South Australia

Hallo webloglezers,
Voor wie nog tijd over heeft tussen eten van kerstkalkoen en afsteken van vuurwerk…
Hier onze belevenissen tot en met 21 december.
Met onze hartelijke groeten!

15 december: Coober Pedy
We gaan weer verder door de Outback, we willen vandaag naar Coober Pedy. Marijke neemt eerst nog even een douche, want de uienlucht komt uit al haar poriën. Ook nu is de weg weer helemaal verlaten en er is geen bewoning te zien onderweg. Soms zien we een groot bord dat aangeeft dat er straks een plaats komt waar je koude drank kunt krijgen en warme douches. Maar we weten al hoe dat er uit ziet. Dat is meestal 1 gebouw, een zgn. roadhouse, het heeft wel wat. In de buurt van Coopber Pedy zien we overal in het landschap heuvels liggen van lichtgekleurde grond. Het doet wel wat denken aan kleine piramides. Rond Coober Pedy werd en wordt opaal gevonden en we zien dus waar ze overal geboord hebben. Coober Pedy is een heel bijzondere plaats, een deel van de woningen, winkels, hotels e.d. ligt onder de grond. Vanwege de hitte in de zomer, tot wel 50 graden en het stof van de mijnen. John en Marcel zijn hier ook geweest en gaven ons deze tip. Je kunt zelfs onder de grond kamperen, maar dat is alleen voor tenten. We komen erachter dat het geen 11 uur is, maar 12 uur. South Australia heeft zomertijd en daar is het een uur later. Verlies je zo maar weer een uur. Er is veel te zien, dus we moeten een keuze maken. We gaan naar een opaalmijn en nemen een tour zonder gids. Je krijgt dan geen demonstraties, maar een tour met gids is 25 dollar pp en nu betalen we 10 dollar pp. We moeten een helm opzetten en gaan de mijn in. Die is helemaal niet diep en donker, zoals bij andere mijnen. We zien de plaatsen waar ze geboord hebben, het gereedschap, interessant om te zien allemaal. Je kunt met infrarood licht zien waar in het gesteente opaal zit. We hebben eerst een korte film gezien over opaal, we hadden geen idee dat er zoveel kleuren opaal zijn. We rijden nu naar de camping Opal Inn, naast een hotel/motel en nadat we de camper neer hebben gezet, lopen we het stadje in. Alles verwijst naar opaal: mijnen, winkels, demonstraties, etc. We gaan een katholieke kerk onder de grond in, heel apart. Je ziet gewoon het gesteente, net als bij een grot. We nemen ook een kijkje bij een ondergrondse boekwinkel. Het is helaas wat te laat om naar het mijnmuseum te gaan, daar kan je ook ondergrondse woningen zien. We lopen wat rond en zien hier en daar schoorstenen uit de grond steken, daar woont men dus ondergronds. We hebben een redelijke indruk gekregen van dit plaatsje en lopen naar de camping. Het is vandaag “maar’ 28 graden, valt mee voor deze omgeving. In het hotel is er Happy Hour in de bar, we gaan daar eens kijken. In de bar zijn nog wat mensen en wij nemen een pint Australisch bier. De eerste keer dat we ergens iets drinken, met de prijzen hier doe je dat niet snel. Het smaakt ons prima en we kijken naar de tv-schermen aan de wand die allemaal een ander programma laten zien. Dan weer naar de camper om een maaltijd in elkaar te draaien (we hebben nog aardappels en uien).

