In het zonnige hart van Ierland

Hallo medereizigers,

Vandaag is het weer mogelijk om wat van onze belevenissen de ether in te sturen. Hiervoor zaten we op schitterende locaties, vaak midden in de natuur. Maar dan heb je dus geen internet en dat is toch wel een handig communicatie middel.
Wij zitten nu (half 10 's avonds) nog steeds in ons T-shirt en korte broek, die outfit hadden we vier jaar geleden helemaal niet aan in Ierland. Toen liepen we in dikke truien en jassen en hadden continu een paraplu bij ons. Nu moeten we goed letten op zonnebril, hoedjes en insmeren. Het schijnt nog wel een aantal dagen zo te blijven, dus we halen wat zonuren in van de vorige keer.

Morgen trekken we weer een stukje verder naar het zuiden, waarschijnlijk belanden we in de buurt van Cashel. Maar het kan zo maar iets anders worden, als we onderweg iets zien dat ons wat lijkt. Want dat is het mooie van kamperen / camperen.

Groeten vanuit een zonnig (en droog) Ierland!
Marijke en Wopke


Maandag 30 mei

Gisteravond alvast afscheid genomen van John en Lorna, we zien elkaar weer terug op het eind van onze vakantie. Vanochtend hebben we elkaar niet meer gesproken, want zij moesten 10 over 7 de deur uit en toen lagen wij nog onder de wol. Rond half tien rijden wij weg, naar onze volgende bestemming. Waar we precies eindigen is niet bekend, wel dat het de streek Lakelands wordt. Een gebied van vier grote meren, in het midden van Ierland.
Eerst nog door een wat druk gedeelte, via Malahide en Swords waar we een beetje moeten zoeken. Soms staat net de weg die wij willen hebben niet aangegeven op de borden. Dan komen we in een landelijker omgeving, met veel minder keuze in afslagen. Met een lekker zonnetje rijden we over wegen met aan weerszijden uitbundig bloeiend fluitenkruid. De meidoorn staat volop in bloei en we passeren velden die knalgeel zijn van de boterbloemen. In het dorpje Culmullin stoppen we voor onze koffiestop, tegenover een mooi gerestaureerd kerkje. Het is zo zonnig dat we ons insmeren en een zonnehoed op zetten. Tja, dat kan dus ook in Ierland! Er is niet veel verkeer, lekker relaxed rijden dus. Ten oosten van de Lakelands liggen ook nog een paar grote meren. We rijden naar Mullingar vlakbij Lough Ennell (Lough betekent Meer). Net voor Mullingar zien we een Lidl zodat we wat boodschappen kunnen inslaan. Op een bankje aan het meer eten we ons brood, lekker in het zonnetje, met uitzicht op het water waarin een stuk of vijftien zwanen langs zwemmen. Hier geen wandelpaden, we rijden verder, via de noordkant van Lough Ree. In het nauwelijks uit te spreken Knockcroghery rijden we Gailey Bay campingpark op. De receptie is gesloten en er staat niemand op het terrein. We kiezen een mooie plek in een hoek en nemen een kijkje bij het meer, een plaatje. We installeren ons in het gras naast de camper en genieten van het mooie weer. Wat vlees op de grill, sla en rijst erbij en een wijntje, dat is het goede leven.
Na het eten gooit Wopke zijn hengel even uit en vangt wat voorns. Marijke blijft in haar e-reader lezen bij de camper, kan ze eventueel de beheerder opvangen, mocht ie langskomen. Maar niemand te zien, wij blijven de enige kampeerders hier.


Dinsdag 31 mei

Wopke is vroeg wakker en staat om zes uur op, hij wil nog even vissen. Een uur later komt ie terug, want de vis wil niet bijten. Maar wel gingen er kort na elkaar twee ijsvogels op zijn hengel zitten om daar vanaf op vis te duiken. Een bijzondere ervaring, zijn dag kan al niet meer stuk!
In het sanitairgebouw wast Marijke zich met koud water uit de rode kraan bij de wastafel. Maar volgens Wopke krijg je wel degelijk warm water, als je de kraan heel erg lang laat lopen. Nou ja, zo ben je wel lekker opgefrist.
Om 10 voor 10 tuffen we weg, de receptie is nog steeds dicht en donker. Waarschijnlijk loont het in deze rustige tijd niet om iemand daar te laten werken. Houden wij mooi 20 Euro in de pocket (vrij veel voor een eenvoudige camping, excl. douches). Ietsje verder naar het zuiden ligt het dorpje Lecarrow, waar we info zouden kunnen krijgen over (vis)botenverhuur. We hobbelen een weggetje af langs boerderijen, maar nergens iets te vinden. Wel zien we infoborden over een wandeling langs ruines van een middeleeuws dorpje, dat lijkt ons wel wat. Er is een royale parkeerplaats aan het meer. Daar staan geen bankjes, maar rotsblokken genoeg om op te zitten voor ons bakkie koffie. Iets verderop start de wandeling. Die wordt prima aangegeven, we lopen door de weilanden met nieuwsgierige koeien en schuwe schapen. Het is soms net een schilderij van Paulus Potter. Af en toe moeten we over een hek, via een degelijk metalen trapje. Een groot deel van het pad loopt langs het meer en regelmatig passeren we ruines, van een ziekenhuis, een kerk, een windmolen. Volgens de infoborden allemaal uit de tijd van de Noormannen. Een stekkie voor onze lunch is gauw gevonden, aan de rand van het meer. Daar ligt een mooi schepnet, vermoedelijk uit een boot gevallen. Wopke ontfermt zich er wel over. De wandeling is een “loop walk”, een rondwandeling. Na ca. zes kilometer zijn we weer bij het beginpunt en even later bij onze camper. Die staat daar zo idyllisch vlakbij het meer, dat we besluiten hier te overnachten. Rond een uur of 2 installeren we ons met stoeltjes, boekjes en een koud biertje aan het water. Lekker in de zon en het enige geluid dat je hoort is het gefluit van vogels en het blaten van schapen.
Voor het avondeten maken we weer hetzelfde menu klaar als gisteren. Makkelijk en lekker. Af en toe komt er een auto aanrijden, meestal met een aanhanger waarop een visbootje. Maar andere campers die hier willen overnachten zien we niet.


