Richting Melbourne

Hallo webloglezers,
Ja, jullie worden nu even overspoeld met onze verslagen (maar beter hiermee dan met water hè). Fijn dat we via ons weblog (en onze gewone gmail) ook op de hoogte blijven van wat er zoal bij jullie gebeurt. We zijn aan het aftellen nu, gaan morgen weer verder richting Sydney. Alle etenswaar in de camper opeten, voor zover mogelijk (want in Nieuw Zeeland zijn ze nog strenger).
Groeten en tot mails!

Onze verjaardagswensen gaan deze keer naar Elly

17 januari: 160 jaar terug in de tijd
Gisteren heeft Marijke bij de receptie gevraagd hoeveel de entreeprijs is voor Sovereign Hill. Dit is een heel bekend, groot openlucht museum uit de tijd van de goudzoekers. Marijke hoort dat de entree 49 dollar pp is, dat is nogal wat. Maar volgens de dames bij de receptie is het ’t geld zeker waard en kan je er een hele dag doorbrengen. We hebben besloten te gaan, het ziet er aantrekkelijk uit in onze boekjes. Het is maar een klein stukje lopen vanaf de camping, ze gaan om 10 uur open en om 10.10 uur gaan we naar binnen. Mooi op tijd, dan is het nog niet zo druk. De entreeprijs blijkt 41 dollar te zijn, je betaalt 49 dollar extra als je ’s avonds ook naar het grote licht- en geluidspektakel wilt gaan. Dat wordt een beetje te gek natuurlijk.
Sovereign Hill is een goudzoekerstadje en je gaat echt terug naar het jaar 1851. Nadat we binnen langs prachtig nagemaakte taferelen komen, bekijken we een diavoorstelling die ons meeneemt naar de tijd van de goudzoekers. Hoe ze dagenlang reisden en hoe zwaar hun leven was. En dan lopen we door Sovereign Hill. Na de tenten van de Chinese arbeiders gaan we zelf aan de gang met een goudpan. Weer niets! We krijgen een duidelijke uitleg over hoe het allemaal ging in die tijd. Overal lopen mensen rond in kleding uit die tijd en ze spelen het leven daar helemaal na. Echt heel knap gedaan allemaal. We gaan met een kleine groep een mijn in en horen het verhaal van iemand die goud zoekt en vindt. We zien hem ook, is een 3Dfilm, net alsof hij zo naar ons toe kan lopen. We zien hoe een staaf goud wordt gesmolten, hoe houten karrenwielen worden gemaakt. We lopen door de straat met allemaal oude winkels, een restaurant, een hotel. Overal kan je naar binnen gaan en zie je oud interieur en mensen uit die tijd. In het theater zien we een stukje van toneel zoals dat vroeger werd gespeeld. Heel komisch, want het is heel simpel allemaal. In het sfeervol ingerichte café maken drie mannen muziek, Ierse folk zo te horen (dus Marijke blijft even plakken daar). Er is van alles te beleven: een agent die iemand achterna zit, een groep soldaten die terugkomt van een gewonnen veldslag. Jong en oud kan zich hier een dag vermaken. Om vijf uur is het sluitingstijd en even voor vijven lopen we weer naar de camping. Met ons toegangskaartje kunnen we ook naar het goudmuseum aan de overkant, maar dat is alleen op dezelfde datum, dus dat redden we niet meer. Wij hebben er allebei erg van genoten en kunnen het zeker aanbevelen.

