The Wild Atlantic Way

Hallo mede reizigers,

Tja, meereizen gaat niet helemaal, wij zijn al weer wat verder na zes dagen. Maar als je de kaart van Ierland bekijkt, zie je dat we in een gebied zitten met kleine dorpjes, met weinig huizen en winkels. En zeker geen wifi. Wel een schitterende omgeving, het is net of je door een sprookjesboek rijdt. Ze noemen Ierland “het groene eiland” en we begrijpen goed waarom!
Dank voor jullie reacties, altijd leuk. Persoonlijke verhalen en vragen kunnen per gewone mail natuurlijk.

Hanneke, je vond het nog niet zo spectaculair wat we meemaakten tot nu toe. Gisteren was het wel erg spectaculair, zoals je kunt lezen, maar dat wens je echt niemand toe.
O, en ons reisverslag van 2016 heet “Met de camper door Ierland”. Margriet stuurde ons deze week een reactie op “De Mourne Mountains” uit ons verslag “Rondje Ierland” van vier jaar geleden!

We zitten nu met een kop koffie (en werkende wifi!) in een sfeervolle tearoom, heel dorps met gehaakte patchwork kussens op de stoeltjes. Hiernaast is het postkantoor met 1 loketje, net of we in een film over James Herriot zitten.
Het weer is nu niet meer zo mooi, bewolkt en motregen. Maar de temperatuur is prima, nu toch al twee weken mooi weer gehad!

Hartelijke groeten van de zwervers, lees ze!
Marijke en Wopke


Hallo mede reizigers,

Tja, meereizen gaat niet helemaal, wij zijn al weer wat verder na zes dagen. Maar als je de kaart van Ierland bekijkt, zie je dat we in een gebied zitten met kleine dorpjes, met weinig huizen en winkels. En zeker geen wifi. Wel een schitterende omgeving, het is net of je door een sprookjesboek rijdt. Ze noemen Ierland “het groene eiland” en we begrijpen goed waarom!
Dank voor jullie reacties, altijd leuk. Persoonlijke verhalen en vragen kunnen per gewone mail natuurlijk.

Hanneke, je vond het nog niet zo spectaculair wat we meemaakten tot nu toe. Gisteren was het wel erg spectaculair, zoals je kunt lezen, maar dat wens je echt niemand toe.
O, en ons reisverslag van 2016 heet “Met de camper door Ierland”. Margriet stuurde ons deze week een reactie op “De Mourne Mountains” uit ons verslag “Rondje Ierland” van vier jaar geleden!

We zitten nu met een kop koffie (en werkende wifi!) in een sfeervolle tearoom, heel dorps met gehaakte patchwork kussens op de stoeltjes. Hiernaast is het postkantoor met 1 loketje, net of we in een film over James Herriot zitten.
Het weer is nu niet meer zo mooi, bewolkt en motregen. Maar de temperatuur is prima, nu toch al twee weken mooi weer gehad!

