Great Ocean Road

Hallo webloglezers,
Hieronder volgen weer zeven dagen met onze belevenissen. We hebben dit verslag Great Ocean Road genoemd, maar het was voor ons eigenlijk meer een Small Ocean Road. Door de wateroverlast konden wij niet bij het oostelijke deel van deze weg komen. We moesten geregeld naar alternatieven zoeken, maar die vonden wij volop zoals je kunt lezen.
Hopelijk is het nog steeds leuk voor jullie om onze verslagen te lezen. Het is soms best moeilijk om al je indrukken goed weer te geven. Het niet te lang te maken, maar ook weer niet te beknopt en saai. En sommige mensen willen graag wat plaatsen weten, omdat ze daar zelf ook zijn geweest.
Groeten vanuit Down Under (we houden het nog droog!)

10 januari: Begin van de Great Ocean Road
Vanaf vandaag is de camper weer ons huisje, zal wel even wennen zijn. We geven Fred en Robyn een fles wijn uit Seppeltsfield en een sleutelhanger (Delfts blauw klompje). We bedanken ze voor hun geweldige gastvrijheid, we hebben een heel leuke tijd gehad. Het is hun ook goed bevallen. Wie weet komen ze nog eens bij ons, zou leuk zijn! Om tien uur gaan we er vandoor, het regent en de lucht is grijs. We gaan eerst naar Safeway voor wat boodschappen. De prijzen van groente en fruit zijn nóg verder gestegen vanwege de watersnood. We kopen o.a. twee kleine tomaten en twee kleine uien (voor minstens de Nederlandse kiloprijs). We gaan nu de Great Ocean Road volgen, een van de mooiste kustwegen ter wereld, gaf John aan ons door. We komen al gauw langs de kust te rijden en we zien geregeld een bruin bord met verwijzing naar een bezienswaardigheid. Bij elk bord slaan we af, net als een flinke groep andere mensen. Maar we hebben steeds plek om te parkeren en alles goed te zien. Jammer dat het regent en alles erg grijs is. We hebben onze jacks aan en goede schoenen, heel maf die mensen op teenslippers in die bagger. Iedere plek waar we komen is onbeschrijflijk mooi. Rotswanden in allerlei kleuren en vormen, grote rotsen in de zee waar het water hard tegenaan klotst, iedere plek is weer anders. Er is heel veel te zien en we gaan steeds alle paden in om het moois van alle kanten te bekijken. Het zijn allemaal van die grote kalenderplaten, prachtig. Ondanks het slechte weer kunnen we nog aardig wat doen en bekijken. De plaatsjes waar we doorheen komen zijn heel klein en je bent er al snel doorheen gereden/gewandeld. In Port Campbell lopen we een stukje rond en zien wat kinderen op het strand en aan de waterkant, brr. Bij de bekende rotsformatie Twelve Apostles zien we dat het erg druk is op de parkeerplaats. We gaan morgen terug en pakken dan daar de draad weer op van de route. Wopke zegt dat het wel eens kan tegenvallen een camping te vinden, maar op datzelfde moment ziet Marijke een bord met Princetown Camping Reserve. We nemen een plek met stroom met een mooi uitzicht op de velden. Dat uitzicht wordt nog veel mooier als we allemaal grote donkere plekken in die velden ontdekken. Kangoeroes! Er zitten daar zo’n 25 stuks, die geregeld heen en weer springen en dan weer stilzitten en onze kant opkijken. Dus snel de verrekijker pakken en genieten van het schouwspel. Het is echt een film nu, want er gaan twee kleintjes met elkaar stoeien. Ze dagen elkaar steeds uit, hebben de voorpoten om elkaar heen geslagen, schattig. Er komt een derde kleine bij, die wil ook meespelen. Dan komt er een grote camper aangereden met vier Duitsers. Zij gaan vlak bij de omheining staan, zodat de kangoeroes gelijk een eind naar achteren gaan. En een paar Fransen denken dat ze de kangoeroes kunnen lokken met rare geluiden naar ze te maken. Tja, dan bergen deze Nederlanders hun verrekijker maar weer op.

