Het Zittauer Gebirge

Hallo allemaal,

Inmiddels zitten wij op ons volgende stekkie, midden in de bergen van Saksisch Zwitserland, het natuurgebied ten zuiden van Dresden.
Dit verslag komt een dag later dan gepland, dat lezen jullie straks wel in het stukje over gisteren (zaterdag). Hopelijk lukt het nu om wat te sturen, we hoorden van andere campinggasten dat je veel geduld moet hebben (niet direct het sterkste punt van Marijke...).
Vandaag begon de dag met grijze lucht grijs en wat motregen, maar in de loop van de dag knapte het weer op. We konden buiten eten vanavond, zo hoort het ook hè.

Wij wensen iedereen die ook op vakantie gaat een fijne tijd toe (dat geldt natuurlijk ook voor de thuisblijvers).

Hartelijke groeten en tot mails!
Marijke en Wopke


Dinsdag 23 juni

Omdat ook voor vandaag regen is voorspeld, kunnen we het beste naar de stad Zittau gaan, daar heb je meer beschutting. Onze Duitse buurman (uit Hamburg) zegt dat morgen het mooie weer komt. Nou, eerst zien en dan geloven! Via het langgerekte en schilderachtige dorp Bertsdorf komen we al snel in Zittau en zien gelijk een bedrijventerrein met MacDonalds, Kaufland en een benzinestation. Eerst naar MacDonalds voor een beker koffie èn wifi. Wopke heeft onderhand alle opties al geprobeerd en we hebben het al bijna opgegeven als we toch verbinding krijgen en we op internet kunnen. We lezen de reacties, ook via de gewone mail, en sturen 5 vakantiedagen door.
Dan naar het grote Kaufland om wat levensmiddelen aan te vullen. Hier liggen mooie trostomaten voor 1,29 per kilo, wat een verschil met die in Görlitz!
Ook hebben ze hier ons favoriete brood: Weltmeisterbrot, dat je zelf nog moet snijden. Daar is Wopke inmiddels bedreven in (“de man die het brood komt snijden”). Af en toe zeggen we waar we naar toe gaan, want we zijn elkaar wel eens kwijt geraakt in zo’n megawinkel. Zodat Marijke de neiging kreeg te laten omroepen: “Wie weet waar mijn man is, voor het laatst gezien bij de augurken?”
Na het afrekenen lopen we langs een kleine eetgelegenheid in het winkelcentrum. Daar nemen we een schnitzel met gebakken aardappels en groente, onze winkelkar staat naast ons (we zouden er zo een fles wijn bij kunnen pakken…). Een lekkere en betaalbare maaltijd.
Het centrum van Zittau is maar ca. 20 minuten lopen, dus laten we de auto bij de MacD staan. We lopen in de richting van meerdere torens, dan zit je altijd goed. Op een groot plein staat een fraai gebouw van gele steen, het stadhuis. Daar is ook de VVV waar we een plattegrond halen, men vertelt ons dat er om 14.00 een stadswandeling begint. Na even dubben of we dat het geld waard vinden, besluiten we mee te gaan. Samen met nog drie echtparen lopen we achter Frau Richter aan. Eerst het stadhuis in, want het regent, zoals bijna de hele tijd. We krijgen uitleg over de mooie raadszaal met glas-in-lood ramen en gaan langs een aantal gebouwen waaraan een geschiedenis vastzit. Gelukkig is Frau Richter goed te volgen, geen accent. De andere toeristen zijn Duitsers. Bij een park langs de stadsmuur is een klok gemaakt in het grasperk, gevormd door allerlei bloemen. Om 3 uur zal er een wijsje klinken uit de klokken die erbij hangen. Wopke staat klaar om het te filmen, maar wat een kort, armoedig deuntje! De rondleiding eindigt bij een museum waarin het kleine “Fastentuch” (uit 1573) hangt. Een linnen doek waarop de kruisiging van Christus staat afgebeeld, Frau Richter geeft er uitleg over en zegt dat we met ons kaartje van de tour korting krijgen bij het grote Fastentuch, dat hangt in een voormalig kerkgebouw. Dit linnen doek is wereldberoemd (uit 1472, en 56 vierkante meter) met 90 afbeeldingen uit het oude en nieuwe testament en waar in de loop der jaren van alles mee is gebeurd. Erg interessant!
Onder onze onafscheidelijke paraplu’s bekijken we nog wat mooie gebouwen en straatjes die er in de regen toch minder aantrekkelijk uitzien. Terug in ons “tweede huisje” nemen we als avondeten wat broodjes, onze warme hap hadden we al op. We schudden de kruimels in ons afvalbakje, zo slaan we de afwas over en hoeven we er niet meer uit, door die @#$%^&* regen!


