Bij Fred en Robyn

Hallo webloglezers,
Het is al weer even geleden dat wij een verslag hebben gestuurd. Hier weer wat leesvoer, over onze tijd bij Fred en Robyn. Twee enorm hartelijke mensen bij wie we een paar heel gezellige dagen hebben gehad. Nu zijn we al weer in Melbourne en bezig aan onze laatste weken in Australië (5 februari vliegen we naar Nieuw Zeeland). In een groot deel van Australië is een enorme wateroverlast. Gelukkig hebben wij dat weten te ontwijken, maar wel veel sporen daarvan gezien. Groeten vanuit een warm (30 graden) Melbourne!

5 januari: Een gastvrije ontvangst bij Fred en Robyn
We doen kalm aan vandaag, we hebben afgesproken dat we om twee uur bij Fred en Robyn in Warrnambool zullen zijn. Na ons middageten rijden we die kant op, het is niet zo ver. In Port Fairy rijden we een stukje door de historische straatjes en halen we een plattegrond van Warrnambool bij de Tourist Info. Mount Ash Road staat er niet op, maar we moeten afslaan bij de tweede verkeerslichten. Bij de eerste verkeerslichten belt Fred en loodst ons naar hun straat waar hij ons opwacht. We kunnen de camper in hun achtertuin zetten. Voor ons Amersfoorters is die tuin een compleet park, enorm groot, met heel veel bloemen, fruitbomen, groente, zelfs bijenkasten. Een heel groot terras met een dak van druiventrossen, een plaatje! Fred en Robyn begroeten ons hartelijk, ze lijken ons heel aardige en gezellige mensen. Het uitspreken van onze namen is een hele opgave. Robyn noemt Wopke Wopkie (en dat zal zo blijven). Binnen in huis ziet het er heel royaal uit en gezellig ingericht. Overal hangen prachtige schilderijen van Robyn, hoofdzakelijk van plaatsen waar ze geweest zijn met vakantie. Ze zijn erg bereisd en kennen veel landen in Europa, ook Nederland. Ze hebben een slaapkamer voor ons, dus even geen slaapzakken en krappe ruimte. Fred laat ons de tuin zien en vertelt wat het allemaal voor bomen en vruchten zijn, want er zitten veel onbekende dingen bij. De tuin wordt voor een groot deel bijgehouden door de vader van Robyn (93 jaar!). Hij woont in een huis naast dat van hun. We eten heerlijke bessen en Wopke plukt aardbeien voor het toetje straks. We ontmoeten hun zoon David, die 29 is en bij de politie in Melbourne werkt. Robyn is erg handig met alles, naaien, breien en ook koken en bakken. Ze maakt jam en saus van al het fruit uit de tuin. Ze knipt het haar van familie en vrienden en vindt het grappig dat wij zo druk naar een kapper hebben gezocht, zij had dat ook kunnen doen.
We krijgen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld met wortels en aardappels uit de eigen tuin. En als toetje aardbeien met room, heerlijk. Ze willen ons van alles laten zien in de omgeving, morgen gaat Fred met ons naar een paar plaatsen in de buurt. Hopelijk lukt hem dat, want hij is een paar dagen geleden door zijn rug gegaan. Hij wil ook dolgraag met Wopke gaan vissen, waarschijnlijk gaat David dan mee voor het zware werk. We mogen de computer hier gebruiken en kunnen onze mail checken. Wopke zet een nieuw album op picasa, hij moet er nog vier op zetten. ’s Avonds kijken we naar een DVD van een concert van de Eagles. Zij zijn vorige week naar een concert geweest van de Eagles. Ze blijken trouwens dezelfde muzieksmaak te hebben als wij. Wel logisch, want we zijn ongeveer van dezelfde leeftijd. Geen idee hoe lang we hier zullen blijven, maar het ziet er wat ons betreft prima uit!