Woensdag 1 juni

Wakker worden met zon en vogelgezang, wie wil dat niet? En even later buiten ontbijten met uitzicht op het meer onder een blauwe hemel. Een vijfsterren plek!
Nu schuiven we een klein stukje (ca. 22 kilometer) op, naar Athlone, Dat is het geografische middelpunt van Ierland, zoals Amersfoort dat van Nederland is. Op de parkeerplaats Golden Island bij een overdekt winkelcentrum zetten we de camper neer. Als we geen beter alternatief kunnen vinden is dit een goede overnachtingsplek. Met onze koffie lopen we naar de overkant en installeren ons op een bankje aan de oever van de rivier de Shannon. Dan lopen we het centrum in, eerst naar het VVV. Een allervriendelijkste dame geeft ons een plattegrond en ook allerlei info over waar we in de omgeving naar toe kunnen gaan. Ze beveelt Clonmacnoise en Lough Boora aan. Het centrum van Athlone is maar klein, een paar straten met kleurige pubs, waaronder Sean’s Bar, de oudste pub van Ierland (uit het jaar 900!), staat vermeld in het Guinness Book of Records. En 1 van de 25 meest bijzondere pubs ter wereld, volgens de Lonely Planet gids. Sean’s bar ziet er heel sfeervol uit, met o.a. krantenknipsels en foto’s aan de muur en oude hengels en roeispanen aan het plafond. De barkeeper vertelt ons dat er elke avond live muziek is, vanaf 10 uur. Tja, dat was al onze ervaring, ze zijn niet bepaald vroeg in Ierland. We zijn vanavond “more than welcome”. Het kasteel bekijken we alleen van buiten, we willen zo veel mogelijk van de zon genieten. We eten ons middagbrood in de camper en lopen daarna even door het winkelcentrum.
In Athlone kan men zich geen dag vermaken, we hebben geen handige indeling gemaakt van ons programma. Een wandeling over de oude spoorweg lijkt ons nog wel wat, we rijden naar het beginpunt, maar dat is niet te vinden. Het wordt nu een wandeling langs de Shannon en een zijkanaal. Er loopt een hele tijd een hond met ons mee, we jagen hem weg, maar daar trekt ie zich niets van aan. Dan ontdekt ie gelukkig een picknickend gezin en blijft daar rondhangen.
Na het avondeten verplaatst Wopke de camper naar de zijkant van de parkeerplaats, zodat er meer zicht op is. Tussen 22.00 en 8.00 gaan de slagbomen dicht, maar dat is geen probleem voor ons. Tegen tienen lopen we naar Sean’s Bar en daar willen ze geloof ik nog een record vestigen: hoeveel mensen passen er in een pub. Het is stampvol en dat voor een woensdagavond! Marijke vindt nog een barkruk en later kan Wopke er ook eentje bemachtigen. Met een pint Guinness nemen we de entourage in ons op. Om half 11 horen we de eerste klanken van Ierse muziek (men neemt het niet zo nauw met de tijd, hadden we ook al ervaren). Twee mannen spelen virtuoos op gitaar en banjo, ook hun tweestemmige zang komt goed tot hun recht. En als je ziet hoe snel de vingers van de banjospeler bewegen, wow! Om kwart over 12 stoppen ze, krijgen van Marijke een compliment en dan kuieren we langs mooi verlichte gebouwen naar de parkeerplaats, met daarop welgeteld 1 camper…


