The Grampians

Hallo webloglezers,

Hier het tweede verslag dat wij versturen vanuit Warrnambool. Wij hebben de laatste dagen onze camper verruild voor een verblijf bij Fred en Robyn, twee heel gastvrije mensen met veel dezelfde interesses. We kunnen hun computer gebruiken en zo wat inlopen met onze verhalen en vooral het plaatsen van de foto’s. Er staan weer nieuwe albums op picasa.
Morgen trekken we weer verder, langs de Great Ocean Road. We blijven genieten (en schrijven en foto’s maken).
Hartelijke groeten vanuit Down Under!

Onze verjaardagswensen gaan deze keer naar Antoinet

29 december: We zijn onze wilde haren kwijt
Volgens onze Capitool reisgids moet Mount Gambier een leuke plaats zijn. Dat wordt ons volgende doel. Het is weer heel rustig op de weg, hier merken we in ieder geval niets van het hoogseizoen. We rijden naar de meren die net buiten de plaats zelf liggen: The Blue Lake, the Valley Lake en het inmiddels droge meer: Leg of Mutton. The Blue Lake is het blauwste meer ter wereld en dat nemen we direct aan. Het is echt knalblauw, alsof men er blauwe verf in heeft gegooid. Maar dit wordt gewoon door de natuur veroorzaakt. Vlakbij ligt the Valley Lake, dat is meer lichtgroen van kleur. Tenslotte naar Leg of Mutton waar we een korte wandeling maken die beneden rond loopt. Bij Valley Lake zijn veel picknickplaatsen, compleet met speelgelegenheid en barbecues. Dat lijkt ons een goede plek voor onze koffie. We vinden een bank in de schaduw met uitzicht op het meer waar we waterskiërs bezig zien. Op het grasveld zien we vaders en opa’s aankomen die met fanatieke (klein)zoons het spel cricket gaan spelen. Leuk om te zien voor ons, echt een sport die je hier veel ziet. Vlakbij ons stekje staan twee barbecues die er ook nog eens keurig uitzien, want dat wil nog eens verschillen. Dus gaan we hier net als de Aussies wat op de barbecue gooien. Niet zo uitgebreid als zij dat doen, maar de gebakken aardappelen en het lekker gekruide schapenvlees lukken prima. Daar nog een bak salade bij en wij genieten, met dit weertje erbij zeker. Daarna lopen we een stukje door het centrum, met als hoofddoel (een toepasselijk woord) een kapper te vinden. Die ook nog betaalbaar is natuurlijk. We lezen ergens op een hoek bij The Cutting Crew: Hair Cuts 15 dollar, voor mannen, vrouwen en kinderen. Kijk, dat is een goede prijs. Dat vonden meer mensen, want er is nog een hele rij voor ons. Een moeder met drie kleine kinderen, maar die zijn al bijna klaar en toe aan hun lolly. Vier jonge meiden zijn aan het knippen en wij zitten naast elkaar en hebben dezelfde wens: lekker kort! (Helaas vallen wij niet meer lolly-leeftijd). Netjes geknipt vervolgen we onze weg. Nog even wat boodschappen en dan op zoek naar een plek om te overnachten. Net na de staatsgrens ligt een parkeerplaats met eenvoudige toiletten. We vinden een plek iets verder van de weg af, tussen het groen en de fluitende vogels. We zitten nu in de staat Victoria, dat houdt in dat we de klok een half uur vooruit moeten zetten. Morgen willen we naar de Grampians, een prachtig berggebied waar wij zeker een paar wandelingen kunnen maken. Was een aanrader van meerdere mensen, waaronder Annamarie die er zeker kijk op heeft.

