Ring of Kerry en Dingle

Hallo weblog lezers,

Net als bij een spannende televisieserie eindigde ons laatste verslag ook met een heuse "cliffhanger": Zou meneer Hartnett de zijspiegel en ruit van de camper kunnen vervangen en kunnen de Bekema's hun vakantie vervolgen???
Nou, jullie lezen het weer allemaal in het verslag van de afgelopen zes dagen.

Momenteel zitten we op een camping in Tralee (die naam vinden wij zo vrolijk klinken). Daar staan we twee nachten en dan weer verder, waarschijnlijk weer een paar dagen "wild kamperen". Past wel bij de Wild Atlantic Way, een mooie route door de ruige natuur, daar houden wij wel van.
Het weer is nu wat minder, we houden de truien en jassen bij de hand. Maar er is genoeg te beleven hier. Benieuwd of er mensen enthousiast raken om ook naar Ierland te gaan.
Geen idee wie dit allemaal nog kan lezen, want inmiddels zijn er al wat mensen op vakantie. Die wensen wij ook een fijne tijd toe, geniet ervan!
Groeten van Marijke en Wopke


Vrijdag 10 juni

Gisteren zijn twee Nederlandse knullen met hun tentje gearriveerd op de camping, Marijke komt ze tegen in de keuken waar ze bezig zijn om ontbijt klaar te maken. Deze broers lopen in acht dagen de Beara Way, 200 kilometer. Heel leuk om hun ervaringen te horen.
Om tien uur rijden we van de camping af en stoppen even later bij een café met een uitnodigende uitstraling (www.pedalsandboots.ie) Binnen ziet het er gezellig uit, met op alle stoeltjes een kleurig gehaakt patchwork kussen. Allemaal gemaakt door de oma van de jongen die aan de bar staat. Hij werkt samen met een meisje dat oorspronkelijk uit Lissabon komt. We bestellen koffie en cappuccino en kunnen hier wifi gebruiken. Zodat Marijke zes dagen Ierse avonturen kan versturen. Naast het café (eigenlijk meer een tearoom) is het postkantoor met 1 klein loketje waar de bevolking ook gelijk voor een praatje komt. Aan de zijkant van het gebouw zijn keurige toiletten en douches, te gebruiken voor wandelaars en fietsers. Een absolute aanrader voor wie hier in de buurt is!
Even voor twaalven arriveren we bij de garage van Joe Hartnett. Na een poosje wachten komt zijn vrouw ons vertellen dat hij er om 1 uur zal zijn (moest op pad voor materialen voor ons). Om kwart over 1 komt Joe aan en vertelt dat hij een ruit heeft, maar geen complete spiegel. Maar hij gaat iets doen met onderdelen van een andere spiegel en de buitenkant van de onze.
Wij hadden eerst het plan om nog een stukje te wandelen in reparatie tijd, maar het regent nu zachtjes. Dus blijven we binnen in de camper om te lezen en te puzzelen. Af en toe komt Joe (met een moeilijk verstaanbaar accent) vertellen wat ie gaat doen, Wopke antwoordt steeds met “okay” en Marijke hoopt maar dat beide mannen op dezelfde golflengte zitten. Dan zit de nieuwe ruit erin, maar het glas in de spiegel moet nog drogen. Met “tig seconden lijm”, dus we lezen nog maar een hoofdstukje. Tegen vieren is alles klaar, Joe kijkt de bandenspanning na en we betalen de rekening van 120 euro. Aan de zijspiegel zal thuis nog wel wat gedaan moeten worden, maar we kunnen nu weer verder. Eerst het pad verder naar boven om te keren. Dat is bij een boerderij waar net koeien met hoge nood hebben gelopen (wij hebben iets met koeienstront). Met twee bruine zijkanten rijden we naar beneden en vervolgen onze weg, richting Kenmare. Misschien gaan we vanavond in Sneem staan, een mooi plaatsje aan de Ring of Kerry (hebben we in 2012 ook bezocht).
Onderweg maken we met een emmer water de camper weer toonbaar en gaan even kijken bij een mooi uitzichtpunt. Daar is een ruime parkeerplaats bij, een pracht plek om vannacht te gaan staan. Met uitzicht op de baai, links Beara Island en rechts de Ring of Kerry. Even bij het water kijken en dan met onze stoeltjes en een wijntje relaxen. Er komt een Nederlands stel, dat al jaren in Ierland woont, een praatje maken. Zij kennen de man van de garage ook goed. We gaan lekker buiten zitten eten, naast ons zit een hondje met een vlinderstrikje om. Hij is waarschijnlijk van mensen uit de omgeving, is heel rustig en schooit niet. ’s Avonds spelen we nog even Skip Bo, met op het eind een echte nek-aan-nek race. We zijn blij dat de reparatie vlot is verlopen en we onze vakantie kunnen vervolgen.