Hartelijke groeten van de zwervers, lees ze!
Marijke en Wopke


Zaterdag 4 juni

Tot onze verbazing is het alweer een prachtige dag, de zon straalt aan een blauwe hemel. Je waant je eerder in Zuid-Frankrijk of Spanje dan Ierland. Geen idee hoe lang dit zo blijft, maar voorlopig is het mooi meegenomen.
De laatste apparaten van ons gaan aan de beademing en Marijke gaat douchen. Er komt 1 harde straal met zeer warm water. De temperatuur is niet te regelen, ze wordt bijna gekookt (Wopke had gisteren gedoucht en daar al voor gewaarschuwd). Marijke geeft dit aan de eigenares door, die gaat er gelijk werk van maken. Een heel aardige vrouw, met echt Ierse uitstraling (rood haar, witte huid).
Op naar de volgende bestemming, de beroemde Rock of Cashel. Een heuvel bij het stadje Cashel waarop indrukwekkende ruïnes staan van gebouwen uit de 12e en 13e eeuw. Het grootste gebouw is een kathedraal. Het is moeilijk een gratis parkeerplaats te vinden, dus pakken we voor 4,50 de parking vlakbij. Zoeken een plek uit naast een bankje voor onze koffie, met uitzicht natuurlijk. Het is een drukte van belang hier, in Ierland heeft men een lang weekend (Bank Holiday) en iedereen gaat erop uit met dit prachtige weer. Om de gebouwen te bekijken betalen we 2x5 euro (senior tarief) en kunnen aansluiten bij de rondleiding die net begonnen is. Onze gids Annie geeft de groep duidelijk uitleg over de geschiedenis. Met de nodige bloedbaden en legendes, ze brengt het met veel humor. In de vierkante gaten in de muren (daar plaatste men de steigers in) huizen nu zwarte kraaien, maakt het plaatje helemaal compleet.
Iets verderop ligt nog een grote ruïne van een kathedraal, er loopt een wandelpad naartoe. Van dichtbij is het nog groter dan verwacht. Op de terugweg stapt Marijke op een grijze korst waaronder een zachte koeienvlaai blijkt te zitten. Haar rechtervoet en -sandaal zitten onder de bruine smurrie (hoezo, lekker gedoucht?). Met pollen gras ragt ze tussen haar tenen, ze stinkt een uur in de wind.
In het stadje passeren we een veemarkt en gaan daar eens een kijkje nemen. Voor je binnengaat moet je je schoenen door een bak water halen, dat komt Marijke goed uit. Er komen nu steeds 1 of meer jonge koeien een soort arena in. De veilingmeester geeft wat info en roept dan in een zeer rap tempo de geboden bedragen. Er zitten wat boeren die met subtiele handgebaren bieden, heel interessant om te zien allemaal. Wij krabben niet aan onze vele muggenbeten, want voor je het weet ben je eigenaar van een paar stamboek stieren.
In het centrum staat een fontein, een leeuwenkop spoelt de laatste smurrie weg, zodat Marijke schoon de camper instapt en we weer verder karren. Richting zuiden en de kust, we zien wel hoe ver we komen. De rit langs prachtige groene velden en heuvels verloopt voorspoedig en na wat zoeken belanden we in Kilbrittain op een parkeerplaats aan een baai. Hier vermaken gezinnen en huisdieren zich op het strand en er wordt ook gezwommen, Ieren zijn daarin veel meer gehard dan wij. Een schilderachtige plek om te overnachten! Dat hebben nog drie camperaars bedacht en even verderop heeft een grote groep jongeren een tent neergezet met apparatuur waaruit knetterhard gebonk komt, er komt ook veel drank aan te pas. Vannacht de oordoppen maar in. Wij staan naast een picknicktafel, met een fleurig kleedje erover doet het niet onder voor een sterren restaurant…

Zondag 5 juni

Het is vandaag bewolkt en iets minder warm, maar nog altijd zeer aangenaam weer. Na het ontbijt maken we een wandeling over het strand dat nu een stuk breder is geworden. Niet te ver richting zee lopen, want daar maken we ineens heel diepe voetafdrukken in het zand! We maken een praatje met een Ierse camperaar die ons aanraadt vanaf Baltimore naar Sherkin Island te varen. Nou, tips van “locals” zijn altijd welkom. Na de koffie vervolgen we onze route, via de schilderachtige “Wild Atlantic Way”. Dan kom je vanzelf langs plaatsen die de moeite waard zijn.
Onze eerste stop is in Clonakilty waar we door een paar straatjes in het centrum lopen. Pubs met gevels in allerlei felle kleuren en kleine winkeltjes met koopwaar tot aan het plafond. Daarna stoppen we in het stadje Skibbereen, de parkeerplaats tegenover de kerk is een goede lunchplek. Dat idee heeft ook een Zwitsers echtpaar in een camper. Wij wisselen ervaringen met ze uit, nu de knop even op “Duits” gezet. In Skibbereen is de Tourist Information open en daar geeft men ons weer een schat aan informatie. Wij vragen of er in Baltimore live muziek is vandaag en het meisje gaat gelijk voor ons bellen, wat een service! Ze vertelt dat daar vanaf half vijf muziek is, op een terras van meerdere pubs naast elkaar.
Baltimore is ook makkelijk te vinden, we volgen de tekens van de toeristische route, dat is een plaatje van golvend water. Daar zoeken we een overnachtingsplek, een grote Franse camper voor ons is hetzelfde van plan. Het is hier erg druk, dus eerst even wachten tot er dagjesmensen naar huis gaan. Dan bemachtigen we een plek op een parkeerplaats, de Fransen staan hier ook. Marijke maakt een praatje met ze, zo hebben we alle talen gehad vandaag. Baltimore ligt prachtig in een inham van de oceaan, alweer een mooie locatie. Even een korte wandeling langs de bovenkant, de Hill Loop en dan eens kijken bij de pubs. Buiten zijn alle tafels bezet, wij gaan binnen zitten met een glas Guinness. Hier lezen wij dat er elke zondag om 5 uur live muziek is, dus geen half 5. Als we om half 6 nog steeds geen muzikanten ontdekken, vragen we of er nog muziek is vandaag. “Cancelled”, krijgen we te horen. Jammer, dan maar terug naar ons “huisje” om een hapje eten klaar te maken. We besluiten morgen met de veerboot naar Sherkin Island te gaan, dat werd ons ook al aangeraden door de VVV mensen in Skibbereen. We zijn benieuwd…