16 december: Naar Flinders Ranges
We worden om half acht wakker en dat lijkt nogal laat. Maar we hebben gisteren de klok moeten verzetten, eigenlijk is het nog half zeven. Rond kwart over 8 rijden we weer verder, we willen tot aan Port Augusta komen. Dan zitten we weer meer in de bewoonde wereld. We rijden weer op een stille highway, af en toe een road train. Bij Glendambo (30 inwoners en 2 miljoen vliegen) tanken we benzine en koffie. Er loopt een spoorlijn langs de weg, een vreemd gezicht in dit verlaten landschap. Maar dan zien we ineens een heel lange goederentrein zich een weg slingeren. We komen regelmatig een bord tegen betreffende overstekende dieren, maar we hebben alleen nog maar doodgereden dieren gezien: vier kangoeroes, twee koeien en twee emoes. Wel genoeg levende vliegen om ons heen, we draaien steeds het raampje open om ze kwijt te raken, maar ze zijn heel hardnekkig. Dan moeten we even flink remmen: zeven overstekende emoes, die hebben de overkant gehaald gelukkig.
Dan zien we niet zo ver van de weg een meer liggen, Lake Hart. Het ziet er spierwit uit, zoiets hebben we nog nooit gezien. Er is een parkeerplaats en van daaruit een voetpad naar het meer. Als we vlakbij zijn zien we dat het een grote zoutvlakte is, er is helemaal geen water te bekennen. Interessant om dat even van dichtbij te zien. Naderhand zien we nog veel meer van die spierwitte meren. In de verte verschijnen er nu bergen, dat is een deel van de Flinders Ranges. We hebben net onze reisgids gelezen en vonden Port Augusta (waar we zo inrijden) niet bijster interessant. We hebben veel gehoord over Flinders Ranges en besluiten daar een deel van te gaan bekijken. We belanden eerst in het historische plaatsje Quorn, met allemaal oude gebouwen. Ook een oud VVVgebouw met daarin een oude man die zo in het museum kan. Hij geeft op zijn manier ons wat info over de omgeving, al hijgend en kwijlend. Geen idee waarom ze die man dat werk laten doen, dat kan eigenlijk niet. Hij vertelt ons dat we bij Warren Gorge kunnen overnachten en dat gaan we proberen. Volgens de borden is dit een plek voor overdag, maar de weg verderop (naar de officiële camping) wordt erg slecht en we gaan hier ons kamp opzetten, midden in de prachtige natuur. We lopen een stukje rond en zien gelijk al twee Yellow Footed Rock Wallabies, waar we net over lazen op het infobord. Mooie kangoeroes met donkergele poten. Later zien we nog meer kangoeroes, ook grotere. We nemen ieder twee keer een kom uiensoep (de uien moeten op). Na het eten verplaatst Wopke de camper een stukje. We staan onder een boom en er liggen veel afgewaaide takken op de grond. Die willen wij niet op ons dak krijgen.

17 december: Kamperen in Nationaal Park Flinders Ranges
We gaan de wandeling maken die begint bij waar onze camper staat. De route staat goed aangegeven, bordjes met pijlen en witte ronde metalen plaatjes op de bomen. Er is weer veel te zien aan mooi gekleurde rotsen, bomen en struiken. We komen veel lage struiken tegen waaruit een grote stengel komt met scherpe pluim (Yacca), het staat er vol mee. En regelmatig zien we een kangoeroe, die we meestal nog wat beter bekijken met de verrekijker. Het zijn niet meer die bijzondere die we gisteren zagen. Op het hoogste punt zien we een plastic koker liggen met daarin een logboek. Marijke zet er uiteraard ook iets in, die blijft gewoon schrijven. Om half tien zijn we weer terug en rijden we weer naar Quorn. We rijden nog wat door de schilderachtige straatjes, Quorn is verrassend mooi. Nu nemen we de weg die via Hawker naar het Flinders Range National Park gaat. We stoppen onderweg bij de ruines van Kanyaka Station. Dat was een piepklein dorp van veeboeren, je kunt door de verschillende ruimtes lopen en krijgt er een goed beeld van. De volgende stop is bij de Yourambulla Caves. We lopen het pad naar boven, dat veel over rotsblokken gaat. Dan komen we bij een grot met schilderingen van de aboriginals. Je ziet dat er meerdere technieken zijn gebruikt, ze tekenden ook met steenkool. Weer op de weg zien we overstekende emoes, ook nu met zijn zevenen. Kort na de plaats Hawker rijden we het nationaal park in en komen al gauw bij de camping. In het Wilpena Pound Resort kopen we een pas voor 8,50 dollar, hier gaat het per auto (kunnen we een jaar lang mee het park in!). En we betalen voor twee nachten, voorlopig. Wopke koopt in de winkel een vliegennet dat je over of onder je hoed of pet kunt doen. We horen daar ook dat je tegen mieren poeder kunt strooien, bijvoorbeeld talkpoeder, zo leer je steeds weer wat. We vinden een mooie plek in het bos, er zijn geen genummerde plaatsen daar. Tussen hele dikke, holle bomen, heel bijzonder. Vooral als we vlakbij twee kangoeroes zien, een moeder met kleintje, die totaal niet schuw zijn. We hebben een folder met maar liefst 18 wandelingen, ingedeeld in makkelijk, gemiddeld en moeilijk. We kiezen Bridle Gap uit om morgen te gaan lopen, is van de gemiddelde wandelingen de langste. Dit pad is een onderdeel van de Heysen Trail, een langeafstandspad in deze omgeving (soort Pieterpad dus). Vlakbij onze plek strijken enorm veel witte kaketoes neer. Ze komen van alle kanten aangevlogen, met enorm veel lawaai. Het is mooi weer om buiten te zitten, maar de muggen jagen ons toch naar binnen. Waar we onze hersenen nog even aan het werk zetten met een grote doorloper. Moet je niet te fanatiek doen, want dan droom je nog over dochter van Cadmus en vrouw van Zeus!