Zaterdag 11 juni

Als we zitten te ontbijten stoppen er kort achter elkaar twee auto’s naast ons. Daaruit stappen drie vrouwen van rond de vijftig, met handdoeken bij zich. Ze lopen naar het water en even later zien we ze alle drie zwemmen in de baai. Stoer hoor!
We rijden het laatste stuk van de Ring of Beara en genieten van de prachtige omgeving. Beara Island is een aanrader voor elke Ierland bezoeker! Via een brug verlaten we dit schiereiland en rijden naar Kenmare, gelegen op de route Ring of Kerry. In Kenmare parkeren we en lopen rond in het sfeervolle centrum, ook hier zijn alle kleuren verf gebruikt op de gebouwen. Marijke zit van kruin tot tenen onder de muggenbeten, ook Wopke is flink te pakken genomen. In een apotheek kopen we een sterkere zalf tegen de jeuk dan onze Prikweg (hopen we). En in een souvenirwinkel schaft Marijke een T-shirt aan met daarop musicerende schapen.
Nu verder naar Sneem waar we de camperplaats al snel vinden, een groot terrein aan de rivier, met uitzicht op de bergen. Aanmelden en betalen bij de pub Dan Murphy’s, zo gaat dat hier. Er staan maar een paar andere campers, we hebben de ruimte. Even een broodje eten en dan Sneem verkennen, ook hier een en al kleur en aan pubs geen gebrek. In een kleine winkel is een postkantoor waar we een paar postzegels kopen bij een vriendelijk vrouwtje. Om de hoek is een pub, even vragen of daar vanavond muziek is. Komt datzelfde vrouwtje via een andere deur er weer aan, ze heeft een driedubbel rol, zo komisch.
Wopke haalt twee wandelingen bij het VVV, we gaan onze spullen pakken en vertrekken voor de Lomanagh Trail van 11 kilometer. Het motregent een beetje, met jas en paraplu is het goed te doen. De route staat goed aangegeven met rode pijlen, eerst lopen we wat over asfaltwegen en later door de weilanden. Ook een stuk bos met veel frisgroene naaldbomen. Behalve schapen komen we geen andere levende wezens tegen.
Om acht uur gaan we naar de Wrestler’s Bar waar Wopke de voetbalwedstrijd Engeland-Rusland op tv volgt en Marijke internet kan gebruiken. Tegen tienen lopen we naar O’Shea’s Bar (we worden nog eens kroeglopers). Daar is om tien uur muziek, van Adrian and the Astronauts. Drie gitaren en een drumstel, geen folk muziek. Maar leuke en herkenbare muziek uit de jaren zestig en zeventig. We bemachtigen een barkruk (met rugleuning, dat scheelt een stuk) en een pint Guinness. Het is half elf als de muziek begint, we hadden al niet het idee dat ze op tijd zouden zijn. De pub (die veel weg heeft van een huiskamer) zit vol met hoofdzakelijk mensen uit de omgeving, die elkaar kennen en hartelijk begroeten. Na verloop van tijd wordt er volop gedanst, een groep jonge meiden gaat helemaal uit hun dak en een man en vrouw voor ons dansen de sterren van de hemel, het lijkt een combinatie van rock and roll en salsa. Veel draaien en knopen, heel knap. Dan danst het groepje meiden in polonaise de bar uit, een stuk de straat over en dan weer naar binnen, een dolle boel. Helaas komt er bij elke opening van de deur een wolk mugjes binnen. We zien de drummer ook al die bekende krab gebaren maken. Om kwart voor twaalf stopt de band en lopen we weer naar onze camper.