Maandag 6 juni

De lucht is grijs en er staat wat wind, maar verder ziet het er goed genoeg uit om naar Sherkin Island te gaan. We doen kalm aan, want we nemen de veerboot van half elf. Bij de haven staan al wat mensen te wachten en om half elf gaan we de boot op, er gaat ook een klein vrachtautootje mee, er is maar plaats voor 1 voertuig. Na een kwartier komen we aan op het eiland en zien gelijk al een ruïne van een oude abdij liggen. We kiezen het pad rechtdoor, komen door paden waarlangs allerlei planten groeien, veel fuchsia’s die overal in Ierland als wilde struiken bloeien, vaak wel een meter of vier hoog. Bij het tweede strand, het Silver Strand, gaan we op een paar rotsblokken zitten voor onze koffie. Om ons heen zien we rotsen in allerlei kleuren en vormen, vaak dunne laagjes op elkaar en soms lijken de stenen wel van hout. Een energieke hond (die waarschijnlijk op het eiland woont) daagt ons steeds uit om een steen weg te gooien die hij dan op gaat halen. Hij maakt daarbij steeds een sliding over het zand, een leuk beest.
Er komen ons steeds grote groepen jongelui tegemoet, bepakt en bezakt met rugzakken, slaapzakken, koffers. Op het eind van de weg zien we een groot terrein waar een driedaags muziekfestival Open Ear heeft plaatsgevonden. Daar komen ze allemaal vandaan, verbleven in tentjes of in eenvoudige huisjes. Nu kiezen we weer een ander pad, op het eind is een prachtige plek om ons brood te eten. Met zicht op een ander eiland (Clear Island). In de verte ontdekken we met de verrekijker af en toe een paar donkere driehoeken boven het water, helaas zien we niet meer. Misschien zijn het dolfijnen?
We besluiten de boot van kwart over drie terug te nemen. Rond drie uur zijn we bij de haven, maar moeten nog heel lang wachten. We beginnen al te mopperen dat ook de veerboten te laat zijn in Ierland, net als de meeste muziekgroepen. Dan vernemen we dat vandaag de zondagsdiensten geldig zijn, omdat het een vrije dag is (Bank Holiday). Moeten we tot kwart over vier blijven wachten, hadden we nog wel een wandeling kunnen maken. Nu zitten we koud en stijf te worden. Er zijn ook meerdere Ieren een uur te vroeg gekomen, dan voelen wij ons al niet zo stom.
In de camper verwisselen we onze bergschoenen voor lage wandelschoenen en rijden dan weg, naar een volgende plek om te overnachten. In het stadje met de wonderlijke naam Ballydehob vinden we een parkeerplaats op de pier, aan een inham van de zee. Een prachtig uitzicht aan twee kanten, want aan de andere kant kijken we uit op een oude brug met twaalf bogen. We lopen een klein rondje, zien dat er ook een net toiletgebouw in de buurt staat. Later komen er nog twee Duitse busjes achter ons staan. Na het eten wandelen we nog een stukje door het centrum. Er is hier dit weekend een country muziek festival en er klinkt vrolijke muziek uit een pub. Maar daar kan geen kop meer bij en het optreden is ook bijna afgelopen.
In de camper bekijken we een film op DVD, daar hebben we een hele stapel van meegenomen, maar is eerder nog niet van gekomen.


