Tussen Bautzen en Gorlitz

Hallo mede reizigers!

Hier weer even een berichtje van ons, toch al weer 5 dagen in totaal. We zitten WEER in MacDonalds, ongeveer de enige plek ter wereld met gratis wifi. Al kost je dat heel veel veel gezoek (en geduld!). Met een grote beker koffie voor ons, geen hamburger. Volgens onze Hamburger (dat is dus de camping buurman) wordt het morgen goed weer. Laten we dat maar geloven, want de afgelopen zes dagen is het takkeweer en kan je weinig plannen en ondernemen. Vandaag: 11 graden, regen, storm en donkere lucht. Jullie kunnen ook het weer gedeelte van onze andere reizen kopiëren en plakken, haha.
Leuk om te zien dat heel wat mensen digitaal met ons meereizen. En dat sommige lezers zich goed vermaken, of het nou in Leiden, Albanië, Sardinië of Noorwegen is.

Nog even ten overvloede: thuis horen we wel eens van mensen dat zij geen bericht van ons kregen en ons niet konden volgen. Maar iedereen, waar dan ook, kan op zijn pc of laptop www.wopkemarijke.waarbenjij.nu intikken en dan alles lezen, zelfs verslagen van vorige reizen.

Zo meteen gaan we de mooie plaats Zittau bekijken en verder hopen we nog wat in de natuur te kunnen wandelen deze week, naar o.a. het drielandenpunt Tsjechie/Polen/Duitsland.

Groeten en het allerbeste!
Marijke en Wopke
(en alle Terpers een gezellige afsluitavond gewenst bij Theo en Margriet!)


Donderdag 18 juni

Het heeft de hele nacht geregend, Marijke lag nu niet wakker van onze kwakende vrienden, maar van het harde gekletter op het dak. De weersverwachting voor de komende dagen is niet om naar huis te schrijven (maar wij doen het toch). De temperatuur gaat omlaag en we vernemen de woorden Schauer en Gewitter (een Aha Erlebnis…). Gelukkig hebben we het wandelen en fietsen al ondernomen. Vandaag gaan we naar Görlitz, een bezienswaardige stad aan de Poolse grens op 34 km. afstand.
Nog steeds die wegomleiding bij Niesky, dus volgen we de borden met de U, van Umleiting. Wij willen ook boodschappen doen, benzine tanken en internetten, dus zoekt Marijke naar een supermarkt, een tankstation en een MacDonalds of iets dergelijks. Op een groot terrein vinden we alle drie. Na het tanken gaan we MacD binnen voor een beker koffie. We zitten hier prima, buiten is het fris en winderig. We bekijken onze mail en lezen met interesse de verwikkelingen omtrent het kopen van een woning door Erik en Marinka. En plaatsen een verslag van vijf dagen, weet iedereen waar wopkemarijke nu weer uithangen. Dan naar het grote winkelcentrum Marktkauf waar je eerst langs duizend andere artikelen moet voordat je bij de etenswaren bent. Altijd een gezoek in zo’n vreemde en grote winkel. We scharrelen een groot deel van ons lijstje op, veel artikelen zijn toch wel duurder dan bij ons. Met name groente en fruit. De tomaten kosten 3 euro per kilo, dat laten we even zitten, misschien zijn die op de markt goedkoper. Wèl kopen we een “Maus” voor de laptop, want onze muis heeft “het loodje gelegd” en Marijke werkt niet graag zonder muis.
Nu naar Görlitz waar we een (betaalde) parkeerplaats vinden in de buurt van het centrum. Daar is genoeg te zien aan mooie, oude gebouwen. Dat zagen we thuis al op de folder, met plattegrond en kleurenfoto’s. Op het marktplein komen we groentekramen tegen, met o.a. tomaten. Die kosten 2 euro…per pond! Laat u maar.
Görlitz ligt gedeeltelijk in Polen, daar heet het Zgorzelec (geen idee hoe je dit uit moet spreken). De grens wordt gevormd door de rivier de Neisse. Als we over de brug zijn, lopen we dus in Polen. Ook hier grote statige gebouwen, maar de meeste kunnen wel een verfje gebruiken. Hier moet je zijn voor sigaretten, wodka en nachtclubs, zien we aan de vele reclameborden. We kuieren nog wat door de stad, helaas begint het rond half drie te regenen. De keitjes worden hier en daar spekglad, maar gelukkig hebben wij stevige wandelschoenen aan. Onder onze paraplu en met een grijze lucht is er niet veel meer aan, we hebben het meeste al gezien en lopen terug naar de auto.
Door een dikke regenbui rijden we terug, dan de caravan in voor een wijntje en wat later kip, rijst en een salade met van alles erin, alleen geen tomaten…