Zondag 12 juni

Even zitten dubben of we vandaag weer verder trekken of de tweede wandeling vanaf Sneem gaan doen. We besluiten tot het laatste en na de koffie pakken we onze wandelspullen, inclusief brood voor de middag. Het is droog, maar wel bewolkt en nogal veel wind. Maar dan heb je geen mugjes, zegt Wopke. Nou, wij hebben veel liever wind dan die rotmugjes. Toch spuiten we ons nog maar even in met Jungle Formula, stinken een uur in …de wind.
Nu op weg voor de Fermoyle Trail, die in het begin een stukje gelijk is aan het vorige pad. Maar dan slaan we af en volgen nu de witte pijlen. Ook nu zijn we weer de enige wandelaars en genieten van het uitgestrekte landschap. Links drijft een herder met twee honden zijn schapen bij elkaar en rechts liggen allemaal rijen gestoken turf te drogen. Je gaat hier echt terug in de tijd. Af en toe moeten we een trapje nemen over een hek, ook een paar bruggetjes over een klaterend riviertje. Twee keer lopen we over het terrein van een boerderij waar de boeren ons gelijk aanspreken. Dat het vandaag een mooie dag is, ze vragen waar wij vandaan komen, waar we verblijven en geven tips waar we beslist nog naar toe moeten. Voor zover we ze kunnen verstaan, want hun Engels wijkt toch wat af van hoe wij het geleerd hebben.
De paden door de weilanden zijn erg mooi, wel steeds uitkijken voor de schapenpoep en de drassige stukken. In de verte zien we nog een paar kleine watervallen, deze wandeling is ook erg mooi. Het laatste stuk is alsmaar dalen, zijn we dan zo’n eind geklommen, dat hadden we niet in de gaten.
Na 15,5 kilometer komen we weer in Sneem aan, dat volloopt met busladingen toeristen die wat willen drinken en souvenirs kopen (en waarschijnlijk niets weten over mooie wandelgebieden). Als we binnen zitten, begint het te regenen, een goede timing. We wilden een paar hamburgers op de barbecue leggen, in die tijd is het gelukkig weer even droog. Daarna begint het echt hard te regenen, maar dat kunnen we nog wel wat overstemmen met Ierse volksmuziek op de radio.