Dinsdag 7 juni

Terwijl Marijke het ontbijt klaarzet, gooit Wopke nog even zijn hengel uit. Maar hij is al snel weer terug, ze willen niet bijten. Verderop ziet ie er wel een aantal steeds even boven water springen.
We vervolgen onze route, via de schilderachtige Wild Atlantic Way. Bij Crookhaven keren we om en zien dat de punt bij Mizen Head via een smalle onverharde weg voor ons niet haalbaar is. Nu pakken we de route iets naar het noorden, met een baai en een schiereiland aan onze linkerkant, er is genoeg te zien. We rijden het schiereiland Sheep’s Head op, wij hebben een folder van dit gebied waarop meerdere wandelingen staan aangegeven. Bij Ahakista (nog zo’n rare plaatsnaam) parkeren we bij een pub. Met een waarschuwingsbord langs de weg: “Waiters crossing”, want het terras ligt aan de overkant van de weg, aan zee. We pakken onze rugzakken in met alle benodigdheden, ook maar een jasje mee, want er valt af en toe een spatje motregen. Al gauw zien we het vertrekpunt van twee wandelroutes, wij kiezen de Baran route van 6 kilometer en een duur van 3 uur (maar die tijd is meestal korter, is onze ervaring). Categorie is “strenuous” (inspannend). Na een recht stuk langs weilanden met koeien komen we erachter wat ze hiermee bedoelen. Het pad gaat flink omhoog, best pittig voor Nederlanders die al een tijd niet geklommen hebben. Af en toe even stoppen en dan achterom kijken naar het mooie uitzicht. Al gauw is het zicht verdwenen, we lopen door mistbanken. Bij het afdalen zien we op een gegeven moment geen bordjes meer, we proberen allerlei paadjes (of iets wat op een paadje lijkt), maar alle wegen lopen dood. We stappen over een slootje, over schrikdraad en zakken af en toe wat weg in het veen. Die 3 uur gaan we met gemak halen nu. Eindelijk vinden we weer een bordje, met nummer 47 (na 44 niets meer gezien). Na 10 kilometer en 3,5 uur later zijn we weer bij de start. In ieder geval lekker bezig geweest, met goed weer erbij.
We vervolgen de toeristische route, maar keren op een gegeven moment toch om, want de weg wordt steeds smaller. Bij een passerende auto klapt Marijke al regelmatig de buitenspiegel aan haar kant in. Nu via Bantry het volgende schiereiland op: Beara Island. Ons van harte aanbevolen door John, wij hebben er ook aantrekkelijke folders over. Bij een camping in Glengarriff vragen we naar de prijs voor 1 nacht. Dat is 32 euro, zegt het meisje met een glimlach. “Laat u maar”, we kunnen vast nog wel iets anders vinden. Na wat zoeken slaan we de bergen in, de Caha Mountains. Het ene “Wow” moment na het andere. Wat een prachtig landschap, overal grote rotsen, heel indrukwekkend. Veel bochten, maar er is nauwelijks verkeer, af en toe wat schapen in de berm. Even voorbij de Healy Pass zien we aan de kant van weg een inham waar wij mooi kunnen staan. Met uitzicht op de bergen en een meer, een soort poster. Veel rododendrons, in deze periode staat er van alles in bloei.
Na het eten ziet Wopke op z’n tablet dat er toch een camping hier vlakbij ligt, voor ca. 16 euro. Kunnen we morgen waarschijnlijk gaan staan, want we blijven hier nog even hangen.