Donderdag 2 juni

Een zeer rustige nacht, geen enkel geluid vernomen van verkeer of wat dan ook.
Ook nu belooft het weer een zonovergoten dag te worden. Gisteren was het 25/27 graden en dat gaan we vandaag ook wel halen.
Op naar Clonmacnoise, een door monniken gestichte nederzetting uit de middeleeuwen. De route staat goed aangegeven en we rijden erheen over smalle wegen, af en toe even aan de kant voor een tractor. We vinden een goede plek om te parkeren en kopen bij de receptie een ticket voor 5 euro, we krijgen allebei “senior” korting (al is er maar eentje 65 plus). Een super vriendelijke man geeft ons een blad met uitleg in het Nederlands en verwijst ons naar de film in het Engels die net begint. De film geeft een goede uitleg en heeft een wat mysterieuze sfeer. De nederzetting is zo’n dertig keer geplunderd en vernield, zodat er nu alleen ruines over zijn. Maar die geven toch een goed beeld van hoe het vroeger was. De Keltische grafkruizen zijn fraai bewerkt met allerlei afbeeldingen. Om het terrein kijk je uit op weilanden, de rivier en heuvels. Prachtig, vooral met die zon en blauwe lucht. Op een muurtje bij de camper hebben we met onze koffie daar mooi zicht op. Dit was een goede tip!
Nu verder naar de volgende tip van de VVV mevrouw in Athlone: Lough Boora Discovery Park. Een groot natuurgebied waar men kan wandelen, fietsen, dieren kan observeren, hengelen. We rijden naar de parkeerplaats, je moet een ticket uit een automaat trekken om de slagboom te openen. We drukken hard op de knop, maar er gebeurt niets. Wel komen er allemaal wachtenden achter ons te staan. Blijkt dat wij te ver met de camper van dat apparaat staan, dat heeft een soort elektronisch oog. Het begon bijna op een Mister Bean film te lijken. Eerst even eten, we zetten stoelen en tafel naast de camper. Dan naar het infocentrum, een zeer behulpzaam meisje legt uit hoe we moeten lopen. Wij kiezen de langste wandeling (11,7 km.) langs meren en door een gebied waar je de zeldzame grijze patrijs zou kunnen zien. Maar die houdt zich helaas schuil voor ons. Het is ca. 28 graden, we lopen in korte broek en T-shirt! We zijn de enige wandelaars op dit pad, de andere bezoekers kiezen de kortere routes. Op het eind komen we bij twee meren met wat vissers en waar ook gezwommen wordt.
Bij de receptie was ons verteld dat we hier kunnen overnachten en dat je kunt vissen zonder vergunning. Nou, dat treft even mooi! We zetten de camper bij een meer waar zwanen met jongen zwemmen, een prachtig stukje natuur. Wopke haalt zijn visgerei tevoorschijn en gooit zowel voor het eten als erna zijn hengel uit. Het wil niet zo bijten, maar het is een schitterend stekje. En de zon blijft maar schijnen, we moeten soms zelfs wat schaduw zoeken. Iemand vertelde ons dat dit weer nog wel een week aan zal houden, dat er sprake is van een hittegolf. Nu zijn Ieren gek op sprookjes, maar hierin willen wij graag geloven!


Vrijdag 3 juni

Om half zeven staat Wopke op om zijn hengels uit te gooien in het meer, in “onze voortuin”. Wij staan hier als enige, te genieten van het uitzicht op het meer waarin zwanen met jonkies voorbij komen en dat onder een stralend blauwe lucht (alweer, yes!). Een uur later komt Marijke eens kijken, zet Wopke op de foto met een net gevangen zeelt. Dit is ook weer een vijfsterren plek, in alle opzichten.
Na het ontbijt rijden we naar het stadje Birr, is maar een klein stukje opschuiven. Bij het grote en imposante Birr Castle bezoeken we de tuinen. Voor een bezoek met gids aan het kasteel moet je ook weer apart betalen, dat wordt ons een beetje te gortig. In de tuinen is genoeg te zien, wat een kleuren en geuren. Mooi aangelegd, met watervallen en bruggetjes. Veel bloemen en planten die we niet kennen, de adellijke familie Parsons verzamelde ze uit alle delen van de wereld. Ook waren ze zeer geïnteresseerd in astronomie, hebben de grootste telescoop ter wereld gebouwd (in 1840), een knap staaltje werk. Bankjes genoeg voor onze koffie en lunch en dan weer verder.
Er zijn meerdere (bijna) gratis camperplaatsen in de omgeving, maar het wordt de hoogste tijd om ons toilet te legen, vuil water te lozen en fatsoenlijk te douchen. Apparatuur op te laden, sokken en ondergoed te wassen en contact te maken via internet. Dus op zoek naar een camping, die hebben we snel gevonden, in Roscrea. Nog geen 25 kilometer rijden, goed te vinden. Een kleine camping waar het gemoedelijk aan toe gaat. We zetten de camper neer en gaan nu ook de luifel maar eens uitproberen, want de zon brandt gewoon. De Ierse buurman komt even een handje helpen, het is nog allemaal wat nieuw voor ons.
De Ieren zijn helemaal blij met dit schitterende weer, dit is echt uitzonderlijk. En wij genieten volop met ze mee!