Vrijdag 19 juni

Vandaag staat een bezoek aan de mooie stad Bautzen op ons programma. Helaas is het weer niet zo geweldig, maar dat was al voorspeld. Na de koffie gaan we op pad, het is makkelijk te vinden en niet ver, zo’n 24 kilometer.
In Bautzen parkeren we onze auto, hier moet je gelijk een bedrag in de automaat gooien. Wopke gooit er voor ruim 4 uur geld in, dat moet voldoende zijn. Ook nu hebben we een plattegrond en info bij ons, zodat we een route langs veel bezienswaardigheden kunnen lopen. Bautzen is een prachtige stad en vaak is er aan alle vier de kanten om je heen iets moois te zien. De gebouwen zijn allemaal verschillend van kleur, hebben mooie gevels, oude opschriften en grappige uithangborden. Meerdere stadspoorten, ruïnes van kerken en kloosters, uitnodigende winkels en ateliers. Het ziet er soms net uit als in een oud prentenboek. Bautzen heeft ook een scheve toren die we nog aardig op de foto krijgen, met een blauwe lucht. Die verandert helaas al snel in grijs en rond half 1 begint het zachtjes te regenen. Dus het overdekte winkelcentrum in om onze boterham daar op een bankje te eten. We hebben de mooiste punten in het centrum gezien en gaan op weg naar een andere bezienswaardigheid van Bautzen: de voormalige Stasi gevangenis. Een enorm groot gebouw, met mooi bewerkte buitenmuren. Binnen is het heel wat minder fraai. In de DDR tijd zaten hier tegenstanders van het communistische regime gevangen, in kleine, kale cellen, soms jarenlang. Deze gevangenis is nu een Gedenkstätte (gratis entree) waar bezoekers van alles te weten kunnen komen over het leven daar. Met een plattegrond is alles goed te vinden. We bekijken de cellen op meerdere verdiepingen, verhoorruimtes, werkplaats, etc. Overal hangen achtergrondverhalen over gevangenen. Heel indrukwekkend en interessant.
Dan weer terug naar de auto, we hebben het aardig uitgemikt met de parkeertijd, hebben nog 1 kwartier over. We zien dat het nog maar 12 graden is, wat een verschil met vorige week! Maar in onze caravan is het warm en na het eten gaat Marijke verder met twee verslagen (de “Maus” werkt prima) en puzzelt Wopke aan een doorloper. Morgen zal het ook nog gaan regenen, als de berichten kloppen. En die kloppen vrij goed, helaas.

PS: We hadden een eigenaardig toetje: in die plastic halveliter bekers zat geen yoghurt, maar karnemelk!