Woensdag 24 juni

Terwijl Marijke bezig is aan haar achtste moord (wees gerust: in een thriller van Baldacci) en Wopke onze folders over de regio doorneemt (met blauwe luchten!) klettert de regen onophoudelijk neer. Al de zevende dag met waardeloos weer. Zouden andere landen nu ook dit weer hebben of zijn de Bekema’s alweer op de verkeerde tijd in het verkeerde gebied? Nou, we hadden de eerste 1,5 week in ieder geval prima weer.
We besluiten voorlopig binnen te blijven, Wopke bekijkt wat ie thuis zoal moet repareren, o.a. een losse voorkant van een keukenlade. Ook lost hij eindelijk het mysterie op van het vreemde geluid uit onze radio: Als we de draagbare radio (met CDspeler/cassettedeck) uit hebben gezet, blijkt de cassettespeler nog steeds aan te staan en draait continu kreunend (en leeg) rond!
Ondanks de dreigende luchten rijden we na het middageten naar Gross Schönau, een mooie plaats in de buurt. We hebben een folder met een route waarop alle interessante punten staan die betrekking hebben op de textielindustrie, waar deze streek om bekend staat. Of liever gezegd “stond”, want de meeste fabrieken zijn nu ter ziele en staan er leeg en gehavend bij. Bij elk punt staat een bord met info over de fabriek, ook horen er statige villa’s bij deze route. Dat waren de huizen van de fabrieksdirecteuren, de textielbaronnen. Een leuke route, die ook nog langs een riviertje gaat en (uiteraard) langs mooie “Umgebindehäuser”.
Nu rijden we verder naar de bezienswaardige plaatsjes Jonsdorf en Oybin, die liggen in een berggebied met veel wandelmogelijkheden. We gaan vast even de boel verkennen, zoeken de VVV op in Jonsdorf en halen daar een plattegrond. Dan verder naar Oybin, met indrukwekkende rotswanden, een oude stoomtrein, veel horeca en souvenirs. Hier scoren we ook weer een plattegrond met wandelingen. De stoomtrein komt net aan, leuk om even te bekijken hoe dat allemaal gaat. Het station en de perrons zijn allemaal nog in oorspronkelijke staat. In Jonsdorf en Oybin is genoeg te beleven voor de wandelaar. We hopen dat het morgen eindelijk eens beter weer wordt, dan willen we Jonsdorf gaan verkennen.