30 december: Naar de Grampians
We gaan nu een stukje richting noorden, via Dartmoor en Hamilton naar de Grampians. Het weer is prima, de weg is rustig en we rijden prachtig tussen het groen. Veel hoge naaldbomen hier, een groot bosbouwgebied. In Hamilton zien we een bordje dat naar een meer verwijst en dat wordt uiteraard onze koffieplek. Kort hierna komen we in Dunkeld waar het berggebied al begint. Daar ook weer even naar de Tourist Info waar we een kaart van het gebied krijgen. Daarop staan interessante wandelingen aangegeven. De meeste wegen zijn goed berijdbaar en je mag op veel plaatsen wild kamperen. Dat willen wij vanavond in ieder geval gaan doen. Mount Abrupt is een mooie wandeling en de eerste die wij tegenkomen. Uiteraard is het flink klimmen, maar goed te doen voor ons. Eerst hebben we uitzicht op een vrij vlak gebied, akkers en weiden. Na verloop van tijd zien we meer berggebied en tenslotte hebben we aan twee kanten een mooi uitzicht. En eenmaal op de top kunnen we helemaal in de rondte kijken. Voor ons lopen drie Nederlanders, een vader met twee zonen. Uit het zuiden des lands zo te horen. Ze praten overdreven hard met elkaar, vinden wij jammer in verband met dieren die je zou kunnen zien. Op de top zetten zij ons op de foto en wij hen. Ze zeggen gedag met houdoe (Brabanders dus!). De terugweg gaat ook goed en we zijn tevreden over onszelf. Mount Abrupt valt onder “categorie hard”, dus wij kunnen alle niveaus aan in de Grampians. Easy en medium moet een eitje zijn. Op onze kaart staat een parkeerplaats met picknicktafels aangegeven, daar willen wij ons kamp opslaan. Een ruime plek, zonder voorzieningen. Maar prachtig in de natuur en dat vinden wij het voornaamste. Jammer genoeg moeten we ook hier weer eerder naar binnen dan we eigenlijk willen. We zitten onder de muggensteken, niet meer te tellen zoveel. Morgen gaan we naar Halls Gap en daar zoeken we een “normale” camping. We hebben flink wat wasgoed inmiddels en kunnen ook allebei wel een douche gebruiken.

31 december: Oudjaar met 40 graden en hevige zandstorm
Vandaag naar Halls Gap, het centrum van de Grampians. Onderweg komen we langs Mount William, de hoogste top van de Grampians (1167 m.). Het is een vrij korte wandeling en nog goed te doen. Vandaag wordt het zeer warm en moeten we later op de dag niet meer gaan lopen. Het is een asfaltweg, dus je hoeft niet steeds op te letten waar je je voeten neerzet. Wel is het een erg (hijg, hijg) steile weg, zeker het eerste stuk. Gelukkig staat er na het pittigste stuk een bankje. Er staat vandaag een heel harde wind, zeg maar gerust een harde storm. Boven op de top kan je er wel afwaaien, onze mouwen en broekspijpen fladderen. Er lopen nog vier mensen naar de top, ze zijn er iets eerder dan wij (maar ca. 25 jaar jonger en als Australiërs meer aan bergen gewend). We rijden hierna naar Halls Gap en vragen bij Halls Gap Caravan Park of ze plaats hebben. Dat hebben ze en we reserveren twee overnachtingen, met elektra. We staan gunstig bij het toiletgebouw waarvoor wij een code krijgen. Om ons heen staan veel tenten met grote groepen families die met elkaar hier oudjaar gaan vieren. Geen idee hoe dat hier gaat, we zullen het eens bekijken. Er is in Halls Gap niet iets speciaals te doen, hebben we al ontdekt. De plaats bestaat trouwens voor een groot deel uit motels en huisjes, net zoals je op wintersport wel ziet. Naast ons staat een groepje jongelui die zich komen voorstellen en met wie we een praatje maken. Ze komen uit Melbourne, net zoals veel mensen die we hier ontmoeten. Bij de Laundry gooien we alle vuile was in een grote wasmachine. Net als we er geld in willen gooien, attendeert een Australische ons erop dat dit de droger is. Maar zo zien de Nederlandse wasmachines eruit. Dus verplaatsen we de hele mikmak. We hebben twee wasmachines nodig, maar de ene doet het niet (het geldvakje blokkeert). Een behulpzame medewerker gaat dit verhelpen en wij hoeven in deze machine geen drie dollar te gooien, mooi. Als de was klaar is wil Marijke die op de beschikbare lijnen hangen, want het waait (stormt) en dan kan het snel drogen. Maar de storm blaast de was gelijk van de knijpers af zodat we alles toch maar in die droger doen (we hebben nog drie dollar over). Hierna gaan we even kijken bij de Tourist Info (uiteraard) en bij de winkeltjes. Die zijn hier nog duurder dan elders, maar we hebben toch drinkwater nodig. Die kopen we uiteindelijk bij de benzinepomp. Is daar iets goedkoper, minder duur is een betere term. Het is vandaag ontzettend warm (40 graden, horen we) en Marijke heeft wel zin in een ijsje. Dat hebben we nog niet eerder gekocht, is idioot duur. Maar nu trakteren we onszelf op fris schepijs (ca. 6,50 euro per stuk…). Op de camping vliegen de sprinkhanen (die heten locusts) in grote wolken rond. Het stormt continue en omdat we hier een zandondergrond hebben, is het een vreselijke stuifboel. Het is steeds opletten dat je geen zand in je eten of drinken krijgt. En je puzzelboekje of folder vliegt ook zo weg. En wat is Marijke toch bruin (tja, een laagje zonnebrandcrème, dan muggenmelk en daarover een laag zwart stuifzand). Met deze hitte doen we wat de meeste mensen hier nu doen: met een stoeltje en boekje langs de kreek zitten, met de voeten in het water. Na het eten zien we de Australiërs bij elkaar zitten, met muziek aan en een drankje erbij. Maar verder heel rustig zonder anderen te hinderen. We kuieren een rondje in de buurt, het is nu niet meer zo warm. In de verlaten speeltuin zien we maar liefst elf kangoeroes, die het prima vinden dat wij langslopen. Misschien gaan ze straks wel stiekem van de glijbaan? Tegen de klok van twaalf tellen onze achterburen af en daarna steken veel mensen sterretjes aan. Veel kinderen lopen rond met kleurige lichtgevende armbanden en kettingen. We roepen Happy New Year naar de buren aan beide kanten en sturen de jongens een sms met nieuwjaarswens. Om kwart voor 1 komen er twee medewerkers langs bij sommige tenten om te zeggen dat het stil moet zijn. Daar wordt gelijk gehoor aan gegeven, zodat we rustig gaan slapen. We missen de oliebollen, maar zeker niet het geknal, de troep op straat en al het vandalisme.