18 januari: Ballarat verkennen
We hebben veel boekjes en folders over Ballarat en zien dat deze plaats zeker de moeite waard is. Er staan enorm veel fraaie gebouwen die laten zien hoeveel er destijds verdiend werd met de goudindustrie. Het is vandaag fris en we doen onze trui aan. Maar verder is het droog gelukkig. Bij een grote drogisterij gaan we naar binnen. Marijke is eergisteren flink gestoken door een Unidentified Flying Insect. Haar elleboog is nu dik, rood, warm en pijnlijk. De drogist raadt antihistamine aan en ook moet de plek gedesinfecteerd worden. Gaan we doen. We lopen verder naar de VVV waar we om een historische wandelroute vragen. We krijgen twee mooie boekjes met meerdere routes om te lopen en om te rijden. We beginnen met een route in dezelfde straat, bijna elk pand heeft wel iets bezienswaardigs. Het oude station is een plaatje, we lopen daar even naar binnen. We nemen ook een kijkje in het Craig’s Royal Hotel, wat een sjiek interieur. Er hangt een lijst met namen van allemaal beroemde gasten. We nemen een kop koffie in een gezellige tent en ploffen lekker neer op de bank. Het ziet er huiselijk uit, men zit aan tafels de krant te lezen. We lopen nog een tweede historische wandeling, die is vlakbij de eerste. In ons boekje staat bij ieder gebouw een kleurenfoto met uitleg, heel duidelijk. Dan hebben we wel genoeg gezien, we lopen terug en doen wat boodschappen. We rijden naar het meer aan de rand van de stad. Rond dat meer liggen vele bezienswaardigheden. Een monument van de Olympische Spelen in Melbourne. Even later een monument ter nagedachtenis van alle Australische krijgsgevangenen. Een indrukwekkend lange lijst van namen. Dan komen we bij de botanische tuinen, altijd de moeite waard om rond te kijken tussen de bijzondere bomen en planten. We gaan nog even een kas in en een beeldenpaviljoen. We rijden weer verder langs het meer, we zien dat het water hier ook al erg hoog staat. Wopke wil kijken bij het oude kerkhof (mist ie het dragen?) dat we na even zoeken vinden. Er is een aparte hoek met eenvoudige graven van Chinezen.
Bij de VVV kregen we een folder van een camping in Creswick, 17 kilometer naar het noorden. Die schijnt niet zo groot en luxe te zijn, wat wij zoeken dus. De camping ligt aan een klein meer en heeft nog volop plaats. Ze hebben afgelopen donderdag en vrijdag overstromingen gehad en de meeste mensen zijn na de evacuatie niet meer teruggekomen. We kunnen de rommelige sporen nog goed zien op de paden, er is van alles aan het schuiven geweest. We zetten onze camper naast die van Greg en Sally (staat op hun camper: Greg and Sally, Forever Young). Greg komt ons de krant brengen, maakt een praatje en geeft ons wat tips voor de verdere reis. Wat een hartelijke mensen treffen we toch overal! We lopen een stukje naar het meer en zien dat daar paden niet meer toegankelijk zijn. In het bos eromheen zien we ook allemaal (nieuwe) meren.

19 januari: De Macedon Ranges
Vandaag willen we een stuk rondrijden in de Macedon Ranges. We hebben daar een route van en kunnen daar een deel van doen. Want we willen ook weer een stukje opschuiven naar het oosten, we willen zaterdag in Melbourne zijn. We rijden naar Daylesford, een mooie plaats op de rondrit. We stoppen hier om wat langs de oude gebouwen te lopen en bij de VVV vragen we hoe we naar de Trentham Falls moeten rijden. De vrijwilliger daar komt gelijk met een hele lijst van tips in de omgeving, die mensen zijn soms niet te stuiten. We nemen daar een krant mee, we zien foto’s van Creswick toen het water door het plaatsje spoelde, wat een ravage!
We rijden daarna naar de Blowholes, daar stroomt een rivier door een gat dat door dynamiet is veroorzaakt. Door de overstromingen zijn de paden daar verdwenen en bij de Hepburn Springs (geneeskrachtige bronnen) is het water niet meer te drinken, het is nu een hele mix geworden. Hier is een groot terrein met banken en barbecues, dat was een goede plek geweest om afgelopen nacht te staan, maar dat weet je niet altijd van tevoren. We gaan binnen bij het oude badhuis, heeft nog een mooie vloer en glas in lood ramen en is nu een restaurant. Nu verder naar de Trentham Falls. Dat ziet er mooi uit, een grote waterval langs een mooie rotswand. Via Woodend rijden we naar Hanging Rock. Daar moeten we 10 dollar betalen en met dat kaartje kunnen we straks de slagboom weer openen. Hanging Rock is al jarenlang een populair uitje voor picknicks en de paardenraces daar. Ook nu is het aardig druk met mensen die naar boven klimmen. De rotsen hebben eigenaardige vormen en daar hebben ze vaak weer namen aan gegeven, zoals Queen Mary’s Head (met flink wat fantasie) en de Eagle. Op de top hebben we een mooi uitzicht op Mount Macedon, het volgende uitstapje. Het is een klein stukje lopen naar de top waar een groot herdenkingskruis staat. Nu naar Rupertswood, een oud en deftig landhuis. Op het cricketveld is de Ashes ontstaan, een beroemde wedstrijd. Hierna willen we naar de Organ Pipes (hoge basaltpilaren), maar die kunnen we niet zo gauw vinden. Maar inmiddels is het tijd om een camping te zoeken. We zien geen geschikte plek om vrij te kamperen en gaan weer terug naar Macedon. Daar is een camping, ook hier is nog volop plek. Ze hebben gratis wifi en een mooie kampkeuken waar we onze mail bijwerken en een album (Grampians) op picasa zetten. Er verblijft hier een groep mannen die overdag aan het werk zijn. Ze maken uitgebreid kennis met Wopke, leuke lui. Marijke belt naar Emma en we spreken af dat Emma ons een sms stuurt over tijd en adres a.s. zaterdag.