18 december: Kangoeroes spotten
Vandaag is het al weer 18 december en zijn we precies twee maanden in Australië. We zitten qua route aardig op schema, al houden we dat niet al te strak aan. Het is prima wandelweer, dat hebben we nog niet veel meegemaakt. We nemen brood mee en een thermoskan heet water voor koffie bij het eindpunt. Om acht uur gaan we lopen, je moet niet te laat weggaan met de kans op dieren zien. Nou, die zien we genoeg. Wallabies zitten nieuwsgierig naar ons te kijken, soms op kleine afstand. Vaak een moeder met kleintje, het lijkt wel of zij aan het “mensen spotten” zijn. En verder zien we op het pad ontiegelijk veel mieren lopen, hele grote. Het landschap is heel afwisselend, veel bomen met kromme takken en gaten erin. Struiken in alle tinten groen, een watertje met riet erin. Bij Hill’s Homestead (een oude boerderij) vliegen weer hele wolken kaketoes rond, met oorverdovend lawaai. De route staat goed aangegeven, eerst gaat die van ons nog gelijk op met een paar andere. Dan volgen we alleen de rode kleur. Er staat steeds aangegeven hoeveel kilometer het nog is tot het eindpunt. Het laatste stuk is klimmen en opletten, omdat daar veel kleine losse stenen liggen. Soms verdwijnen we bijna in de dichte struiken. Na 9,5 kilometer komen we bij het eindpunt en worden getrakteerd op een schitterend uitzicht! We gaan daar van genieten met een bakje koffie, we moeten wel een plek zoeken uit de wind. Het is half elf, dus we hebben vlot gelopen. Op de terugweg zijn alle wallabies verdwenen, die doen een middagdutje. Bij de oude boerderij eten we ons brood op en klimmen daar nog naar een uitzichtpunt. Om twee uur zijn we weer op de camping waar we lekker in het zonnetje gaan zitten. Morgen willen we hier nog een tocht gaan lopen, maar het weerbericht is niet zo best: “Windy and showers”. Maar ze kunnen het natuurlijk mis hebben, we wachten wel af.

19 december: Winden waaien om de rotsen
Ja, de titel is plagiaat (van een Noorse trilogie? Ida zal het vast wel weten). We kunnen het ook noemen: Gejaagd door de wind (Margaret Mitchell?).
Om acht uur gaan we op pad voor de wandeling Mount Ohlssen Bagge. Een wandeling met veel mooie uitzichten, wat inhoudt: veel klimmen! De voorspelde regen blijft gelukkig uit, maar “windy” is het zeker! Het startpunt vinden we snel en we horen dat de kaketoes er ook weer zijn. Ze vliegen af en aan en gaan vaak met een hele club in een boom zitten. Net een kerstboom met kaarsjes. Al gauw gaat het pad omhoog en hebben we een mooi uitzicht op de omgeving met zijn vele tinten groen. Maar het “windy” kan je beter “stormy” noemen. Het waait ontiegelijk hard en de wandeling is dubbel moeilijk: Klimmen en opletten waar je precies klimt en dan ook nog je evenwicht zien te bewaren. Het pad is vrij smal en daaronder een beste afgrond, dus niet teveel aan de buitenkant lopen. Over lopen gesproken, van die gure wind krijg je steeds een loopneus, dus snuiten maar weer. We hadden beter de wandeling van gisteren vandaag kunnen doen en deze wandeling gisteren, maar weet dat maar eens van te voren. Iemand van onder de zestig kilo was het dal al ingewaaid, we zijn blij dat we ietsje meer wegen. Je hoort de wind loeien tussen de bergen door, het is meer inspanning nu dan ontspanning. Zodat we unaniem tot het besluit komen om weer terug te gaan. Onze koffie drinken we maar bij de camper op. We hadden eerst het plan om vandaag na de wandeling verder te rijden, maar hebben gisteren al besloten hier nog een dag te blijven. En gezien de enorm harde wind op de wegen is dat een goed idee geweest! We boeken bij de receptie nog een nacht bij en gaan na een klein ommetje bij de camper zitten met een boekje. We hebben zicht op onze twee huiskangoeroes, maar een paar meter van ons vandaan. Het is net een film van Animal Planet, we zien ze eten, knuffelen, krabben, een dutje doen. En het mooiste van alles: de kleine drinkt bij de moeder. Na het middageten willen we toch nog wat wandelen. Het weer is verder prima en de omgeving schitterend, we moeten alleen niet meer gaan klimmen. We gaan een stukje van de Heysen trail lopen, de andere kant op. We willen ergens even uitrusten op een steen, maar Wopke ziet iets onder de plek waar hij net wil gaan zitten. Een opgerolde slang of een ander reptiel (John, weet jij het?). Na het maken van de foto zijn we gauw verder gelopen. Er hebben de laatste tijd niet veel mensen dit pad gelopen, het is behoorlijk overwoekerd en daardoor onduidelijk. We gaan dus terug, moeten over prikkeldraad heen klimmen. Marijke verliest haar evenwicht en dat prikt door zo’n dunne broek…Nu pakken we nog een stukje “blauwe route” tot we wel genoeg lichaamsbeweging hebben gehad. Weer terug naar de camper waar we buiten gaan zitten met wat drinken. Wel opletten dat er geen zand inwaait!

