De Outback

Hallo webloglezers,
Het was even stil wat betreft onze verslagen. We zaten in de Outback, het gebied dat nog meer verlaten is dan de rest van Australië. Je vindt daar amper een winkel en zeker geen internetmogelijkheid. Dus spaarden we onze stukkies gewoon op en sturen we nu twee afleveringen achter elkaar. In deze weken krijg je vaak een extra dikke krant of televisiegids, daar doen wij graag aan mee!
We proberen de verslagen en wat foto’s te versturen vanuit Adelaide (ja, daar zijn we inmiddels beland). Het internetcafé heeft helaas geen picasa, dus de fotoseries komen later.

Onze verjaardagswensen gaan deze keer naar Marjolein.
Wat verjaardagen betreft kunnen we niet altijd op tijd zijn, maar het is niet minder gemeend. (Ook weten we niet ieders verjaardag natuurlijk). Wat nog wel op tijd zal lukken:

WIJ WENSEN IEDEREEN GEZELLIGE KERSTDAGEN EN EEN HEEL GOED 2011!

10 december: De West MacDonnell Ranges
Zoals in films vaak het geval is, hielden we vorige keer op met een zgn. “cliffhanger”: We zagen een soort zee rond de camper. Moeten we zwemmend naar buiten?
Het heeft de hele avond en nacht geregend en gisteravond zagen we alleen maar water om de camper in plaats van gras. Maar het water is gelukkig flink gezakt. We rijden nu naar de bekende School of the Air. Daar krijgen kinderen die in afgelegen gebieden wonen les via satelliet en computer. We krijgen een film te zien en kunnen daarna rondkijken. We lezen over het ontstaan in 1951 en hoe alles nu een stuk makkelijker gaat met de moderne techniek. Deze week zijn er geen lessen “live” te volgen, want de leerlingen hebben een in-school week. Ze zijn een week bij elkaar, ze ontmoeten hun klasgenootjes maar zelden. Het is de laatste week voor de zomervakantie. Het is interessant om een kijkje achter de schermen te krijgen, we zijn de enige bezoekers. Nog even een paar boodschappen en naar MacDonalds, want we hebben weer een verhaal klaar om de ether in te sturen. Op de t.v. kunnen we het nieuws volgen, dat gaat o.a. over wateroverlast in Victoria (daar gaan wij ook heen…). En een reportage over Oprah Winfrey die Uluru heeft bezocht (Nou, en morgen gaan de heer en mevrouw Bekema naar Uluru, die doen daar zelf wel verslag van!). Na MacDonalds rijden we naar de West MacDonnell Ranges, scheelt maar een paar letters hè. Het landschap ziet er gelijk al prachtig uit, aan weerskanten bergen. Bij Simpson’s Gap komen we bij hoge rode rotsen waar je tussendoor kunt kijken. Je zou daar rock wallabies kunnen zien, de kangoeroesoort die wij een keer van heel dichtbij konden zien en voeren. Wij zien nu maar 1 wallabie, een héél rustige (zie foto). Het is vandaag een stuk frisser dan de laatste dagen, met een grijze lucht. Maar je loopt tenminste niet continue te zweten en dat je al moe bent van niets doen. We komen “onze Fransen” weer twee keer tegen. Bij de volgende stop moet je om bij het laatste (mooiste) stuk te komen 8 dollar pp betalen, dan gaan we maar verder. Want er valt nog genoeg gratis te zien op deze route. We slaan de volgende drie bezienswaardigheden over, omdat de weg ernaar toe niet zo geschikt blijkt te zijn voor onze auto. Wopke is bang dat we in no time vast komen te zitten in dat rode zand. En dan zijn we nog verder van huis (nog verder???). Bij de Ochre Pit kunnen we wel komen. Dat ziet er verrassend mooi uit. Rotswanden met vele kleuren, vooral okergeel. De aboriginals gebruiken het oker voor meerdere doeleinden waaronder versiering. Het is streng verboden iets van het oker weg te halen (5000 dollar boete). Hierna gaan we naar Ormiston Gorge, halverwege die route stroomt het water over de weg. We gaan eerst even kijken hoe diep het is, het is te doen. De kloof is een plaatje om te zien. Grote rode rotsen, helder water dat alles weerspiegelt. We zien allerlei vogels, waaronder knalgroene parkieten. We rijden nu weer terug en stoppen bij een parkeerplaats waar je mag overnachten. Met 360 graden zicht op de bergen, net een Panorama Mesdag. Er zijn niet zoveel voorzieningen, geen toiletten, maar je staat er magnifiek. We kunnen buiten eten en genieten van de mooie zonsondergang