Donderdag 25 juni

Als we naar buiten kijken zien we blauwe lucht en zon, dat werd tijd! We pakken alle spullen die we voor een wandeling nodig hebben en Marijke smeert zich nog even in met factor 30 crème en Deet, want ze verbrandt supersnel en is een prooi voor elke mug. Dan rijden we naar Jonsdorf waar we parkeren bij het gemeentehuis en lopen naar het beginpunt van onze wandeling. Die kan je eigenlijk overal beginnen, want hij loopt helemaal rond Jonsdorf. Al gauw lopen we over bospaden met aan weerszijden grote rotsen, verder is alles groen met varens, mos en allerlei bomen. Al gauw doemt de Nonnenfelsen op, een groep rotsen boven op een berg. Met wat stevig klimwerk staan we even later op die berg en hebben een prachtig uitzicht. Er steken nogal wat rotsen tussen de bomen uit, dat doet ons erg denken aan het Boheems Paradijs in Tsjechië, maar dat ligt hier natuurlijk vlakbij. Een vrolijke Duitser wil ons wel even samen op de foto zetten. Ideale plek voor onze koffie, er staat een bankje voor mensen die zelf iets meenemen, want verderop is een restaurant.
De route is heel gevarieerd en voert ons ook langs graanvelden en mooie huizen. Wat ziet alles er schilderachtig uit, men maakt hier zelfs een kunstwerkje van het hondenhok, het vogelhuisje of de brievenbus.
De bergpaden in deze omgeving zijn behoorlijk steil en op deze wandeling zit ook een lang en steil pad. Daar liggen wel een paar zweetdruppels van deze Nederlanders, zeker van Marijke. In Nederland loopt ze met gemak een kilometer of 35, maar “dies ist andere Kuchen” (om met van Gaal te spreken…).
Bovenaan staat gelukkig een bankje om uit te rusten en ons brood op te eten. De lucht heeft inmiddels weer de bekende grijze kleur en de zon is ook weg. Het mooie weer is hier op rantsoen, maar het blijft gelukkig droog, al heel wat voor ons. Dan weer naar beneden, met af en toe toch nog een gemeen klimmetje ertussen.
Om twee uur zijn we weer bij ons beginpunt, we hebben 13,5 kilometer gelopen (nou ja, lopen…) in 4,5 uur. Een prachtige route en een goede keus. We hadden eerst het plan om er nog een kleine wandeling aan vast te knopen, maar we vinden het eigenlijk wel welletjes.
Terug naar de camping, waar we nog even buiten kunnen zitten en ook eten. Daarna naar binnen, waar we een film draaien op de laptop, eens wat anders dan al dat puzzelen (maar we komen straks wel heel slim terug!).


Vrijdag 26 juni

Ook vandaag zien we weer blauwe lucht en de temperatuur voelt aangenaam uit. Op naar kuuroord Oybin! De “kuren” die wij daar gaan uithalen bestaan natuurlijk uit…een flinke wandeling door de natuur. We hebben al een mooie op het oog, die loopt langs allerlei rotsformaties, sommige hebben een naam, omdat ze op een broedende kip of een olifant lijken. We gaan ze ontdekken.
In het toeristische Oybin is betaald parkeren, voor 4 euro mogen we hier de hele dag (tot 22.00 uur) rondlopen. Moet lukken.
Onze wandeling begint bij het oude stoomtrein station, we moeten de gele stippen volgen. Het staat prima aangegeven, ook overal bordjes met verwijzing naar allerlei bestemmingen. Eerst een stukje langs het spoor en een beekje en dan bij de Teufelsmühle het bos in. Al gauw lopen we door een indrukwekkend gebied van rotsen met de vreemdste vormen. Kunst gemaakt door de natuur, prachtig! Op een gloednieuw bankje drinken we onze koffie, uiteraard met een schitterend uitzicht erbij. Even later bereiken we de top van deze berg, de Töpfer (582 m. hoog). Echt een Wow moment! Bovenop zie je links en recht voor je Duitsland, meer naar rechts Polen en nog iets verder Tsjechië. Je kunt duidelijk Zittau zien liggen met in het centrum het raadhuis. In Polen zie je een grote afgraving, dat zijn de bruinkoolmijnen. Hier zou je wel uren kunnen zitten, maar we gaan toch maar weer verder. Al het groen langs de paden bestaat uit bosbessenstruiken, we plukken wat bessen, al zijn ze nog niet zo groot. Nadat we al een paar keer eerder een rotsformatie voor “de broedende kip” aanzagen, komen we nu bij de echte, er staat zelfs een bordje bij. In een schattig picknickhuisje eten we ons brood, de blauwe lucht is op helaas. We komen twee Nederlanders tegen met een leuke hond, een energiek kooikertje, even een praatje en aaien natuurlijk. Overal heb je doorkijkjes op Oybin en omgeving, net een grote ansichtkaart. De rotsen in de schaduw hebben een wat andere kleur, met een groenig laagje. Ook komen we rotsen tegen met een ribbelige buitenkant als van een schelp. Het heet hier dan ook de “Muschelsaal”. Bij de rots die een olifant moet voorstellen, heb je toch wel wat fantasie nodig.
Via een breed pad gaan we geleidelijk naar beneden en Wopke kan op z’n GPS goed zien dat we naar het vlaggetje op het scherm lopen (ons beginpunt).
Na 5 uur en 17 kilometer klauteren zijn we weer in Oybin. Nog even op een bankje in het park van het uitzicht genieten en dan weer terug. Ook nu schrappen we een tweede wandeling, je moet niet overdrijven.
Als we om drie uur de caravan instappen, horen we bekende getik op het dak. Wat later kunnen we toch nog eventjes buiten met een glaasje erbij wat kletsen en tips uitwisselen met het andere Nederlandse echtpaar hier op de camping. Aardige mensen uit Haarlem, die veel weten te vertellen over de DDR tijd en hoe de mensen toen leefden. Zij gaan morgen verder naar de Sächsische Schweiz, daar willen wij zondag naar toe. Misschien komen we ze daar wel weer tegen.