1 januari: Sportief begin van het nieuwe jaar
We willen het nieuwe jaar 2011 sportief beginnen, met een klim naar de Pinnacle. Daar heb je volgens onze folders een adembenemend uitzicht over de omgeving, we hebben daar al een paar foto’s van gezien. We staan op tijd op en zien dat er al veel mensen vroeg op zijn na het oudjaar vieren. We moeten even zoeken naar het begin van de wandeling, we staan eerst bij het eindpunt. We gaan hem toch maar lopen zoals aangegeven. Het is zonnig, maar gelukkig niet zo warm als gisteren. We lopen eerst naar Venus Baths, kleine watervallen en poelen omgeven door rotsen en groen. Dan verder naar Splitters Falls, watervallen die van de rotsen afkomen. De bobbelige bovenkanten van de rotsen lijken op die van Kings Canyon, alleen was daar alles rood en hier meer donkergrijs. De planten en bloemen zijn ook schitterend, we zetten een paar bijzondere bloemen op de foto. Net zoals meerdere hagedissen, waaronder een heel grote, en een prachtig rood/blauwe papegaai. We komen soms andere wandelaars tegen en maken een praatje met een meisje dat van oorsprong uit Nieuw Zeeland komt. Ze schrijft wat leuke N.Zeeland tips voor ons op, heel attent. De Grand Canyon en de Silent Street zijn schitterend mooi, het is een goede keus geweest om deze wandeling te maken. Zeker als we op de top komen en het uitzicht inderdaad adembenemend blijkt te zijn. Er komen nu steeds meer mensen naar de top (allemaal goede voornemens voor het nieuwe jaar). Redelijk wat gezinnen met jonge kinderen. Er passeert een gezin waarvan de jongen ijverig de pijlen voor de weg zoekt, dat herkennen wij gelijk van vroeger met onze jongens. Wij hadden altijd drie pijlzoekers bij ons. We vinden een schaduwplek om ons brood op te eten en gaan even later weer naar beneden. Langs knalgroene varens die bijna onecht lijken. Het laatste stuk gaan we via ijzeren trappen naar beneden, is goed te doen. We komen keurig uit bij de camping, we hebben er ca. 5,5 uur over gedaan, met veel fotostops. De rest van de dag besteden we aan wat lezen en puzzelen bij de camper. In de schaduw en geregeld iets drinken. Onderweg hoorden we van voorbijgangers dat de Hollow Mountain en de Mackenzie Falls ook de moeite waard zijn. Waarschijnlijk gaan we onderzoeken of dat klopt. Rond etenstijd gaat de telefoon, het is Leo. Hij wenst ons een gelukkig nieuwjaar. We kletsen wat bij en horen dat het in Queensland nu nog veel slechter weer is dan toen wij er waren. Er zijn wegen niet meer open door de overstromingen. Blij dat we daar nu niet meer zitten!