11 januari: De Twaalf Apostelen
Vandaag hetzelfde weer als gisteren, regen en een grijze lucht. We gaan zoals gepland naar de Twelve Apostles. Daar is een grote parkeerplaats aan de overkant van de weg. Via een onderdoorgang lopen we naar de kust. Over goed aangelegde paden tussen het groen komen we bij het uitzicht op de Twelve Apostles. Leuk om die in het echt te zien, want je ziet er vaak foto’s van in gidsen en folders. Alles is gehuld in een grijze nevel, want het regent nog steeds. Maar Wopke kan er toch duidelijke foto’s van maken. Kort na dit punt is er nog een uitzicht en dan buigt de weg af, landinwaarts. We rijden tussen prachtig groen en allerlei uitbundig bloeiende bloemen. Bij Melba Gully slaan we af om dat gebied te gaan verkennen. Na een kopje koffie gaan we een pad volgen. Door de regen ruikt het erg lekker in het bos en aan veel bladeren hangen parels van regendruppels. Het is een regenwoud met enorm hoge bomen, grote varens. Op veel bomen groeit mos en daarop weer varens. Net een mooi bloemstuk. Bij Lavers Hill vinden we een benzinepomp met een eetgelegenheid erbij. We nemen allebei een pie.(kip, prei en kaas). In een zakje kost ie 6 dollar en op een bord 8. Dus gaat die van ons in een zakje. Wel een gedoe met eten, want het is kruimelig bladerdeeg, met een hete en vrij vloeibare vulling. Er zijn daar vogels in de tuin te zien, we zien vogelhuisjes waar prachtig gekleurde papegaaien op af komen. We hebben gezien dat er vanaf Lavers Hill een mooie route door de bossen loopt. Die loopt rond zodat we weer bij de Great Oceans Road uit kunnen komen. We besluiten naar de Triplet Falls te gaan, aanbevolen door de mevrouw van de benzine en de pie. We rijden door de regen en de plassen, maar we hebben niets te klagen als we het nieuws op de radio horen. In Queensland houdt de hevige regen aan en stijgt het rivierwater nog steeds. Vermiste mensen, verdronken mensen, mensen die na uren van hun dak worden gered, heel triest. Bij de Triplet Falls zijn twee wandelingen en we besluiten ze allebei te doen. We lopen eerst naar de watervallen door een betoverend mooi bos. Bij de omgevallen bomen kan je goed zien wat een reuzen het zijn. Het zijn mooie watervallen en door de regen van de laatste dagen zijn ze goed gevuld. Dan op naar de Little Air Falls. Ook weer door een soort van “Burgers Bush”. Onderweg staan veel infoborden met uitleg over de planten en de dieren. Het gaat harder regenen, maar de waterval op het eind is de moeite waard. Het is het handigst om nu dezelfde route terug te nemen en naar de (gratis) camping in Johanna Beach te gaan. Na Lavers Hill rijden we naar het zuiden en we vinden de afslag naar Johanna Beach. Als we er bijna zijn, ligt er een grote omgewaaide boom over de weg, we kunnen er nog net langs. Er staan al meerdere kampeerders op het terrein, maar we vinden nog een plekje waar we niet te scheef staan. Het terrein ligt bij de duinen en je kunt zo naar het strand lopen. Maar dat doen we niet met deze regen, we gaan naar binnen en veranderen het bed in bankjes.