Zaterdag 27 juni

We dachten dat het vandaag droog zou blijven, maar zijn blij gemaakt met een dooie mus (mit einem toten Spatzen). Ja, ons Duits gaat erop vooruit, in tegenstelling tot het weer. Het regent, maar niet erg hard, dus blijven we bij ons plan om naar Zittau te gaan. Dinsdag tijdens de stadswandeling wees onze gids op een jaarlijkse markt in het centrum, deze zaterdag. Er zijn kramen met Duitse, Poolse en Tsjechische waren, vanwege het drielandenpunt hier. Lijkt ons wel leuk, gelijk maar combineren met een paar boodschappen en internetten.
In het centrum van Zittau is het een gezellige drukte met kraampjes van winkeliers, handwerkslieden, jonge violisten (van de muziekschool?) staan een lied te spelen, men probeert zo hoog mogelijk op bierkratten te klimmen, er is een modeshow, iemand loopt verkleed als ui, het symbool van Zittau. En overal tentjes met iets te eten of te drinken. Wij nemen koffie en bij de kraam ernaast een lekkernij die Marijke herkent van Roemenië. Warme koek met kaneel en suiker, die wordt gedraaid op een rol. (Deze koek blijkt de helft kleiner, maar de smaak is goed).
De stad ziet er aantrekkelijker uit dan de vorige keer toen het bijna continu regende. Nu naar MacDonalds, kijken of we op internet kunnen. Maar na een half uur proberen lukt het nog steeds niet om verbinding te krijgen, er is een technisch probleem. Er valt een miezerige regen, in de auto eten we ons brood, met de koffie van MacD erbij. Later nog maar eens proberen, het is niet anders.
Nu zoeken we het beginpunt van een “leerpad” over de bruinkoolwinning in dit gebied. Er valt af en toe wat lichte motregen, maar het is gelukkig niet koud. Het pad gaat grotendeels over asfalt en heeft nauwelijks hoogteverschil, daar hebben we vandaag ook geen zin in. Mooie uitzichten over de graanvelden en de dorpen, maar van de oude bruinkoolmijnen zie je weinig meer, die zijn al heel lang buiten gebruik. Halverwege de route buigen we af, om naar het Drielandenpunt te gaan. Daar staan de vlaggen van Duitsland, Polen en Tsjechië bij elkaar, en ook die van de Europese unie. Het valt nogal tegen om die vlaggen goed te fotograferen, met al dat gewapper. Ze staan aan de overkant van de rivier, waar je met zomers weer makkelijk doorheen zou kunnen lopen (water komt niet verder dan kniehoog). We hebben nu wel genoeg gezien van het leerpad (toch nog 12 km. rondgelopen), we gaan nog een poging wagen bij MacDonalds, dat lijkt ons stamcafé wel onderhand. Helaas, nog steeds geen verbinding. Balen, want we waren mooi bij met onze verhalen en hebben geen idee wanneer we weer internet mogelijkheid krijgen.
Deze camping is ons goed bevallen, aanrader voor mensen die van een kleine camping in de natuur houden. Zie: www.sell-hof.de
Soms wel eens ietsje te rustig. We stonden hier met drie andere caravans, maar door het slechte weer zie je elkaar weinig, men zit veel binnen.
Morgen trekken we verder, naar Bad Schandau. Dat gebied ziet er aantrekkelijk uit op onze folders, we zijn benieuwd!