2 januari: Daar bij die waterval
We vertrekken van de camping, twee dagen daar is net genoeg voor ons. Het wordt steeds drukker, vooral gezinnen met kleine kinderen. Die nogal eens blèren. Omdat ze van hun step vallen, een ijsje willen, of ons achterbuurjongetje dat beslist niet wil douchen (no shower, no way!). We gaan eerst naar het tankstation om nog wat water te kopen. Er staan daar emmers water en borstels, speciaal om de locusts (vliegende sprinkhanen) van de auto te boenen. Daar gaan we mee aan de gang en we krijgen de meeste smurrie eraf. Ons eerste doel wordt de Beehive Falls bij Roses Gap. Daar gaat een dirt road naar toe, maar die is volgens de VVV mevrouw goed te doen. We komen langs een water en we verwachten dieren te zien, omdat het nog vroeg is. Dat klopt, we zien allemaal kangoeroes rond het water zitten en springen, een stuk of vijfentwintig. Kicken! Maar we merken dat de weg niet te doen is voor onze Apollo, dus we keren weer om en gaan via de Western Highway naar de Beehive Falls. De wegen zijn niet geweldig aangegeven, zodat we wat omwegen maken. Maar dan komen we steeds op mooie, rustige wegen uit en belanden o.a. bij een groot meer, Lake Lonsdale. Na wat zoeken vinden we de juiste weg en parkeren we de camper bij het begin van de wandeling. Het pad naar de waterval is goed te doen, maar er valt maar een klein stroompje. Je moet deze eigenlijk zien na wat flinke regenbuien. De rotsen eromheen zijn erg mooi, meerdere kleuren waaronder een heel wit stuk. Op naar de volgende waterval: Tilwinda Falls. We vinden de parkeerplaats, maar niet het beginpunt. Totdat we een klein donkergroen bordje ontwaren ter hoogte van onze enkels. Je moet voor wandelen niet alleen goede benen hebben, maar ook goede ogen. Een mooi pad door het groen leidt ons naar de waterval. Ook deze is niet bepaald spectaculair, maar het is op zich een leuke wandeling. Daarna staat de Hollow Mountain op ons programma en we willen daar via de verharde weg naartoe en dan op het eind afslaan. Als we helemaal aan de noordkant van de Grampians zijn gekomen, zien we nog steeds geen verwijzing naar Hollow Mountain. Wel naar Mount Zero, die is daar vlakbij. We slaan een onverharde weg in, maar Wopke verzucht al snel dat dit niet te doen is, het zand wordt steeds muller. Waarschijnlijk kan je Hollow Mountain alleen bereiken via de weg die wij in het begin even hebben genomen. Het wordt niets met Mount Zero, de naam had ons moeten waarschuwen (We hebben Mount Difficult overgeslagen). We bedenken een alternatief: de MacKenzie Falls, de grootste watervallen in dit gebied. Dus nu zuidwaarts en na wat twijfel komen we bij de parkeerplaats Zumstein. Daar begint een wandeling naar de Fish Falls die doorloopt naar de MacKenzie Falls. We volgen een smal pad langs een snelstromend riviertje. Dat we niet veel zien, maar wel goed horen. Het pad komt zonder moeilijk geklim uit bij de Fish Falls, een mooie waterval die soms hard over de rotsen stroomt zodat het schuimt als zeepsop. Helaas kunnen we niet verder, want er staat een hek met de mededeling dat het verboden toegang is vanwege bosbrandgevaar. Dus keren we om en lopen naar de auto terug. Op de parkeerplaats is het nu erg rustig en Wopke zegt dat iedereen al weer naar huis is. We vervolgen de weg, die is werkelijk schitterend. We zitten behoorlijk hoog en kijken steeds het dal in, waar alles mooi groen is. We zien het bordje dat naar de MacKenzie watervallen verwijst, daar gaan we toch maar even kijken. Op de parkeerplaats is geen plek meer, we parkeren er vlakbij. Dan gaan we naar beneden via stenen en veel trappen. Dat gaat niet snel, want het is enorm druk, daar waren dus al die mensen! Het loont de moeite om naar beneden te gaan, we staan aan de onderkant van een schitterende waterval. Omdat het zo zonnig is, zie je ook meerdere regenbogen boven het water. Nu weer naar boven, best pittig nog. En dan naar een plek waarvan je van boven op de waterval kunt kijken. We hebben genoeg beweging gehad voor vandaag en heel wat gezien, we gaan een stekkie voor de nacht zoeken. We gaan weer op dezelfde privé kampeerplek staan van 30 december. De muggen kennen ons nog en we krijgen een warm onthaal. Het is inmiddels al half zeven. Na een wijntje eten we een bord met dikke maaltijdsoep (van het zakje soep van Leo).