Maandag 13 juni

De regen heeft bijna de hele nacht 1 camperbewoner uit de slaap gehouden en als we opstaan zien we een grijze lucht die niet veel goeds voorspelt. Het regent zachtjes en wij vermoeden dat dit nog wel even gaat duren.
Als we het terrein afrijden, valt de grootste (bovenste) ruit uit de gerepareerde spiegel, maar blijft gelukkig nog wel heel. De gebruikte lijm was vast geen “super glue”. We klappen de spiegel voorlopig naar binnen, is ook beter voor Marijke die zit te griezelen bij tegenliggers die ons heel krap passeren. We vervolgen de Wild Atlantic Way, die nu samenloopt met de Ring of Kerry. Bij Castle Cove blijkt de weg naar een bezienswaardig fort te smal en we keren dus maar weer om, met wat passen en meten.
De uitzichten zijn grijs, zoals we dat nog goed kennen van vier jaar geleden. De bordjes die verwijzen naar een afslag naar een mooi punt negeren we maar. In Waterville nemen we even een koffiestop en gaan er even uit voor een foto van het beeld van Charlie Chaplin (die kwam hier jarenlang op vakantie). Er passeren ons heel wat touringcars, die mensen zien nu ook helemaal niets, jammer hoor. We slaan het meest westelijke stuk van de Ring of Kerry over en rijden via Castlemaine het volgende schiereiland op: Dingle. Op een parkeerplaats op het strand van Inch lunchen we, met zicht op woeste golven waarin zich toch een paar zwemmers wagen.
In het schilderachtige plaatsje Dingle gooien we voor 2 uur geld in de parkeerautomaat en kuieren door de straatjes met kleine winkels en uiteraard veel pubs. Bij minstens vier pubs is er vanavond live muziek, dat lijkt Marijke wel wat. En Ierland-Zweden kan je ook in de pub bekijken, daar is ook een liefhebber voor. Tot onze grote verbazing treffen we in een klein straatje mevrouw Moriarty en haar man aan, de eigenaars van onze camping in Lauragh. Ze willen weten hoe het is afgelopen met de reparatie van onze camper.
Bij het Tourist Office vertelt men ons dat je vanaf 18.00 uur op het parkeerterrein aan de haven kunt overnachten (maar we dat niet van hun hebben gehoord). We gooien nog wat geld in de parkeerautomaat zodat we tot 18.00 uur kunnen staan. Wopke vertrekt naar de pub om voetbal te kijken, Marijke gaat lezen en eten koken. Tegen zevenen is de voetbalfan weer terug en kunnen we eten. Daarna verplaatsen we de camper naar de parkeerplaats aan de haven. Mooi uitzicht op boten en een groep jongeren die vertrekt in kano’s.
Met regenjassen aan lopen we naar het centrum waar de pubs zijn, binnen is het in ieder geval droog. We vinden een zitplaats in “Mighty Session” waar Wopke vanmiddag voetbal heeft gekeken en onderhand al stamgast wordt. Hier spelen twee jongens op gitaar en trekzak. Moeilijk om stil te blijven zitten, een gezellige sfeer. Als de muzikanten pauzeren, gaan we op zoek naar een andere pub. Die we gelukkig al snel vinden, want het hoost inmiddels. In “The Dingle Pub” treedt zanger Kristo op die zichzelf begeleidt op gitaar en mondharmonica. Veel meezingers en nogal wat mensen kennen de teksten goed (wij een beetje). Om kwart over elf stopt de muziek en loopt de pub bijna leeg. Wij lopen door de natte straten terug naar de parkeerplaats, waar nog 1 andere camper staat. Welterusten!


Dinsdag 14 juni

Ook dit was weer een prima overnachtingsplek en voor nop! Volgende keer maar weer een camping pakken, Wopke heeft al een geschikte gevonden in Tralee. Camping Woodlands, 19 euro per nacht (ACSI tarief).
We vervolgen de toeristische route en pakken ook de Slea Head Drive in het westen mee. De ruit van de buitenspiegel zit nu vast met Duktape, gebruiken wij overal voor (zit ook in een wandelschoen van Marijke). Ondanks de regen hebben we nog een goed zicht op de kliffen en de golven die er tegenaan slaan. Als we via Dingle naar het noorden willen rijden komen we al snel een bord tegen met daarop 2 ton en een rode streep erdoorheen. Omkeren dus en een alternatieve route zoeken. Die is snel gevonden en minstens net zo mooi. In Tralee vinden we de camping al snel en we zien dat er plaats genoeg is. De vrouw aan de receptie overlaadt ons met info over wat we hier allemaal kunnen zien en ondernemen. Ze wijst ons o.a. op het Siamsa Tire Theatre met muziek, zang en dans over de Ierse tradities, dat houden wij zeker in gedachten.
We plaatsen onze camper op een royale plek met gras rondom. Na het middageten aan de gang met opladen van apparatuur en er liggen ook nog wat sokken en shirtjes met een onaangename geur. Marijke gaat deze keer voor luxe, niet met een emmertje, maar alles in de wasmachine en droger. En we bestellen bij de receptie twee kaartjes voor de voorstelling van vanavond. Dan spelen ze “Fado fado”. Dat is Gaelic voor “in vroeger tijd” en houdt gelukkig niet in dat we een hele avond naar treurige Portugese muziek moeten luisteren.
Na het eten weer eens goed douchen, het sanitair is keurig en uitgebreid. En even iets netters aan dan afritsbroek en wandelschoenen.
Het regent als we naar het theater lopen, maar het is gelukkig niet erg ver. Om kwart over acht kunnen we de zaal in, we hebben goede plaatsen (oplopend, dus niet tegen voorburen aan kijken). De zaal is bijna helemaal gevuld, vooral met busladingen Duitsers en Nederlanders. Naast ons zit een echtpaar uit de VS. Er is geen garderobe (is geloof ik nooit in Ierse theaters), dus moeten we onze natte jassen en paraplu bij ons houden.
Om half negen begint de voorstelling, die de moeite waard blijkt te zijn. Het decor is een oude boerderij, zoals we die continu tegenkomen. Daarin speelt zich het leven af van de boeren uit deze streek, in vroeger tijd. We zien wat men zoal meemaakt in de zomer, herfst, winter en voorjaar. Met prachtige zang, knappe dans en een vrolijke noot erbij. Die noten komen ook van het zevenkoppige orkest. Alles is in het Gaelic, de oorspronkelijke Ierse taal (die maar weinig Ieren kunnen spreken). Voor ons dus niet te begrijpen, maar het hoort helemaal bij het totale plaatje. In het Engels zou het niet tot z’n recht komen. Het geeft echt de sfeer weer die wij voelen als wij langs die oude boerderijtjes rijden. We hebben een boekje met uitleg over het programma. Dat lezen wij in het Engels, daarna zien we twee bladzijden verder alles in het Nederlands staan, toch iets makkelijker.
Een heel geslaagde avond, was een goede tip van de camping eigenares!
(zie: www.siamsatire.com)


