De Cliffs of Moher

Hallo allemaal,

Deze keer een wat korter verslag, van drie dagen. Marijke zit dit nu te tikken terwijl Wopke al slaapt. Er tikt hier trouwens nog meer, dat is de regen. Die heeft vandaag een streep door onze plannen gehaald en dat zal voor morgen niet anders zijn. Daarna hopelijk beter, want je bent dan toch erg beperkt. En Ierland in de regen kenden we tenslotte al...
Geen idee wanneer we weer iets kunnen sturen, want we hebben lang niet altijd internet (en nog meer zaken die je normaal wel hebt). We vinden het leuk om jullie mee te laten reizen, hopelijk is dat wederzijds.

Groeten van de camperaars
Marijke en Wopke


Donderdag 16 juni

Voor we weggaan, wil Wopke eerst nog onze vuilwater tank legen. Maar daar komt helemaal niets uit, heel eigenaardig. Volgens onze Nederlandse buren verloren wij steeds al water en zijn dus alles al kwijt geraakt onderweg. Weer een aandachtspuntje erbij.
De lucht is grijs en het is frisjes, met af en toe een klein spatje regen. Het kan nog alle kanten op. Eerst even naar de Lidl om wat levensmiddelen in te slaan, kunnen we weer een paar dagen vooruit. We volgen nu even niet de toeristische route, maar de wat grotere weg richting Listowel, maar die is ook de moeite waard. Bij Tarbert gaan we in de rij staan om de oversteek te maken met de veerboot, tijdens het wachten kunnen we mooi even een “bakkie doen”. Om half twaalf vertrekt de veerboot waarop nog heel wat auto’s, motoren en campers passen. We steken de rivier de Shannon over die hier zeer breed is en uit gaat monden in de Atlantische Oceaan.
Als we aan de overkant zijn, wordt de lucht al wat blauwer, het ziet er goed uit. We vervolgen nu de Wild Atlantic Way en komen via Kilrush aan bij het mooie plaatsje Kilkee, gelegen aan een baai. Daar vinden we een parkeerplaats om ons brood te eten en kijken ondertussen naar de bedrijvigheid op het strand. Er zijn allemaal kinderen aan de gang met bootjes, ze hebben de grootste lol. Het lijkt wel op een schoolreisje of zoiets. Kilkee heeft een mooie kust met kliffen en we volgen een wandelroute waarop we van al dat moois kunnen genieten.
Dan rijden we verder langs een paar kleine dorpjes, tot aan Doonbeg waar een kleine camperplaats is om te overnachten. Het is nauwelijks een camperplaats te noemen, je staat tussen wat oude boten en trailers. Maar wel met een schitterend uitzicht op het water en ronddobberende bootjes en het strand met allerlei stenen en wier. We lopen even de pier op en zien daar tot onze verbazing onze Nederlandse buren van de vorige camping, dat verwacht je niet in zo’n uithoek. Vanaf de pier springen vier tieners met veel bravoure in het koude water, dat zal je in Nederland niet tegenkomen. Even later komt er weer een ander groepje tieners (vijf meisjes en een jongen), die ook continu het water inspringen en daar rondzwemmen, ze hebben de grootste lol.
Marijke flanst weer een maaltijd in elkaar en na het eten bekijken we drie delen van een spannende DVD serie die wij geleend hebben: The Killing. Nog zeventien delen te gaan (en dat is pas serie 1). Of we dit allemaal nog bekijken tijdens de vakantie is de vraag. Ondertussen loeit de storm om onze camper en wiegt hem zelfs wat heen en weer (kennen we maar al te goed van onze vorige Ierland reis). Morgen naar de beroemde Cliffs of Moher. Daar waren wij in 2012 ook, toen nauwelijks iets van gezien omdat het hoosde van de regen. Dat moet dus in de herkansing!