Zaterdag 20 juni

Bij het opstaan horen we bekend getik op het dak: regen! En de donkere wolken beloven niet veel goeds. We plannen vandaag niets bijzonders, het weer is te onzeker. Eerst maar eens wat sokken en ondergoed wassen, want de waszak zit aardig vol en er ligt niet veel schoons meer in de kast. We vullen een emmer met sop en Marijke wast onze spullen daarin. Daarna spoelt en wringt Wopke alles (we kunnen zo meedoen met “levende historie”). Nu het wasgoed aan het rekje, waar het voorlopig alleen maar natter wordt. Na de koffie pakken we brood, camera en verrekijker en gaan met de auto wat door de omgeving toeren. Wie weet wat we nog tegenkomen en misschien wordt het nog droog, om een stukje te kunnen wandelen.
Wopke heeft een route genoteerd, daar moeten we door een omleiding al snel van afwijken, maar komen vanzelf weer op een andere mooie route. We rijden grotendeels door het gebied waar we deze week fietsten en verbazen ons erover dat we die steile paden toen hebben bedwongen.
Bij de Monumentberg beklimmen we de uitkijktoren, met een prachtig uitzicht over de omgeving. Wat een uitgestrekte graanvelden! De kersen in de bomen langs de weg zien er aanlokkelijk uit, maar horen vaak bij een boerderij. Meestal hangen de mooie te hoog (we missen de lange armen van John en de acrobatiek van Marcel). We komen door kleine dorpjes en passeren regelmatig een meertje. Bij een leuke picknickbank stappen we uit, maar gaan gelijk de auto weer in, het is veel te guur. Dus eten we ons brood in de auto, zoals we in Ierland heel vaak deden…
Op de terugweg stoppen we bij het infocentrum in Wartha waar we een natuurpad gaan volgen. Het kortste, want het is nu droog, maar voor hoe lang? Op dit pad staan overal borden met duidelijke info over planten en dieren, er zijn vlonders over het water aangelegd, uitkijkpunten. Heel aantrekkelijk en erg leuk en leerzaam voor kinderen.
Onderweg in de auto spot Wopke twee kraanvogels, dus even stoppen om ze te bekijken en op de foto te zetten. En in een weiland vlakbij de camping lopen er zowaar wéér twee en een stukje verder een vos. Een mooie score, we zijn tevreden.
Op de camping zetten we de stoelen en tafel buiten, maar kunnen die met dezelfde vaart weer binnen zetten. Een nieuwe voorraad hemelwater!
Morgen trekken we (volgens plan) verder naar het Zittauer Gebirge, een uur rijden naar het zuiden.


Zondag 21 juni

Na het ontbijt geeft Marijke bij de receptie door wat onze elektrastand is en vraagt hoe we kunnen betalen. Het totaalbedrag voor zeven nachten (plus wat broodjes) is 143,40 maar we kunnen niet betalen met giro- of creditcard. Alleen contant, maar eigenares Marlies zegt dat we het bedrag ook thuis mogen gireren. Wat een vertrouwen! Maar wij hebben nog genoeg contant geld, dus doen we het liever zo. Marijke vertelt dat wij naar de omgeving van Gross Schönau gaan en Marlies raadt ons precies de camping aan die wij al uitgezocht hadden: Boerencamping Selle Hof, we moeten de eigenaren de groeten overbrengen.
Om kwart voor tien rijden we weg, onze bejaarde buren uit Antwerpen zijn even voor ons vertrokken en er staan nog maar een paar mensen op de camping. Er zullen er waarschijnlijk niet veel bijkomen, gezien het weer. Het is guur, bewolkt en zo zal het tot donderdag blijven, horen we.
Een uur later arriveren we al bij onze volgende camping, landelijk gelegen in het Zittauer Gebirge. Bij de receptie hangt een bordje dat we hard moeten bellen, maar als we dat meerdere malen hebben gedaan, komt er nog steeds niemand. Dan gaan we maar vast een plek zoeken, zodat we binnen kunnen gaan zitten, want het is veel te guur om buiten rond te lopen. Het is een kleine camping waar nog vier anderen staan, wij vinden een mooie plek met uitzicht op de bergen.
Na een uurtje probeert Marijke het nog eens bij de receptie en dan is er een meisje dat haar een formulier geeft om onze gegevens in te vullen en de elektra komt aansluiten.
’s Middag willen we een stukje van de omgeving verkennen, we lopen naar Waltersdorf (wij zitten in het gehucht Saalendorf, zo heet de straat ook). Waltersdorf blijkt een schilderachtig plaatsje te zijn, dat je zeker niet moet overslaan! Hier staan prachtige huizen, zogenaamde Umgebindehäuser, je vergaapt je echt aan al die fraai bewerkte deuren, muren, dakkapellen, bloembakken, etc. Net of je in een grote kalenderplaat loopt. Voor het Naturparkhaus hangt een spandoek vanwege “Sonnewende – 21 Juni”. Maar eens een kijkje binnen nemen. In een zaaltje zitten allemaal (bejaarde) dorpelingen aan lange tafels met een pilsje of sapje. Op het podium speelt een hoempa orkestje. Geinig om even te zien, we lopen tijdens onze vakantie wel vaker tegen zoiets op. Buiten is de jeugdbrandweer bezig met spuiten en zijn er kraampjes waar je worst kunt kopen of rieten mandjes en ander nijverheid.
We pakken nog wat weggetjes door de bossen, je kunt hier niet gauw verdwalen. Het is maar een klein gebied en er staan overal bordjes die de wandelwegen met kleuren aangeven. In het Naturparkhaus hebben we een paar folders meegenomen waarop wandelwegen staan. Hopelijk kunnen we daar morgen iets van gaan lopen, al hebben de berichten het nog steeds over Schauer en Gewitter.
’s Avonds tikt de regen flink op de caravan, terwijl wij ons allebei over een grote (4sterren) doorloper buigen. Na wandelsport nog wat denksport!