20 januari: De Dandenon Ranges
Voor we weggaan, stuurt Marijke nog een mail naar een aantal mensen. Zodat ze weten dat het goed met ons gaat. Want men hoort daar waarschijnlijk op het nieuws dat Victoria nu ook veel wateroverlast heeft. Om kwart voor tien rijden we naar de Dandenon Ranges. Een mooi natuurgebied ten oosten van Melbourne, aanbevolen door Fred. We volgen een hoofdweg ten noorden van Melbourne. Marijke kan de route goed volgen op de wegenkaart die Leo ons heeft gegeven. Het is prachtig weer, een stralend blauwe lucht en we rijden door een groen landschap met regelmatig een mooi uitzicht. Dan pakken we onze infogids van de Dandenon Ranges erbij, hier staan alle belangrijke punten goed op aangegeven. Eerst maar een koffieplek zoeken. We vinden een parkeerplaats met picknickbanken, barbecues, toiletten. Wat is dat allemaal goed geregeld in dit land. En niemand die deze spullen vernielt of bekladt, zoals bij ons het geval is. De parkeerplaats ligt bij sportvelden waar we af en toe mensen zien wandelen of hun hond uitlaten. Misschien is het wat om te overnachten, want er zijn in dit gebied geen officiële campings. We volgen een toeristische route en stoppen bij de mooie plekken. We nemen een kijkje bij de Olinda Falls. Overal mooie cottages met kleurige tuinen. In Sassafras zien we veel kleine restaurantjes waar je uitgebreid thee kunt drinken.
Bij Ferntree Gully is een grote parkeerplaats met alle voorzieningen. Wij eten daar ons brood op en daarna lopen we het bos verder in. Vanwege de warmte wil Marijke niet teveel klimmen, maar dit pad gaat toch behoorlijk omhoog. Ook hier zien we dat er flink wat water doorheen is gestroomd. Diepe geulen in het pad en er liggen meerdere omgevallen, ontwortelde bomen waar we overheen moeten klimmen of onderdoor moeten kruipen. Via een andere route rijden we weer naar de parkeerplaats bij de sportvelden. We gaan daar lekker in het zonnetje zitten en Wopke gaat even later aan de gang met de barbecue. We eten daar aan een tafel, heel handig allemaal. Er komt een man langs die een praatje met ons maakt en even later raakt Wopke in gesprek met een jongeman die zijn hond uitlaat. Die zegt dat er even verderop een betere plek is om te overnachten. Die is rustiger, mooi in de natuur gelegen. We vinden deze plek eigenlijk prima, maar we gaan toch maar even kijken. We rijden een pad af dat bij een parkeerplaats uitkomt, uiteraard weer met alle voorzieningen. Er staat verder niemand en het uitzicht is adembenemend mooi. We kijken uit op het berglandschap met een meer, net een grote poster. En overal vliegen vogels rond, in allerlei kleuren en vaak met gezang (of gekrijs). Het toiletgebouw heeft schone toiletten, met papier en wastafels. Dus we besluiten hier te blijven. We zitten nog een tijdje buiten en zien de zon mooi ondergaan. Het zal morgen ook wel een mooi gezicht zijn als de zon hier weer opkomt.