12 januari: Onze eerste koala’s in het wild
Het heeft flink geregend vannacht, Marijke heeft haar oordoppen maar ingedaan. Als we wakker worden regent het nog zachtjes. Op de plek waar onze buren (een jong Aziatisch stel) gisteren stonden met hun iglotentje is een enorme vijver. Zij zijn al vroeg vertrokken vanmorgen, hebben vast geen goede nachtrust gehad. Het valt mee om weg te komen van het kampeerterrein en we volgen de Great Ocean Road weer een gedeelte. Het wordt wat warmer en er komen allemaal stoomwolken vanaf de grond. We slaan af om naar Cape Otway te gaan. Daar staat een mooie vuurtoren en je kunt daar goed wandelen (als het niet meer zo regent tenminste). We rijden over een prachtige bosweg en zien hier en daar mensen aan de kant stilstaan en naar een boom kijken. We kunnen niet zo gauw zien waar ze naar kijken. Wel hebben we aan het begin van de weg een bord gezien, dat we voorzichtig moeten zijn in verband met: kangoeroes, koala’s, vogels en koeien. Op het eind van de weg is een parkeerplaats met daarbij een gebouwtje waar je eerst doorheen moet en 2 x 17,50 dollar moet betalen om naar de vuurtoren te gaan. Dan zal je wel een rondleiding krijgen, maar het is ons toch wat teveel. We gaan een wandelpad in dat leidt naar een uitzicht op de vuurtoren. Dat stelt niet veel voor, zeker nu het regent en alles grijs is. Hierna keren we weer, om naar de camper te gaan. Op de terugweg zien we weer mensen staan aan de kant en wij stoppen daar ook. Er zit een schattige koalabeer in de boom, heel duidelijk te zien. Hij blijft mooi zitten zodat iedereen foto’s kan maken. Dat is dus de eerste koala in het wild die we zien. Aan de overkant zit er nog eentje, maar die zit met zijn rug naar ons toe. En nog iets verder zit een koala te eten van de bladeren, die is ook goed te zien van dichtbij. We gaan weer verder en vinden bij een picknickplaats een mooi wandelpad. Het is een korte rondlopende wandeling, waar we tussen en onder grote varens lopen, lijken wel grote paraplu’s. Nu naar Apollo Bay, in onze Apollo. Marijke wil een foto maken van onze camper bij het plaatsnaambord, maar die borden staan aan de weg en je kunt daar niet stoppen. Jammer. Bij het VVV halen we een paar folders en lopen door het stadje. Het regent niet meer en de zon breekt door. Het is maar klein, voornamelijk eettenten voor de toeristen. We twijfelen of we verder gaan langs de kust of de route van gisteren afmaken, het binnenland in. We besluiten tot het laatste, een prachtige weg langs imposante bomen en bloemen. Maar wel een bochtige en smalle weg, dus opletten voor de chauffeur. Bij het bordje Beauchamp Falls slaan we af, de weg krijgt op het laatst flink wat gaten. Dan komen we bij een picknickplaats waar de wandeling naar de waterval begint. Ook nu lopen we weer door een prachtig bos, het is soms onecht mooi. Via trappen komen we bij een platform waar we de waterval kunnen zien. We willen op deze parkeerplaats blijven staan vannacht, maar denken dat dit hier niet toegestaan is. Er is een camping vlakbij, maar als we even onderweg zijn zien we dat de camping in ons boek de plek is waar we net vandaan komen! We gaan lekker in de zon zitten en genieten van de geur en de geluiden. Er komen twee auto’s met Iraniërs die de waterval niet kunnen vinden. Ze hadden volgens ons geen idee dat je daar nog naartoe moet wandelen. De vrouwen blijven bij de auto, met hun modieuze, ongemakkelijke slippers. We maken het eten klaar en verorberen dat op een bank in de zon, waar we nog tot half negen blijven zitten.

13 januari: Wegomleidingen
We rijden naar de Hopetoun Falls en beginnen om kwart over acht aan onze ochtendgymnastiek: tweehonderd treden naar beneden. We horen de waterval goed, als we onder een dak van varens lopen. Het is een grote waterval die uitkomt in een rivier die hard over de rotsen stroomt. Nu weer alle treden op naar de auto toe, dat is wat pittiger. We volgen deze weg naar de Great Ocean Road, dat is korter. Maar niet perse sneller, want het is een dirt road met nogal wat gaten. Het is erg rustig op de weg, maar in een bocht hebben we een grote vrachtwagen met hout als tegenligger, dat gaat net! Hier en daar liggen grote afgebroken boomtakken op de weg, opletten dus. We komen uit op de Great Ocean Road, daar is het wegdek gelukkig weer wat normaler. We