11 december: Ook WIJ bezoeken Uluru
Na een mooie zonsopkomst breken we om kwart over zeven ons privé kamp op. We rijden over dezelfde stille weg tussen de bergen richting Alice Springs en koersen van daaruit naar Uluru, de bekende rots die je op veel afbeeldingen van Australië tegenkomt. Ook deze weg is voor ons alleen, we zien steeds meer rood zand. Aan de linkerkant zien we een grote berg liggen in het landschap en we denken even dat dit Uluru moet zijn. Maar dit is Mount Conner, hij heeft toch wel een andere vorm (platte bovenkant zoals de Tafelberg). Bij Curtin Springs tanken we weer een portie “unleaded” voor de woekerprijs van 1,89. Het is een cattlestation met benzinepomp, restaurant en gratis camping. Zou iets voor de terugweg kunnen zijn. Uluru schiet nu al aardig op. Er is maar 1 camping daar, dus geen keus. Het wordt het Ayers Rock Resort, klinkt wel hè. (Daar zat Oprah ook, maar dan in een andere behuizing). We rijden eerst naar het Nationaal Park Uluru-Kata Tjuta. We betalen bij de entree 25 dollar pp, voor maximaal drie dagen toegang. We zien overal borden met verwijzingen naar parkeerplaatsen voor de Sunset (zonsondergang) en Sunrise (zonsopkomst). We gaan naar het bezoekerscentrum waar veel informatie te zien en te lezen is over het leven van de Aboriginals in deze streek. Alles in en om het centrum is in stijl ingericht, veel hout en roodbruine tinten. Een zeer hulpvaardige ranger vertelt ons waar we moeten zijn voor de zonsondergang en –opkomst en hoe laat. Vanavond moeten we daar om 18.30 uur zijn, dus op tijd eten. We rijden naar het Resort waar ook een camping bij zit. Kost 39 dollar. Nou ja, morgen weer gratis ergens staan. Na het eten rijden we weer naar het park, bij de parkeerplaats staan al meerdere auto’s en campers. We vinden nog een goede plek met zicht op de rots en gaan daar in onze stoeltjes zitten. Mooi rustig, tot er een groep van tien Polen aan komt zetten, acht vrouwen en twee mannen. Druk kwetterend zetten ze elkaar steeds op de foto (houden dan zgn. de berg op hun hand) en hebben worst, kaas en wijn bij zich. Dit laatste is streng verboden hier, staat een hoge boete op. Net als de meeste mensen maakt Wopke om de vijf minuten een foto van de rots die steeds van kleur verandert, hij is op een gegeven moment bijna lichtgevend rood. Rond half acht rijden we weer naar de camping. Morgen willen we om half vijf (!) opstaan om naar de zonsopgang te gaan kijken. Dus op tijd naar bed. Eerst ons nog opfrissen, het was weer een warme dag. Marijke vermoordt al douchend acht torren (handig die badslippers). Ja, er ís een grens aan dierenliefde. Je moet hier geen insectenfobie hebben (en geen claustrofobie, hoogtevrees, smetvrees, …).