3 januari: De laatste klimmetjes in de Grampians
Er staan nog een paar interessante punten onderstreept op de kaart van de Grampians. Als eerste rijden we naar Mount Piccanniny, iets verder naar het zuiden toe. Kort nadat we zijn gaan lopen zien we al een wallabie, dat heb je als het nog vroeg is. We blijven af en toe stilstaan om het uitzicht te bewonderen, het is een leuke en niet moeilijke wandeling. Verderop is er nog een bergtop te bedwingen: Mount Sturgeon. In het begin hoef je nog niet te klimmen, het is een pad met veel mul wit zand als in de duinen. Na verloop van tijd gaan we omhoog via allerlei rotsen. Het is een beetje onduidelijk waar de top precies is, maar we vinden hem toch. Wat een uitgestrekte vlakten zie je, zonder enige bewoning. Dat kennen wij in Nederland helemaal niet. Als we teruglopen zien we een echidna, dat kleine stekelvarken met die lange spitse snuit. Hij verstopt zich snel, wil niet op de foto. Net als de echidna die wij gisteren zagen. Voor een foto van zo’n dier moeten jullie dus naar Google. Na deze twee bergtoppen hebben we wel genoeg beweging gehad voor vandaag en koersen we zoetjesaan verder. We willen naar de kust, in de buurt van Portland. Marijke heeft in het Camps boek al een geschikte plek gevonden. Een gratis terrein in de bossen, ten oosten van Portland. Eerst rijden we nog langs het Freshwater Lake, een geschikte plek om onze boterham op te eten. Met uitzicht op het meer en allerlei watervogels. Dan verder langs een moeras en door een rustig en groen gebied met schapen en koeien. We staan een keer stil om wat wollige schapen op de foto te zetten, stopt er gelijk een auto met iemand die vraagt of ie ergens mee kan helpen. Zulke dingen maak je hier vaak mee. Bij Coles zoeken we nog wat vlees voor twee dagen en zien een bakje met gekruide kip (met korting). Even voor Portland slaan we af en al gauw zien we het plaatsje Narrawong liggen, daarna moeten we afslaan naar het kampeerterrein. Daar is plek genoeg en we vinden een mooi stekkie. Het ligt prachtig in het bos, doet wat aan een scoutingterrein denken. De kip blijkt een hele kip te zijn die doormidden is gesneden. En veel meer tijd nodig heeft dan wij hadden ingeschat. We beginnen alvast aan de aardappels en de worteltjes. Daarna kluiven we van de lekker gekruide kip. Na het eten lopen een man en een vrouw langs en beginnen een praatje met ons. Zij zijn Frank en Ellie, in de jaren vijftig als kind met hun ouders uit Nederland geëmigreerd. Ze wonen nu in Melbourne. Ze staan een stukje verderop en vragen ons om erbij te komen zitten. We nemen onze stoeltjes en kopjes mee en nemen plaats om hun warme kampvuur. Daar zitten hun dochter Joy en schoonzoon Michael met hun dochter. Michael spreekt prima Nederlands zodat we de meeste tijd Nederlands praten. Af en toe Engels omdat Joy het anders niet goed kan volgen. Frank en Ellie (70 en 68) werken als vrijwilliger bij een Blijf van mijn Lijf huis, heel actieve mensen. Leuk om met elkaar zo spontaan de avond door te brengen. Wie weet zien we elkaar morgen nog, want waarschijnlijk staan wij hier morgenavond weer, het is een prima stekkie.