6 januari: Warrnambool verkennen
We hebben goed geslapen, ondanks dat het matras zachter is dan wij thuis gewend zijn. (Marijke probeert niet zo te draaien, want dan doet Wopke onvrijwillig een trampoline-act). Fred wil ons vandaag wat van Warrnambool en de omgeving laten zien. Onderweg legt hij uit waar we zijn, hij is een enthousiaste prater. Je zit hier vlakbij de zee en alle mooie natuur eromheen. Heerlijk om hier te wonen, veel voorzieningen voor kinderen in de parken. Alles ziet er zo verzorgd uit, dik groen gras. We gaan bij de vissers kijken, Fred kent de meeste mensen daar. We zien mooie stranden aan helderblauw water, grillig gevormde rotsen. En dat allemaal zo vlakbij huis! Er loopt een mooi pad door de duinen en langs het strand en wij twee gaan daar een stuk van lopen. Fred wacht op ons, hij kan vandaag niet zoveel met zijn zere rug. Dan lopen we nog een stuk met Fred over de pier. In Warrnambool komen elk jaar veel walvissen naar de kust, jammer genoeg is het nu niet het seizoen. We rijden naar huis en eten daar een sandwich. Daarna neemt onze gids Fred ons weer mee, naar Tower Hill. Een mooi natuurgebied, gevormd door oude vulkanen. We lopen daar een stukje rond en zien twee emoes. Fred lokt ze met wat brood voor een foto, maar dan worden ze (uiteraard) wat opdringerig. Er schijnen hier ook koala’s te zijn, maar die kunnen we niet spotten. Dan naar het plaatsje Kolroit, een Ierse nederzetting. Je ziet dat gelijk aan een heleboel dingen en er staat een bord dat aangeeft hoeveel kilometer het is naar Dublin, dat moet natuurlijk op de foto. Bij de pub die daarbij hoort gaan we naar binnen voor een biertje. Prachtig ingericht met oude meubels, affiches, etc. We leren van Fred dat ze in Australië gelijk je glas weer vullen als je het leeg neerzet. Als je niets meer wilt, moet je het glas op de zijkant neerleggen. Zo leren we steeds weer wat. Dan weer naar huis waar Robyn druk bezig is voor het eten. Ze krijgen vaak mensen te eten en nu komen hun twee beste vrienden, Harrie en Denise. Harrie is als kind van negen van Nederland naar Australië geëmigreerd, hij spreekt nog maar een paar woorden Nederlands. Dus het is de hele avond Engels praten, maar dat lukt ons onderhand wel,. We zitten buiten op het terras aan een heerlijke maaltijd. Fred heeft een tijdje terug een heel grote vis gevangen (snapper) die Robyn heerlijk heeft bereid in de oven. We zitten een heel tijdje buiten, want het is aangenaam weer en we zitten gezellig met elkaar te babbelen. Harrie heeft een bouwbedrijf, ze hebben een huis in de buurt. Daar zullen Robyn en Marijke morgen naar toe wandelen. De drie mannen gaan dan vissen, Wopke heeft daar veel zin in (hij mist het vissen).