willen via Apollo Bay naar Kennett River. Daar is een mooie camping, aangeraden daar Arianne. Je ziet daar veel papegaaien en koala’s. Vlakbij deze camping kan je ’s avonds een wandeling maken om gloeiwormen te zien. Dat is ook weer een tip, van Floor. Maar bij Skenes Creek is de weg afgesloten. Marijke gaat vragen wat er aan de hand is en hoe we verder kunnen. Het blijkt dat de weg tot aan Lorne is afgesloten vanwege “landslides” (stukken rots op de weg, ja daar hebben we al eens uitgebreid kennis mee gemaakt). Kennett River ligt daar middenin en is onbereikbaar. Dat zal voorlopig zo blijven, want er komt nog meer regen aan. We gaan weer landinwaarts en nu iets verder naar het noorden. Een mooi landschap, alleen regent het behoorlijk nu. Bij het plaatsje Forrest stoppen we even, er gaat een wandelpad naar een meer. Maar het regent te hard, we doen het maar niet. Wel ruikt het erg lekker door de regen, we snuiven de lucht op, net als we doen onder onze theedoek boven een bakje met Dampo. We rijden tot aan Birregurra, een plaatsje met gebouwen die zo een museum in kunnen. Dat geldt ook voor de benzinepomp, die niet eens loodvrij heeft. We buigen af naar Lorne, toch maar even kijken of de weg vanaf die kant nu open is. Nee, er staat een groot bord. Dan maar de weg vervolgen naar het oosten, misschien kunnen we later die kant nog op. In Lorne is het behoorlijk druk en de camping daar is mudvol, het lijkt meer op een stalling, vreselijk. In Airies Inlet is een camping, we vragen bij de receptie naar de prijs. Dat is 54 dollar, we kijken nog maar even verder. We rijden vlak langs de kust, maar met die harde regen gaan we er niet uit. Er staan overal borden met verwijzing naar zwemwater, jammer. In Torquay halen we wat info over campings bij de VVV. Als we de camper in- en uitstappen, staan we tot onze enkels in het water. We gaan bij een camping in Torquay kijken, we gaan naar eentje die niet zo dicht aan de kust ligt (die zijn meestal wat goedkoper). Voor twee personen komt het op 68 dollar, zegt het meisje daar met een smile. We keren weer om. Het zal wel moeilijk worden iets te vinden, omdat veel mensen een alternatief zoeken voor het afgesloten gebied. We komen in Barwon Heads en rijden daar wat rond. Bij een sportterrein zien we een mogelijkheid om ons kamp op te slaan. We bestuderen uitgebreid alle afbeeldingen met een rode streep erdoor heen. Een kampvuur, een wapen, en nog meer. Maar geen afbeelding van tent of caravan erbij. Is dus een goede optie. Bij de officiële camping staat een bord No Vacancy, dus daar hoeven we al niet te vragen. We besluiten naar het sportveld te gaan. Opletten met bomen, dat er geen takken afvallen door de regen en de storm. We staan tegenover het clubhuis van de cricket club, er is een wc-gebouw bij dat open is. Op het sportveld achter onze camper gaat een dappere groep hardlopers trainen in de stromende regen. Er komen regelmatig auto’s aan die stoppen bij het cricket clubhuis. Maar die gaan niet sporten, misschien hebben ze wel klaverjasavond of bingo. Als we naar de wc willen moeten we een enorme sprong maken over de waterplassen. Het stormt en de camper schudt heen en weer. Maar we zitten binnen droog en spelen yathzee.

14 januari: Naar Geelong
Ondanks dat het constant is blijven regenen is de waterplas om onze camper niet groter geworden en kunnen we zonder problemen wegrijden. Dit was een goed stekkie en we hebben een superdure camping uitgespaard. Op die campings hadden we trouwens ook alleen maar binnen kunnen zitten, dus weinig verschil. Hoe moeten we vandaag weer verder? We zien dat de Great Ocean Road nog geblokkeerd is, dus die moeten we maar gaan schrappen. Marijke denkt dat het handig is om naar de grote stad Geelong te gaan, dan heb je wat meer mogelijkheden met regen. Ook die weg is afgesloten door wateroverlast, maar er is een alternatieve route. Onderweg zien we dezelfde beelden als in Queensland in november. Weilanden en akkers onder water, soms rijden we door een soort rivier op de weg. Het is te hopen dat het niet zo erg wordt als in Queensland, dat is echt een rampgebied. In Geelong parkeren we vlakbij de VVV en een hulpvaardige dame geeft ons allerlei info. We kunnen parkeren op een grote parkeerplaats vlakbij de kust en daar gaat een gratis shuttlebus naar het centrum.