20 december: Een bijzondere dag
Vandaag is het onze trouwdag, 36 jaar getrouwd! Je bent de dagen en data altijd snel kwijt tijdens vakanties, maar dit waren we allebei niet vergeten. Rond kwart over acht koerst onze Apollo verder naar het zuiden en wat meer naar de bewoonde wereld. Daar merken we voorlopig nog niet veel van. We rijden op een bijna verlaten weg, de bergen worden steeds lager en dan komen we in een gebied met graanvelden. De dieren die we zien hebben allemaal hun laatste adem uitgeblazen: aangereden kangoeroes, konijnen, vossen en wat onherkenbaar spul hier en daar. Af en toe komen we door een dorpje dat trots het aantal inwoners vermeldt op een bord en wat daar zoal te doen valt. Orroroo, Petersborough en Burra zijn schitterende plaatsjes, net een openlucht museum. De tijd heeft hier stil gestaan, er hangt een gemoedelijke sfeer. We zitten natuurlijk midden in de kersttijd en veel huizen zijn versierd met grote rode linten. Ook allerlei andere versieringen natuurlijk, waarbij opvalt dat je hier meer kerststallen ziet dan bij ons. Ons einddoel vandaag is het plaatsje Tanunda, in de Barossa vallei. Deze vallei is bekend om de wijngaarden, wij hebben bij Leo een film gezien over de Barossa en dat zag er heel aantrekkelijk uit. Bij de VVV legt de medewerkster uit waar de camping is, aan de rand van het stadje. We krijgen een folder met de route door de wijnstreek, 57 kilometer (staat aangegeven met bruine borden). De camping heeft uiteraard een plek voor ons, ook hier staan maar een paar mensen. Als we ons geïnstalleerd hebben lopen we het plaatsje weer in. Je kunt aan de namen zoals Schrapel op de gebouwen zien dat deze plaatsen gesticht zijn door Duitse immigranten. Je loopt Tanunda vrij snel weer uit, het is vrij klein. We hebben hier en daar gekeken naar een “eettent”, want op onze trouwdag willen we uit eten gaan. We hebben maar 1 keer eerder buiten de camperdeur gegeten (de kip Kiev, die ver te zoeken was). En van een halve krop sla en 1 tomaat kan je geen feestmaal bereiden. Het Tanunda Hotel lijkt ons wel wat, een oud gebouw met uitstraling. Binnen ziet het er ook leuk uit, met glas in lood ramen en een bewerkt plafond. Er zijn nog geen andere eters, we nemen eerst een glas bier in het cafégedeelte. En kijken ondertussen naar de diverse televisietoestellen, met kampioenschappen darts, journaal en de lotto. Want ze zijn hier gek op gokken en spellen. Marijke vraagt wat het woord Pokies betekent, dat zie je namelijk overal in Australië op gevels van hotels en cafés. Dat betekent dat ze gokmachines hebben, weer wat geleerd. Om 6 uur kunnen we gaan eten en gaan we naar het restaurant. Wopke gaat voor de Super beef schnitzel en Marijke kiest de French chicken breast (ze blijken hier ook al Kip Kiev te hebben, maar die geven we geen tweede kans). Even later krijgen we allebei een groot vierkant bord, rijkelijk gevuld met vlees, friet en salade. Het ziet er goed uit en nog belangrijker, het smaakt heerlijk. Wopke heeft teveel aan zijn schnitzel die het hele bord bedekt, Marijke wil wel even helpen. Het is een goede keus geweest. We lopen weer naar de camping, daar aangekomen zijn we te duf om nog iets te doen. Ach, morgen is er weer een dag.