7 januari: Wopke vist in de Australische wateren
De drie mannen zijn vroeg weggegaan om te gaan vissen. Wopke heeft er reuze zin in, het is heel anders dan hij gewend is. Met een boot op zee in Australië, waar je totaal andere vissen hebt dan bij ons. Het weer is goed voor het vissen, niet teveel wind. In de loop van de ochtend wandelt Robyn met Marijke naar het huis van haar vriendin Denise. Lekker in het zonnetje en stevig de pas erin. Robyn loopt elke dag, ze kan vanuit huis gelijk al mooi in de natuur wandelen. Het huis van Denise en Harrie is een grote villa met een enorme tuin waarin je wel kunt verdwalen. Voor ons Nederlanders moeilijk voor te stellen zo groot. In de tuin is veel te bewonderen: prachtige bomen en bloemen, een groentetuin. En net als Fred en Robyn hebben ze een aantal bijenkasten. Ze hebben ook een groot zwembad achter hun huis (Marijke krijgt een beetje “Ma Flodder in Zonnedaal” gevoel). Denise laat wat bijzondere bloemen zien en vertelt hoe die heten. Robyn en Marijke lopen weer naar huis en zijn benieuwd hoe het vissen van de mannen is verlopen. Ze komen thuis met een flinke buit, die ze al schoongemaakt hebben aan de kade. Wopke heeft meerdere vissen gevangen, allemaal soorten die hij nog niet eerder aan de haak heeft geslagen. Zoals silkys, snappers en een six-spined leatherjacket. Nou, zijn dag kan niet meer stuk dus. Behalve vis hebben de mannen nog meer meegenomen. Fred heeft voor ons een lekkere meat pie gekocht. Dat eten de Australiërs vaak als een lunch of tussendoortje. Hun oudste zoon Shaun is een heel goede gitarist. Hij speelt gitaar in een band en geeft ook gitaarles. Vanavond is er een markt in Warrnambool waar Shaun op zal treden met nog een gitarist en een zangeres. Fred en Robyn nemen ons mee daar naartoe. Het is nog niet druk en we gaan aan een tafeltje zitten waar Shaun optreedt. Ze brengen heel goede muziek en de zangeres heeft een heel mooie zuivere stem. Jammer genoeg zijn wij de enige vier mensen die steeds applaudisseren na een nummer, de rest van de aanwezigen eet, drinkt en kletst gewoon door. Op de terugweg gaan we even langs bij het huis van Shaun en zijn vrouw. Daar ontmoeten we zijn vrouw en de drie kinderen: Chelsey, Sophie en hun baby broertje van drie maanden. Ze wonen in een schitterend oud huis, met glas-in-lood ramen en hoge plafonds, heel sfeervol. Sophie is een enorme flapuit van vier jaar en troont Marijke gelijk mee naar haar slaapkamer waar ze alles moet bewonderen. Een heel geinig kind dat het goed zou doen in het tv-programma Praatjesmakers. Chelsey is twaalf, een heel leergierig meisje. Ze gaat binnenkort naar de middelbare school en heeft daar veel zin in. We gaan nu naar huis en eten daar wat. Er is nog veel over van gisteren: salade, rijst met van alles erdoorheen en een worstje. Het smaakt ons weer prima.

8 januari: Naar het wildlife park
Fred vertelt dat er een leuk wildlife park in de buurt is, daar zouden we wel naar toe kunnen gaan. Het is niet zo groot, maar je kunt dichtbij de dieren komen. De kleindochters willen ook wel mee en die gaan we eerst ophalen. Dan rijden we naar Carly, de dochter van Fred en Robyn. Zij woont met haar partner in een huis midden in een groot bos dat ook van hun is. Echt een plaatje, overal hoor je de vogels. Heel bijzonder om zo te wonen, voor Nederlandse begrippen. Dan gaan we naar het wildlife park toe. De entree kost 10 dollar en we krijgen meerdere emmers met brood mee om de dieren te voeren. Maar eerst komt de beheerder met een heel bijzonder dier dat we even mogen vasthouden. Het is een bettong, de kleinste kangoeroesoort. Gewikkeld in een dekentje houden we hem vast, zo vertederend. We lopen langs diverse kooien met aapjes, eekhoorns en vogels. Bij de kangoeroes is genoeg te zien, ze komen allemaal naar ons toe om wat brood te krijgen. Echt schattig hoe ze je dan vastpakken met hun pootjes. Ook is er een heel grote kangoeroe, met een dikke vacht als een speelgoedbeest. We zien eindelijk een (levende) wombat, het is nog een jong dier en vrij klein. Ook een albino kangoeroe met een jong dat schattig uit de buidel koekeloert. Als we weer terugkomen bij de beheerder komt hij nog aan met een koala van zes maanden uit. Wat een schatje is dat. Hij geeft hem aan Marijke, het diertje zit op een knuffelbeer. Anders doet ie je namelijk pijn met zijn scherpe nagels. Er staan daar ook een paar bakken met slangen en eentje met een grote knalgroene kikker. Die zet hij bij Sophie op haar hoofd, ze vindt het prachtig. De partner van de beheerder komt er ook aan, een broodmagere vrouw. De beheerders zijn allebei oude bekenden van Fred, hij heeft ze meerdere malen opgepakt. Nu zijn ze al geruime tijd op het rechte pad en dikke maatjes met Fred. We brengen de meisjes weer terug en gaan naar huis. Daar heeft Robyn van alles klaargezet om sandwiches te maken, we worden maar verwend. Dan gaat Robyn naar de bingo, dat doet ze twee keer per week. Ze vindt het uiteraard leuk om wat te winnen, maar het is ook altijd gezellig met allemaal bekenden. Het is wat guur weer inmiddels, harde wind en wat regen ook. We blijven binnen, puzzelen wat en lezen de krant. Op de televisie zien we constant beelden van de watersnoodramp in Queensland. Dat ziet er echt vreselijk uit, het water staat tot aan de daken van de huizen, veel mensen worden geëvacueerd. Ze zijn alles kwijt, vooral voor de boeren is het een grote strop. Het ziet er uit als Zeeland 1953. In veel plaatsen die onder water staan zijn wij nog doorheen gereden of hebben daar gewandeld. Zoals Rockhanmpton, Bundaberg, Gympie en Maryborough. Het is de grootste watersnoodramp ooit daar (en vorig jaar waren daar enorme branden). Fred laat ons (via het televisiescherm) foto’s zien van hun vakanties in Europa, ook van Nederland. Robyn komt terug van de bingo en gaat met Wopke aardbeien plukken in de tuin (voor het toetje, mmm). Fred gaat aan de gang met de barbecue. Daar komen karbonades en worstjes op. Die we binnen opeten, met broccoli, wortel, aardappelpuree en een maïskolf. En daarna nog de aardbeien met room. We hebben een goed kosthuis bij heel gezellige mensen. Er is een film op tv waar we naar kijken: Apaloosa, een western met Renee Zellweger. We kunnen het niet helemaal volgen (misschien omdat we geen Nederlandse ondertiteling hebben).