Woensdag 8 juni

Bij het eten merken we dat de camper wat scheef staat, ondanks de blokken onder de voorwielen. De pot jam schuift bijna van de tafel af, net als de theepot, alsof we op een boot zitten. De camping verderop hebben we snel gevonden, Creveen camping site in Lauragh. Een kleine camping, plaats genoeg, er staan maar een paar mensen. Ben je geen wandelaar, dan bereik je de receptie niet eens, dat is een steile klim omhoog. Een oud vrouwtje verwelkomt ons en wij vragen of wij hier vanavond kunnen staan en wat dat kost. Met elektra en 2 douchemunten is het 24 euro. Tja, doen we toch maar, campings in Ierland zijn vrij prijzig. Helaas heeft het “wiefie” geen wifi en wij willen wel weer eens contact met deze en gene.
Het sanitair is schoon, maar erg “retro”. Er is een keukentje met o.a. een gasstel en fluitketel, dus zetten we hier even koffie, spaart ons weer gas. Nu gaan we een stuk van de Ring of Beara rijden, een toeristische route die aangegeven staat op grote bruine borden. Het ziet hier helemaal paars van de rododendrons en we passeren een paar mooie meren. Bij Ardgroom slaan we rechtsaf om de buitenste kant van die ring te rijden, langs de kust. Een mooie route, maar over smalle en hobbelige wegen. Wopke vraagt zich af of we wel op de Ring zitten. Dat zitten we, maar op het deel waarop voertuigen van boven 3 ton niet mogen komen (en wij zijn 3,5 ton…). Gelukkig komen we weer op een iets betere weg en stoppen in het dorpje Eyeries. We drinken koffie in een parkje aan een watertje en lopen het plaatsje even door. De huizen en pubs zijn in allerlei felle kleuren geschilderd, zelfs de schoorstenen. Er is een postkantoortje in de dorpswinkel, zij hebben internet maar geen wifi. Voor 1 euro kunnen we 15 minuten op hun pc om mail te lezen en de jongens te melden waar we zitten.
Via een prachtige weg door de bergen komen we bij Castletownbere, op Beara Island “de grote stad”, met een haventje en een Super Value waar we boodschappen inslaan. Nu naar het uiterste westen, daar parkeren we en lopen naar het loket van de “cable car” om 2 kaartjes te kopen om met de kabelbaan naar Dursey Island te gaan. De cabine komt er al snel aan en wij stappen met zes personen (is het maximum) in het oude, wiebelende en krakende bakje dat we zelf van binnen dicht moeten doen met een wc haakje. De Ier tegenover ons vertelt dat we boffen, want volgende week gaat ie niet, vanwege onderhoud (is er iets niet in orde dan???). We genieten van het uitzicht en na aankomst wandelen we naar het eindpunt Dursey Head, via de Low Route. Je kunt ook via de Mountain Route, maar deze route is al flink klimmen voor ons. Een mooie oefening voor de vierdaagse in Castlebar straks. Bijna alle huizen zijn verlaten en veranderd in ruines, “doorzonwoningen” met planten door de schoorstenen. Veel schapen met schattige lammetjes die vaak een zwart kopje hebben. In een oude schuur is een boer bezig met schapen scheren, 1 groep is al klaar en 1 groep heeft nog een dikke vacht, daarnaast nog een crèche voor de lammetjes die op hun moeders wachten. Op het laatst moeten we nog flink dalen, klimmen en weer dalen. Maar dan zijn we op de punt, pracht plek voor een picknick. De lucht is knalblauw en de zon schijnt fel. Daar hadden we niet op gerekend, Marijke heeft een knalrood gezicht. De grond is een prachtig roze tapijt van Engels gras, onze wandeling wordt beloond. Vooral als we drie dolfijnen in het water zien, ze schitteren mooi in de zon. We nemen terug toch ook maar de Low Route, het is nog een heel stukje naar de kabelbaan. Na in totaal 14 kilometer wandelen stappen we weer dapper de kabelbaan in. Terug genieten we weer volop van het sprookjesachtige landschap en de kleurige dorpjes. Op de camping heeft de eigenares een mooie plek voor ons vrij gehouden. Het is al bijna negen uur als we buiten zitten te eten. En dan nog een heel programma afwerken: apparaten opladen, sokken en ondergoed wassen en douchen. We zijn er maar druk mee!