Woensdag 15 juni

Vandaag is het al weer drie weken geleden dat we uit Amersfoort vertrokken, de tijd vliegt. Maar we hebben nog vier weken en kunnen tot nog toe de route goed verdelen over de beschikbare tijd.
Als we naar buiten kijken ontwaren we meerdere stukken blauw tussen het grijs. Jippie! We zien verderop mensen buiten ontbijten, dus wij ook onze stoeltjes maar in het gras gezet. Met een vest aan is het prima te doen, we genieten extra van onze afbakbroodjes met kaas en marmelade. We blijven nog even luieren tot na de koffie en wandelen dan richting centrum van Tralee. Het weer is erg wisselvallig, dus hebben we een jas en paraplu mee, maar ook een zonnebril en –hoedje. Al gauw belanden we bij een prachtige rozentuin, met rozen in allerlei kleuren en meerdere standbeelden. Dan komen we in straten met herenhuizen en verderop in winkelstraten met een gezellige drukte. We neuzen wat rond in tweedehands zaken (charity shops), het valt ons op dat die er zeer veel zijn in Ierland. In het park vinden we een bankje voor onze lunch, er komen regelmatig tienermeisjes langs, gekleed in schooluniform (donkere trui op een geruite rok). Daarna bekijken we de grote Sint John’s kerk. Dan naar het Kerry County museum met veel info over de strijd om onafhankelijkheid van Ierland. Ook is er een afdeling over de tijd van de oude nederzettingen van Kelten en Noormannen, hun gebruiksvoorwerpen, graven en dergelijke. Het allermooiste is beneden in het museum, daar loop je ineens rond in de Middeleeuwen. Het dagelijkse leven is helemaal uitgebeeld met huizen, winkels en werkplaatsen met daarin levensechte beelden van personen, er is heel veel te zien.
In het museum zit ook het VVV waar we goede info krijgen over een eventuele oversteek per veerboot, om een stuk omrijden via Limerick te vermijden.
Er is nog een mooi park waar je vogels kunt observeren in de omgeving, maar wij besluiten tot het gaan drinken van een glaasje in de camper. Op de camping zien we Nederlanders staan met bijna dezelfde camper als de onze (die van hun is iets langer). Wij wisselen wat ervaringen uit, zij waren ook al eerder in Ierland op vakantie.
Morgen weer verder trekken, deze camping was een goede keuze!