12 december: Vroeg uit de veren
De wekker (telefoon) gaat om half vijf, we krijgen een soort dauwtrapgevoel. We zijn niet de enigen die de zonsopgang bij Uluru gaan bekijken, we rijden achter een colonne achterlichten aan. Vanaf de parkeerplaats moet je nog een klein stukje lopen naar een aantal platforms. We begroeten de Polen die er ook weer zijn. Deze kleurverandering is minder bijzonder dan die van gisteravond, maar het is toch wel geinig om daar te kijken. We hebben ruim de tijd om te ontbijten en uit te rusten. Dan rijden we naar het begin van een wandeling om de rots en kunnen nu goed zien dat de rots niet zo glad is. Veel holen en spleten, kleine brokstukken langs de kant. Hier en daar groeit er op wonderlijke wijze een struikje uit. Om acht uur maken we de Mala walk, een wandeling onder leiding van Aboriginal ranger Michael. Hij wijst ons op de rotsen en de planten en geeft uitleg over hoe de mensen van het Anangu volk hier leefden. We komen meerdere keren bij plaatsen waar niet gefotografeerd mag worden, dat zijn heilige plaatsen. De ene plaats is speciaal voor de vrouwen om ceremonies te houden en de andere weer voor de mannen. Het is heel interessant om te horen wat die mensen allemaal weten over de natuur, welke planten je kunt eten, etc. Wel is het triest om te horen (en dat hadden we al in meerdere steden gezien) dat veel Aboriginals geen werk hebben en doelloos op straat zwerven (alcoholisme is een groot probleem). De wandeling duurt 2,5 uur en daarna lopen wij weer naar de auto, wij rijden nu om de rots heen. Je kunt helemaal om de rots heen lopen, maar dat trekt ons met 37 graden niet zo aan.
Nu naar de volgende bezienswaardigheid, dat is de rotsformatie Kata Tjuta (ook wel de Olga’s genoemd). Het is een groep van 36 rotsen die ook weer die warmrode kleur hebben. Het is nog een flink stuk rijden voor we bij de parkeerplaats daar komen. We lopen een wandeling van een uur door een kloof tussen twee rotsen. Met veel groen en water, heel erg mooi. Daarna naar een platform vanwaar we een mooi zicht hebben. Het is voor vandaag weer genoeg geweest, zeker met de warmte moet je je niet teveel inspannen. We rijden weer terug tot aan Curtin Springs, waar we gisteren tankten en nu weer. We gaan daar op de (gratis) camping staan en hebben het voor het uitzoeken, zoals steeds. Marijke zit er net met een boekje of er komt een bezoeker langs. Een emoe, die bij het veebedrijf hoort. Hij loopt parmantig om de camper heen. Hier zijn nog veel meer mieren dan we ooit bij elkaar zagen, eigenlijk is de hele grond een groot mierentapijt. Ze lopen continue over je benen. Ook de vliegen zijn weer ruim vertegenwoordigd. Het is mooi weer om buiten te eten, maar Marijke pakt op een gegeven moment haar bord en gaat binnen zitten. Want bij elke hap wil er een vlieg mee. Maar binnen zit je weer in de geur van gesmolten boter, omgevallen melk en de binnenkant van wandelschoenen…


13 december: Kleine wasjes, grote wasjes
Als we wakker worden zien we dat het al erg licht is. Het lijkt minstens een uur of acht, maar het is pas zes uur. We gaan er op tijd uit, dan is het nog niet zo warm. De emoe komt weer langs, we horen allemaal getik tegen de camper. Hij eet de vliegen die op de camper zitten (zullen we hem meenemen?). Ook wil hij ons groene pannensponsje meenemen, maar dat heeft Wopke hem afgepakt.
Het is weer eenzaam stil op de weg, niet bepaald de maandagochtendfile. We zien veel vogeltjes voorbijschieten, vaak in felle kleuren. Vandaag willen we naar Kings Canyon gaan. Daar is maar 1 camping, Kings Canyon Resort. Zal ook wel aan de prijs zijn, vermoeden we. We komen langs de Kathleen Springs Walk en gaan die lopen. Langs overblijfselen van de veedrijvers, zoals een waterput en hekken. We plakken daar nog een tweede korte wandeling aan vast: de Kings Creek Walk. We lopen tussen de rotswanden, over allerlei rotsblokken, langs water. We komen uiteraard weer mooie planten en vogels tegen. De Kings Canyon Rim Walk bewaren we voor morgen vroeg, want je moet die zeker niet in de hitte gaan lopen. Bij de camping Kings Canyon Resort kost het (inderdaad) 38 dollar. We vinden een mooie plek, met schaduw en dichtbij de toiletten en wasgelegenheid. Dat is wel handig, want Wopke wil de koelkast uitsoppen en de camper ontmieren (is dit een Nederlands woord?) en Marijke heeft nog wat wasgoed liggen. In onze schaduwboom zitten vier schattige jonge vogels op een rijtje. We vinden ze minder schattig als we al die klodders op de net schoongemaakte auto ontdekken. Je merkt dat meerdere mensen dezelfde route rijden als wij, we hebben nu dezelfde achterburen als in Alice Springs.