4 januari: Portland en omgeving
We rijden naar Portland waar we vandaag willen rondkijken in de stad en omgeving. Is altijd handig om eerst naar de Tourist Info te gaan. Marijke krijgt info om hier meerdere dagen te vullen. We beginnen met een historische wandeling door de stad. Er staan vijftig mooie gebouwen aangegeven en omschreven. Het is prachtig weer, de zon komt er steeds meer door. We zien de Aldi en halen daar nog een paar dingen zoals de crackers die we daar eerder hebben gekocht. Jammer dat ze de Aldi niet hebben in een groot deel van Australië, want die is in ieder geval iets goedkoper dan de andere supermarkten. Aan de overkant zien we een groot gebouw met openbare toiletten, maar ook babyruimtes en douches. Zou handig kunnen zijn om op het eind van de dag hier te douchen. Komen we morgen fris aan bij Fred en Robyn. Bij de botanische tuinen zien we mensen bezig op een glad gemaaid grasveld. Er komt gelijk een vrouw naar ons toe die uitlegt dat dit croquet is. We gaan er even naar zitten kijken, we hebben nog niet door hoe het allemaal moet met die ballen van verschillende kleur. Wel zien we dat het belangrijk is om een nette witte broek te dragen. Na het oude gerechtsgebouw en stadhuis komen we weer bij de auto aan. Tijd voor een kopje koffie aan het water. Nu verder naar Cape Nelson langs een mooie kustweg. We maken een korte wandeling naar Yellow Rock, met prachtig uitzicht op de blauwe zee en de rotsen. Kort daarna duiken we het Enchanted Forest in, een geheimzinnig bos met door elkaar heen gekronkelde bomen. Je verwacht daar elk ogenblik kabouters of elfjes te zien. Na ons brood rijden we naar de vuurtoren op Cape Nelson, het witte gebouw steekt mooi af tegen de blauwe lucht. Hierna twijfelen we of we naar de andere punt rijden, Cape Bridgewater. We besluiten daar toch heen te gaan. Daar aangekomen lopen we naar de Blow Holes, waar het water steeds heel hoog opspat tegen de rotsen. De andere kant op gaat het pad naar het Petrified Forest, het versteende bos. Zo ziet het er inderdaad uit, net allemaal bomen van donkergeel steen. Ook dit geeft een heel mysterieuze sfeer. Terug in Portland gaan we naar het gebouw met de toiletten en douches. We kunnen ons daar lekker douchen. Wel een raadsel hoe het zit met de kraan uitdoen. Het water blijft maar doorlopen als je je aan het aankleden bent, eindelijk stopt het. Het water loopt waarschijnlijk een vaste tijd, maar veel langer dan dit normaal gebeurt. We gaan weer naar ons terrein van gisteren. Op onze plek staat nu een caravan en we gaan op zoek naar een andere. Wopke vindt steeds geen egale plek en blijft maar draaien en keren, totdat we een flinke knal horen. Dat is dus een boom. Een flinke deuk in het metaal en de bumper. Gelukkig zijn we verzekerd, maar het kost wel je eigen risico. Joy komt langs en vraagt hoe onze dag is geweest en of we vanavond weer langskomen bij hun. Zodat we in het begin van de avond met stoeltjes en kopjes naar ze toegaan, voor een kopje koffie en een babbeltje bij het kampvuur. We ruiken niet meer naar shampoo, maar naar de rook, maar wat geeft dat. Het was erg gezellig.

Foto’s te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181