21 december: Wijnroute door de Barossa vallei
We gaan vandaag de toeristische route rijden door de Barossa vallei. Die begint in Tanunda, hoewel je natuurlijk ook ergens anders kunt inhaken. In dit gebied zijn er 74 wijnhuizen te bezichtigen, flink wat liggen op onze route. Wij willen er bij eentje binnen kijken en verder rijden we langs de wijngaarden en bijbehorende gebouwen. Bij Seppeltsfield zien we een lange laan met aan weerszijden grote palmbomen, heel indrukwekkend. De familie Seppelt is daar in 1851 begonnen met wijnbouw en te zien aan de prachtige gebouwen hebben ze goed geboerd. Er staat een mausoleum in de buurt waar de leden van deze familie liggen opgebaard. Een steile klim naar boven (Wopke zegt: je zal daar moeten dragen…). Langs onze route is heel veel te zien, wijngaarden en ook kleine plaatsjes met schilderachtige huizen. Mooie uitzichten op het landschap, het is hier mooier dan in de Hunter vallei. In het piepkleine plaatsje Light Pass bezoeken we Luhrs’ Cottage, al net zo piepklein. Maar wat is daar binnen ontzettend veel te zien! Het hele leven van die familie rond 1848 trekt aan je voorbij. Gebruiksvoorwerpen, kleding, meubels, ingelijste foto’s en veel bijbelse spreuken. Geweldig dat dit bewaard is gebleven en heel bijzonder dat je zo naar binnen kunt, er is helemaal geen toezicht (zou in Amersfoort niet lukken). Achter het huis is een schooltje, compleet met boeken, schriften, tassen, etc. De moeite waard en een goede tip van het VVV. Marijke vergeet even het bordje Mind your head (het huis is errug laag, oef!). Bij het plaatsje Bethany lopen we over het kerkhof waar de Duitse namen en teksten gelijk opvallen. Je kunt daar veel over de geschiedenis leren, want er staat vaak bij wanneer de overledene in Australië is gekomen en met welk schip. Als we de route helemaal gereden hebben gaan we nog even terug naar Seppeltsfield. Die vonden wij erg mooi en daar willen we wel even binnen kijken (Toen we daar eerder langskwamen waren ze nog niet open). Een rondleiding kost 15 dollar pp, dat is wel wat veel en laten we schieten. We kijken rond in een ruimte waar bijzondere flessen staan en oude foto’s hangen. De verkoper legt ons wat uit over de geschiedenis en vraagt of wij wijn willen proeven en welke. Wij proeven van twee soorten Shiraz wijn (de chauffeur nipt) en kopen drie flessen van de Dining Hall (1 voor onszelf en 2 om weg te geven). We eten ons brood op de picknickplaats van het terrein. Daar vliegen allemaal sprinkhanen rond (heten waarschijnlijk anders). Die kregen we steeds tegen onze auto aan en dat gaat de hele weg richting Adelaide zo door. Constant pok, pok, hele wolken van die dieren zie je over de weg vliegen. Bij Adelaide is het niet moeilijk om de weg en de camping te vinden, we hebben al veel kaarten en folders van de stad. Hier zijn veel plekken bezet, dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. We betalen voor twee nachten en kijken wel hoe het loopt. De plekken zijn erg klein, zeker als je pas in Flinders Ranges tussen de kangoeroes hebt gestaan. Maar we hebben genoeg ruimte en zicht op een rivier. We gaan lopend naar de supermarkt om weer wat aan te vullen, het past precies in twee rugzakken. Op de camping drinken we samen een glas van de Dining Hall, nog een beetje ter ere van gisteren.

Foto’s (binnenkort) te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181