De camping in Kennett River waar wij aanvankelijk naar toe wilden, staat onder water en alle campinggasten zijn geëvacueerd. Dat was ons dus bijna ook overkomen, wat een geluk dat wij precies de dag daarvoor nog zijn uitgeweken. We rijden naar de parkeerplaats en daar staat de shuttlebus al te wachten. De vriendelijke chauffeur maakt een praatje en vraagt waar we vandaan komen en wat onze plannen zijn. We stappen uit bij het Nationaal Wolmuseum, want we willen voorlopig een dak boven ons hoofd. We worden daar hartelijk verwelkomd door een vrijwilligster. We bekijken wat oude foto’s en gaan dan naar een demonstratie: een man (oude rot in het vak) legt duidelijk en met veel humor de werking uit van een machine waarmee je een tapijt kunt weven. Daarbij gebruikt men o.a. kaarten met allemaal gaatjes zoals we kennen van onze draaiorgels. Er is heel veel te zien in dit museum, over de soorten schapen en wol, de bewerking, het leven van de schapenboeren. Is een goed idee geweest. Als we buiten komen is het droog en komt de zon er zelfs wat door. We lopen het centrum verder in, er staan veel oude imposante gebouwen. Want Geelong was het centrum van de wolindustrie en daar is vroeger veel geld mee verdiend. We vinden een zaak waar we koffie bestellen en een pie. Er liggen kranten waarin we zien dat de watersnoodramp in Queensland steeds groter wordt. Ook Brisbane staat voor een groot deel onder water. In een grote winkel vragen we bij een Tourist Info of de camping in Geelong die we op het oog hebben nog plek heeft en wat die kost. Ze gaan voor ons bellen en er is plek (32 dollar). We laten de plek reserveren, want er zijn nu veel mensen naar alternatieven op zoek. Dan kuieren we naar het strand waar langs de boulevard allemaal grappige beelden staan, gemaakt van oude meerpalen. Het ziet er heel mooi uit daar, het blauwe water, de witte houten gebouwen, de vele toeristen in de eettentjes. Dan naar de camping die niet ver van het centrum ligt, we betalen twee overnachtingen. Marijke gaat alle wasgoed wassen, Wopke sluit de elektra aan en vult het water bij, is dat allemaal weer voor elkaar. Marijke belt Paula (1 van de 2 zussen van Lorna die in Melbourne wonen) om een en ander te regelen. Paula stelt voor dat we bij Emma verblijven, die heeft een kamer over, dat is prima natuurlijk.
’s Avonds lopen we weer naar het centrum, het is een half uur lopen. Er zou een markt met muziek zijn in de buurt van het water. We lopen de hele boulevard langs, maar helemaal niets te zien of te horen. Dan maar weer terug. We passeren een pub waaruit gitaarmuziek komt en gaan naar binnen. Daar is een hele mengelmoes aan publiek, een groot deel is punker met enorme gekleurde hanenkammen en een flinke hoeveelheid ijzer door hun hoofd. We bestellen een biertje en het meisje aan de tap vraagt waar wij vandaan komen. De biertjes zijn “on the house”, krijgen we gratis. Haar familie is ook Nederlands, of het daarom is? Wopke neemt later nog een biertje. Grappig om te zien wat daar rondloopt. Het gaat er heel gemoedelijk aan toe. Bij de camping gaan we nog even buiten zitten, maar de muggen jagen ons al snel weer naar binnen. Marijke zit onder de muggenbeten (door de wateroverlast zijn er extra veel muggen).

15 januari: Overal water waar het niet hoort
Vandaag ziet het er goed uit wat het weer betreft. Zonnig en een blauwe lucht. We nemen een douche (waren we ook wel weer aan toe) en na het ontbijt lopen we richting centrum. We zien wel wat we daar tegenkomen, we willen in ieder geval naar de Botanic Gardens. De rivier vlakbij de camping is nog verder buiten zijn oevers getreden. De wegen en paden ernaast staan allemaal onder water, de bomen staan in het water. Dat zou je niet verwachten, omdat er geen regen meer bij is gekomen. Maar dat komt allemaal nog uit andere (berg)gebieden. Gisteravond is ook de weg waar onze camping aan ligt afgesloten, het bord staat precies na de camping. Afwachten hoe het er straks weer bij staat. In het centrum zien we een grote kerktoren en we lopen die richting uit. Het is de basiliek St. Mary of Angels. Een mooi interieur, veel kleurig glas in lood. Dan kuieren we naar de Botanic Gardens. Het is mooi aangelegd, met een vijver, beelden en oude huisjes. Er is een bruidspaar met allemaal gasten. Die treffen het nu ook, met die zon erbij. We gaan daarna weer naar de waterkant om daar wat rond te lopen. Ook daar vinden we een mooi bankje. We eten ons brood en kijken wat er zoal langs komt lopen. Ook zijn er mensen in het water. Zwemmers, duikers, mensen met een bootje. Verderop kijken we even bij de helikoptervluchten. Voor als je echt teveel geld hebt, kun je een vlucht maken over de baai of verdere omgeving. Dan lopen we weer via het centrum naar de camping. We zien dat de waterplassen nog weer groter zijn geworden, ze zitten echt vlakbij de camping nu. Nou, morgen gaan we in ieder geval weer verder. Bij het VVV hebben we nog nagevraagd welke wegen begaanbaar zijn. Want er worden steeds meer wegen afgesloten (in alle staten is nu wateroverlast). We besluiten naar de mooie plaats Ballarat te gaan en dan verder naar het natuurgebied Dandenong Ranges (dat ligt tegen Melbourne aan, in het westen). Maar het blijft elke dag afwachten met dit onvoorspelbare weer. We gaan lekker buiten zitten met een boekje. Er is hier een kampkeuken met gasstel en keukenspullen. Daar gaan we heen met een kom pannenkoekenbeslag en bakken een stapel dikke pannenkoeken, van het boekweitmeel van Leo. Er staat in die keuken een fles stroop, achtergelaten door kampeerders. Die nemen we mee naar onze plek waar we lekker eten in het zonnetje.