Donderdag 9 juni

John gaf ons de tip om naar Gleninchaquin Park te gaan (hoe spreek je dat nu weer uit?). Daar zijn zij met Marcel en Guda geweest, hebben we prachtige foto’s van gezien. Onze Nederlandse buren gaan er rond half tien heen en een half uur later rijden we ook die kant op. Bij de afslag vanaf de weg is het nog 8 kilometer naar het park, over een smalle weg. Als er een tegenligger komt, moet steeds 1 auto een inham zoeken om de ander te laten passeren. Na een kilometer of vier rijden onze buren ons tegemoet, heel vreemd. Ze vertellen dat het park vandaag gesloten is, er loopt daar een verwarde man rond, zonder kleding en men wil geen risico’s nemen. Tja, het klinkt niet echt ongevaarlijk, maar daar zijn ze hier nogal resoluut in. Een vriendelijke medewerker put zich uit in excuses, wij zoeken een keerpunt en wandelen even naar een (nogal kleine) cirkel van stenen uit de oudheid. Op de terugweg komen we nog mensen tegen die van niets weten, men heeft dus nog steeds geen bord met “gesloten” aan het begin van de weg gezet.
(Gesloten parken, daar hebben wij inmiddels uitgebreid ervaring mee). Nu iets anders bedenken, niet ver van de camping is een mooi wandelgebied bij meren en hoge rododendrons. Maar dan komt er van de andere kant een busje dat ons passeert en met z’n buitenspiegel die van ons raakt. Met een enorm harde knal breekt die in stukken, raakt de zijruit die in duizenden kleine stukjes glas de camper in spat. Overal ligt glas, op de vloer, dashboard, in alle hoeken en vakjes, het is een enorme ravage. Wopke heeft een paar schaafwondjes op zijn handen, maar verder hebben we zelf niets. Marijke is behoorlijk overstuur, vooral omdat zij aan de kant zat waar die klap aankwam. Het busje is doorgereden en wij rijden ook door, er is 1,2,3 geen plek om te stoppen. We rijden terug naar de camping waar we proberen wat glas op te vegen, maar daar is geen beginnen aan. Het zit echt overal, soms zijn het minuscule stukjes. Marijke vraagt aan de eigenares waar een garage is die een nieuwe spiegel en ruit erin kan zetten. Zij verwijst ons naar garage Hartnett vlak voor de plaats Ardgroom. Wij zien een bord aan de kant van de weg met Car Repair en een pijl naar links. Maar daar zien wij alleen een boerenpad naar boven gaan. Marijke belt bij drie huizen aan, nergens iemand thuis, ook dat nog. De postbode zegt dat wij toch dat wegje naar boven moeten, gelukkig rijdt onze auto nog, anders kom je niet eens bij die garage. Dat is een soort Malle Pietje bedrijf, de eigenaar vertelt ons dat ie een tweedehands ruit en spiegel kan regelen en dat wij morgen om 12 uur terug kunnen komen. Hij plakt een primitief stuk plastic over het gat van de ruit waar in de randen nog allemaal stukken glas zitten. Dan gaan wij met een stofzuiger aan de gang om alle stukjes glas op te zuigen, wat een bende. We kunnen niet overal bij komen en ook moeten we uitkijken dat we niet teveel krassen maken (er zit geen borsteltje aan het uiteind).
Marijke heeft nog flink de bibbers, na twee weken vakantie al zoveel pech, heeft twijfels over wat we eigenlijk kunnen met een camper. Nu weer naar de camping waar we de camper op onze oude plek zetten en 1 nacht bijboeken. De eigenares vertelt dat we bij de garage niet kunnen pinnen en we dus eerst geld moeten gaan pinnen. En dat kan alleen in Castletownbere, niet echt om de hoek. Wopke heeft een logo van Visa gezien bij de garage en als de vrouw van de camping gaat bellen, blijkt dat gelukkig te kloppen, scheelt weer een rit.
Het is al twee uur als we eindelijk ons brood eten, buiten op de camping. Een brutaal roodborstje komt steeds in het brood uit ons hand pikken en vliegt er dan mee weg. Hangt er als een kolibrie omheen, zo grappig.
We halen onze wandelspullen voor de dag en lopen vanaf de camping over mooie wegen en paden, willen rond half zes bij Josie’s Restaurant gaan eten. Dat is mooi gelegen, met uitzicht op het meer. Onze buren hadden daar gegeten en toen herten langs zien lopen. Rond half vijf begint het zachtjes te regenen, maar het is gelukkig niet koud. Bij Josie’s krijgen we een tafeltje aan het raam, met schitterend uitzicht. Maar de herten komen vandaag niet opdagen, zelfs geen konijn. We bestellen vissoep en Irish stew, het smaakt ons prima. Het regent nog steeds als we (zonder jas en paraplu) naar de camping lopen, met 14 kilometer op de teller van de GPS.
Binnen gaat Marijke aan de gang met verslagen en Wopke met een doorloper puzzel. Ondertussen proberen we tevergeefs wat van die mugjes dood te slaan die ons al dagen teisteren. Kleine, geluidloze mugjes, die soms in wolken om ons heen hangen. En vermoedelijk zelfs door de gaatjes van de horren naar binnen komen…