14 december: Kings Canyon, wandelen in een grote poster
We staan vroeg op en rijden naar de Kings Canyon. Om kwart over zeven beginnen we met de wandeling naar boven. Het is nu nog niet zo warm om te klimmen. Het is zes kilometer en zal ca. 3,5 uur duren volgens de borden. We zijn benieuwd of het meevalt, we hebben sinds de Blue Mountains niet echt gewandeld. Eerst vanwege de hevige regen en later weer door de hitte. We beginnen met een steile klim, maar die is wel te doen. We zijn meteen al flink hoog, met een mooi uitzicht. Dan lopen we verder over de berg, maar dat gaat wel kriskras langs en over rotsen. Het is echt schitterend allemaal en beneden heb je geen idee wat je daar boven allemaal tegenkomt. Dit gebied was 440 miljoen jaar geleden een ondiepe zee, haast niet voor te stellen. Af en toe zie je stenen met afdrukken van golven erop. Het waait een beetje, dat is wat verkoelend en daardoor zijn er waarschijnlijk ook minder vliegen. Het is allemaal niet te moeilijk, ook omdat de rotsen uit allemaal lagen bestaan, die vormen voor ons goede traptreden. Er zijn houten trappen aangelegd bij een kloof, we gaan daar naar beneden en weer naar boven. Je kunt een stukje afslaan naar de Garden of Eden. Je komt dan uit bij een meer tussen hoge rode rotswanden en rondom palmbomen. Inderdaad het paradijs. Marijke krijgt hier heel toepasselijk een appeltje van Wopke. We komen de Zwitsers van onze camping tegen. We wisselen wat ervaringen uit, zij vinden Australië ook superduur (terwijl Zwitserland toch ook niet goedkoop is). De afdaling is minder steil en we zien de parkeerplaats weer liggen. we zijn om kwart voor elf bij de camper, dus 3,5 uur over gedaan. Best netjes, want we hebben vaak gestopt om foto’s te maken. Het was zeker de moeite en het omrijden waard. We drinken een bakje koffie en gaan weer op pad, maar nu rijdend. Eerst een stuk dat we al eerder hebben gereden, het is uiteraard weer stil op de weg. Af en toe zien we een autowrak aan de kant liggen (er is hier geen takeldienst?).
We rijden weer op de Stuart Highway richting Adelaide. Maar daar zijn we voorlopig nog niet, het zijn hier enorme afstanden. Bij Kulgera is een roadhouse en tankstation, meer is het niet. Kort daarna komen we grote borden aan de kant van de weg tegen. Met de mededeling dat het streng verboden is om groente en fruit mee te nemen naar South Australia. We komen namelijk zo bij de staatsgrens. Dat is balen! We hebben nog vrij veel peperdure aardappels, appels en uien in de camper liggen. Moeten we die dan zo maar weggooien? En we moeten straks toch ook eten. Wat een belachelijke wet is dat. We hebben het tenslotte allemaal gewoon in een Australische supermarkt gekocht. Nog maar even denken wat we moeten doen, de boetes zijn hier erg hoog. Er komt een harde wind opzetten, daar hebben we wel vaker last van. Dit is echt een storm, die enorm tekeer gaat vanaf de zijkant. Het is een hele toer voor Wopke om het roer recht te houden, maar het lukt hem goed. Marijke zit met het zweet in haar handen en wil eigenlijk een plek zoeken om te gaan staan. Maar Wopke wil uit het stormgebied komen, dus nog maar even doorrijden / doorbijten. In Marla hebben ze behalve een roadhouse, benzinepomp en winkeltje ook een kleine camping. We besluiten daar te gaan staan voor een nacht, is met dit rare weer wel beter. We krijgen allebei een briefje met een geheime code, Wopke die voor de herentoiletten en Marijke die voor de damestoiletten. We vragen bij de receptie hoe het zit met onze fruit en groente. We kunnen het hier nog eten, maar niet meenemen. Er kunnen controles zijn (en we zagen ook al camera’s boven de weg). Stel dat ze ons morgen aanhouden met honden die aardappels op kunnen sporen? We hebben een boekje gekregen waarin staat wat je wel en niet mee mag nemen. We mogen asperges en ananas meenemen (die hebben we dus niet) en verder niets op dit gebied. Onze appels zijn verboden vruchten (we moeten weer aan de Garden of Eden denken). We gooien alle aardappels met een plekje weg, de rest snijden we in pakjes en koken we een paar minuten. De uien snijden we klein en fruiten we. We gebruiken hier wat van en pakken de rest in voor later (als dat goed kan blijven…). Want als het bereid is mag je het wèl meenemen. We eten nog maar een extra appel en nemen de rest van de appels bij het ontbijt morgen. Het onweer en de regen valt gelukkig mee en de storm gaat weer liggen, zodat we rustig kunnen slapen (al horen we wel allerlei vreemde dierengeluiden).

Foto’s (binnenkort) te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181