16 januari: Koffie en thee bij de VVV
Wopke had gezien dat er op zondagochtend een markt is vlakbij de camping, dus daar lopen we nu naartoe. Het is heel stil, er is iemand te zien. Bij een grote sporthal staat een klein kraampje met tomaten en daarnaast iemand die groenten verkoopt vanuit de kofferbak. We vragen naar de markt, en zij twee vormen vandaag de hele markt! Omdat de overstromingen die kant op zouden komen, zijn er geen andere kooplui op komen dagen. Volgens de tomatenverkoper zou dit terrein volgende week onder water staan. We kopen een kilo tomaten van hem, we vragen ons af of er vandaag nog meer klanten zullen komen. We lopen een stukje langs de rivier en zien dat het water weer verder is gestegen. Gebouwen, hekken en infoborden verdwijnen steeds verder in het water. Wopke vraagt bij de receptie na of de weg naar Ballarat nog open is en dat is zo. Dus we koersen die kant op. Wopke ziet een Carwash en gaat daar de auto goed wassen aan de buitenkant, al gaan niet alle beestjes eraf. Onze doos met wijnflessen valt naar buiten als we de deur openen, we hebben een fles minder nu. Erg jammer. Onderweg zien we veel akkers en weilanden onder water staan en men heeft extra afvoergangen gegraven. Het weer is prima, het is droog en de lucht verandert van grijs in blauw. Vlak voor Ballarat komen we in het kleine plaatsje Buninyong waar een paar mooie oude gebouwen staan. We lopen een stukje rond en zien het gebouw van de vroegere bibliotheek. Ze hebben daar internet voor maar twee dollar per uur, dat is goed te doen dus. We bekijken de mail en versturen wat berichten. De vrijwilligster die hier werkt is erg aardig, ze laat Wopke naar een camping in Ballarat bellen om te vragen of er plek is. Dat is zo en we boeken twee nachten op de Big4 camping. Is niet echt goedkoop, maar is gunstig gelegen voor allerlei uitjes. Deze oude bieb is ook een VVV en we krijgen allerlei folders van die dame. En even later komt ze vragen of we koffie of thee willen. Dat brengt ze ons (gratis), met een koekje erbij! Supervriendelijk allemaal. In Ballarat vinden we de camping gemakkelijk. We zetten de camper op de gekregen plek, ruim genoeg en schaduw van bomen. Na onze boterhammen lopen we naar het wildlife park. Dat werd ons aangeraden door John, tijdens het chatten vanochtend op internet. Als we daar aankomen horen we dat de entreeprijs 24 dollar pp is. Oeps! En seniorenkorting geldt niet voor buitenlanders. We doen het toch maar. Het is een klein park met kangoeroes, koala’s emoes, slangen en krokodillen. Ook wombats en Tasmaanse duivels. Bij deze dieren wordt een show gegeven met uitleg, we kunnen ze goed zien en op de foto zetten. De kangoeroes zijn erg mak en meerdere koala’s zijn actief, met klimmen en eten.
We lopen weer naar de camping en gaan even buiten zitten met een boekje en krant (die vonden we op straat, in een plastic rol).

Foto’s te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181