Maandag 22 juni

Na ongeveer de hele nacht regen is het uitzicht op de omgeving: grijs! Het ziet er nog niet aanlokkelijk uit om te gaan wandelen. Eerst maar een kopje koffie, dan zien we wel weer. We gaan even buiten zitten, met een warme trui aan. Tegenover ons is een schoolklas bezig met opdrachtjes (geïnteresseerd en zonder klieren, het bestaat nog!). Het blijft grijs en frisjes, maar we gaan niet zo ver, dan kunnen we altijd nog kijken of we er een stukje aan vast knopen of weer terug gaan. Nog even bij de koetjes en kalfjes in de stallen kijken, waar de boer van alles aan de schoolkinderen uitlegt.
Eerst weer door het mooie Waltersdorf en dan via groene tekens naar de top van de hoogste berg hier, de Lausche (793 meter). Best pittig, want de paden zijn glibberig door de regen en het gaat behoorlijk steil omhoog. Het is hier ook een wintersportgebied, we komen een skilift tegen en de plek waar vroeger een springschans heeft gestaan. We komen geen andere wandelaars tegen, vrij logisch op een regenachtige maandag. Maar op de top zitten toch nog zes andere wandelaars, waarvan vier uit het dorp. Marijke verklaart haar hijgen en zweten door hun te vertellen dat ze uit het vlakke Nederland komt. Het uitzicht is grijs en er valt geregeld lichte regen, maar toch genieten we van het landschap. Hier staat een picknickbank dus halen we onze trommeltjes tevoorschijn. En er hangt een metalen bakje met een gastenboek erin, dat kom je wel vaker tegen in de bergen. Er is al veel in geschreven en Marijke schrijft er een groet van ons in.
Nu via de andere kant naar beneden. De rode route die lang zo steil niet is, dat scheelt een stuk. We komen in Tsjechië uit, alle borden staan nu in het Tsjechisch, gelukkig ook vaak met een Duitse vertaling erbij. In het dorpje waar wij belanden is men erg goed in houtsnijwerk en schilderen, wat een kunstwerkjes bij de huizen.
De weg naar Saalendorf en de camping gaat via de Sonneberg (ja, weer klimmen). Die doet zijn naam geen eer aan, het is grijs en het regent, geen Sonne te bekennen. Als we aan de overkant van onze camping aankomen besluiten we nog een stukje om te lopen. Gisteren liepen we rechtstreeks op ons stekkie af, door het smalle, nog nauwelijks betreden pad. Maar dat zal nu nog minder begaanbaar zijn door die regenval. Ruim vier uur op pad geweest en net op tijd terug, want het gaat nu veel harder regenen. Binnen maken we een warme choco en halen onze boeken en puzzels voor de dag. Is gisteren echt de zomer begonnen???