9 januari: We ontmoeten nog meer mensen
Het regent wat en we blijven voorlopig binnen. We werken de weblogverslagen bij en zetten albums op picasa, zodat we weer redelijk zijn ingelopen. Men kan weer flink wat foto’s bekijken. Marijke maakt een kruiswoordpuzzel uit de krant en kan zo’n driekwart zelf invullen. Best een uitdaging om zoiets in het Engels te doen. Er ligt een opgerolde krant op tafel, verpakt in plastic. Die gooien ze hier vanuit een auto in de tuinen. Dat kennen wij alleen van Amerikaanse films. Marijke vertelt Robyn dat wij een brievenbus in de voordeur hebben, daar heeft ze nog nooit van gehoord! David doet vanochtend mee aan een hardloopwedstrijd en Fred is daar ook als supporter. David heeft een goede tijd gelopen, 10 kilometer in 41 minuten. Grappig dat de hobby’s van onze kinderen ook overeenkomen; de oudste zonen spelen gitaar en de middelste kinderen lopen hard. Fred wil ons de botanische tuinen laten zien in Warrnambool, zoiets heeft altijd onze interesse. We lopen door het park, er zijn heel imposante bomen bij. Fred weet er veel van en legt uit hoe de bomen heten en waar ze oorspronkelijk vandaan komen. Daarna neemt hij ons mee naar de Hopkins Falls. Het zijn heel mooie watervallen. Niet erg hoog, maar heel breed. Dan gaan we naar het Cally Hotel waar we vanavond zullen eten. Er komt een groep familieleden van Fred bij elkaar in een zaaltje. Dat doen ze wel vaker. Fred neemt nog een en ander door met de eigenaar en we drinken een biertje. Wij willen morgen onze route weer vervolgen en Robyn en Fred kunnen dan ook weer hun eigen dingen doen. Robyn is heel druk met de voorbereidingen voor de 30e verjaardag van David a.s. zaterdag. Er komen veertig mensen en ze maakt grote cakejes die ze gaat versieren als een vis. De schubben gaat ze maken van smarties, maar David vindt die smarties steeds in de kast en eet dan –onbewust- een deel van zijn verrassing op.
Rond zes uur gaan we met zijn vijven (David gaat ook mee) naar het Cally Hotel. We ontmoeten verschillende broers van Fred en een zus uit Melbourne. Zij en haar man zijn doof, maar ze kunnen goed liplezen, dus we doen extra ons best. Wopke heeft gefrituurde flake (haai) en Marijke basil pesto kip. We zitten gezellig met Fred te kletsen over reizen. Fred en Robyn zijn heel bereisd en hebben van sommige landen en plaatsen in Europa meer gezien dan wijzelf. Weer thuis probeert Wopke probeert nog een picasa album (Grampians) te maken, maar dat stopt halverwege. De batterijen van de laptop zijn leeg en de foto’s die al klaar waren verdwijnen weer allemaal. Komt een andere keer dan wel.

Foto’s te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181