Vrijdag 17 juni

Als we wakker worden zien we al wat zonlicht door de gordijnen komen, dat ziet er goed uit. Wopke maakt nog even een paar foto’s van dit stekkie en dan zetten we om kwart voor tien koers naar de Cliffs of Moher. Via een prachtige route, langs oude huisjes waarvan er flink wat verlaten zijn, helaas. Spanish Point heeft een mooie baai, al dankt het zijn naam aan een minder mooie geschiedenis: het vergaan van zes schepen van de Spaanse Armada en het gevangen nemen van de overlevenden. De Cliffs worden al ruim van tevoren aangegeven, wij vinden de parkeerplaats waar wij betalen en een folder in het Nederlands krijgen. Vanaf het bezoekerscentrum wandelen wij naar links, waar de langste en mooiste wandeling is over de kliffen. Een verrekijker is onontbeerlijk, op de eerste rots zien wij een grote kolonie papegaaiduikers, die kan je zonder kijker nauwelijks onderscheiden. We kijken onze ogen uit bij al die mooie kliffen met hun eigenaardige vormen en inhammen. Op een aparte rots in het water zitten honderden alken en tegen de kliffen zitten allemaal stormvogels. Veel jongen (al niet meer zo klein) die door hun ouders worden gevoerd, goed te zien met de kijker. Volop genieten dus. Er komen soms hele busladingen toeristen langs en je hoort allerlei talen om je heen. Een groepje giebelende Aziatische meisjes is alleen maar bezig met foto’s maken via een selfie stick, hebben denk ik nog geen stormvogel gezien. Als we bijna op het punt zijn waarop je weer om moet keren, ploffen we neer in het gras om ons brood te eten. Het gras is hier heel verend, net een trampoline soms.
Dan lopen we weer terug en pakken nog een stukje wandelpad naar de andere kant. Dat is wat moeilijker, smal en flink klimmen en dalen. Goed uitkijken dat je niet teveel bij de rand loopt, want de wind zou je zomaar om kunnen blazen, ook zijn de randen wat brokkelig volgens de borden.
Tot slot gaan we het bezoekerscentrum in, dat is heel mooi ingericht en geeft veel info over de natuur in de omgeving. We bekijken o.a. een prachtige film op een groot scherm, dia’s en foto’s. Om half zes lopen we weer naar de parkeerplaats, voldaan over al dat moois dat we gezien hebben. Eerst een welverdiend wijntje en dan onze warme maaltijd. We blijven vannacht hier staan, samen met nog een camperbusje (ook Nederlanders).


Zaterdag 18 juni

Ook hier weer een zeer rustige nacht gehad, dat is heel vreemd voor ons, want bij ons hoor je altijd wel geluid (met name van verkeer). Om kwart over negen rijden we van het parkeerterrein waar de eerste bezoekers voor de Cliffs al gearriveerd zijn (voordat de kassa’s open gaan, dat zal hun bedoeling wel zijn).
Eerst rijden we naar Lisdoonvarna om een paar boodschappen te doen. Het winkelaanbod en assortiment valt erg tegen, maar we scoren toch wat voor ons avondeten.
In Doolin gaan we naar Riverside Camping, een kleine camping, gelegen aan een riviertje (uiteraard). De vriendelijke receptionist schrijft ons in voor 1 nacht en we vinden een mooi plekje met uitzicht op de groene heuvels. We kunnen onze koffie buiten drinken, in het zonnetje. We verkennen Doolin (1 straat) en vernemen dat er in alle vier de pubs vanavond live muziek is, dus dat gaat goed komen.
Als we willen lunchen, begint het zachtjes te regenen, dus de stoelen maar weer naar binnen. Het gaat steeds harder regenen, zodat we na wat wikken en wegen besluiten om niet te gaan wandelen, jammer. Wopke gaat om 2 uur voetbal kijken (Ierland-België) in de pub aan de overkant. Marijke vermaakt zich met internet en een boek in de camper.
We bekijken samen deel 6 en 7 van de thrillerserie en na het eten lopen we naar de pub Fitzpatrick waar om half acht live muziek zou zijn. Dat begin zowaar op tijd, een gitarist zingt tot acht uur mooie ballads. Daarna komt er een groep van vier muzikanten, we genieten vooral van de jonge banjo speler, wat een talent. Om tien uur stopt deze band en lopen we naar de volgende pub. Daar blijven we maar even, het is ons te druk. In de pub McDermotts is het ook giga druk, maar de muziek staat ons wel aan. We vinden nog een plaatsje en schuiven later op naar een betere plek. Het is net stoelendans, je ziet steeds mensen azen op stoelen van mensen die weggaan. Je kunt aan de mensen die binnenkomen zien of het nog regent, ze hebben natte jassen aan en paraplu’s bij de hand.
We verbazen ons erover waar al die mensen vandaan komen in die pubs, want Doolin is een piepklein dorpje. Het merendeel moet toeristen zijn, maar waar verblijven die allemaal? In de laatste pub zit een groepje vrienden die een man naar voren brengen bij de band, als “special guest”. Hij heeft zijn regenjas nog aan, als ie de sterren van de hemel begint te zingen, kippenvel! Even later gaat er een groepje van acht mensen spontaan dansen op een paar vierkante meter. Draaien rond in een kring, maken poortjes, hebben de grootste lol. Om half twaalf speelt de band nog, maar worden we toch wat moe van de drukte en stappen weer op om naar de camping te gaan. We zien dat in de Fitzpatrick pub alweer een bandje aan het spelen is, ook dat klinkt aangenaam. Maar we lopen toch maar door en gaan de camper in, waar de regen weer harder begint te tikken. Ook voor morgen zien de berichten er niet goed uit, dan trekken we richting de Burren. Waar je goed kunt wandelen, maar graag zonder regen!