21 januari: Papegaaien voeren
Als we vanuit ons bed het gordijntje openschuiven, zien we inderdaad een prachtige zonsopkomst. Dat is echt genieten, zo midden in de natuur (En dat kost geen ene dollar).. Lekker in de zon ontbijten en we blijven een tijdje zitten kijken naar de vogels. Als we vanavond geen geschikte plek vinden om te overnachten, gaan we hier weer naartoe. We hebben gelezen over de oude stoomtrein Puffin’ Billy en een ritje met deze trein lijkt ons wel wat. We rijden richting Belgrave, waar het treinstation zich bevindt. Onderweg komen we langs Kallista, waar we veel geparkeerde auto’s en bussen zien staan. En we zien al gauw waarom. Overal papegaaien die uit je hand eten. De buspassagiers blijken Japanners te zijn, die staan daar met vogels op hun hoofd en handen en gaan daar uiteraard mee op de foto. Wij pakken een boterham en lokken de vogels met broodkruimels. Zouden ze die ook lusten? Want de andere mensen hebben allemaal een zakje maïs bij zich (te koop bij de winkel bij het terrein). Ja hoor, we krijgen kleurige rosella’s op onze arm. Alleen worden die nogal eens verjaagd door een brutale kaketoe. Marijke heeft een kaketoe op haar arm die er maar niet af wil gaan. En die heel scherpe nagels heeft! Ze gooit hem in de lucht en uiteindelijk laat ie los. Dan verder naar de stoomtrein. We parkeren vlakbij het oude station waar een hele rij toeristen bij de kassa staat. We kijken wat een rit kost: een retour van 1 uur is 42 dollar pp (en van 2 uur is 56)! Waarom is hier alles toch zo idioot duur? Omgerekend kost dat bijna 65 euro, is ons te duur voor een uur in die oude trein. Toch komt de trein helemaal vol. We lopen naar het perron en zijn eigenlijk al langs de kaartcontrole (maar wagen het niet om “zwart” te gaan rijden). Het wordt helemaal gerund door vrijwilligers, vaak gepensioneerde mannen. Helemaal in stijl gekleed doen ze hun werk en na wat vertraging zien we de trein vertrekken. Via een andere route rijden we weer naar het noorden. We zoeken een koffieplek, het is wel leuk om weer naar die vogels te gaan. Maar we zijn het spoor helemaal bijster en hebben geen idee meer op welke weg we zitten. Niet de goede dus. Dan maar naar onze overnachtingsplek. We drinken daar koffie in het zonnetje en eten daar later ook ons brood op. Wopke heeft vlakbij een wandelpad gezien, dat kunnen we misschien nog volgen als het wat minder warm is. Er komt een man de barbecues schoonmaken en hij raakt met Wopke in gesprek. Uiteraard heeft ie tips voor ons, we moeten beslist naar het William Ricketts Sanctuary, is hier vlakbij. We lopen daar door een bos waarin overal fascinerende beelden staan die de kunstenaar William Rickett heeft gemaakt. Ze hebben allemaal betrekking op de Aboriginals en de natuur. De beeldhouwer maakte zich zorgen omdat de mens veel kapot maakt in de natuur. We zien twee films over het leven van hem, een bijzondere man (is 94 geworden).
We rijden weer naar ons stekkie terug en vinden het allebei te warm om nog te lopen. Dus lekker een stoeltje gepakt, wijntje en boekje erbij. En het uitzicht natuurlijk. Na het eten zitten we te genieten van de vogelgeluiden (de kookaburra is aardig op dreef) totdat we heel andere geluiden horen. Een groepje jongens gaat hier barbecuen, begeleid door keiharde takkeherrie die alle vogelgeluiden gelijk overstemt. Hopelijk zijn ze met bedtijd hier weer weg, anders verkassen we naar die andere plek. Het blijken aardige jongens te zijn die een praatje met Wopke maken en ruim voor onze bedtijd weer vertrekken.

Foto’s (binnenkort) te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181